Μέσα από ένα κείμενο -γροθιά στο στομάχι- γραμμένο για την απώλεια του Βασίλη Λυριτζή ο Κώστας Γιαννακίδης συγκινεί τους διαδικτυακούς του φίλους. Όσα δεν κατάφερε να πει και να κάνει με τον καλό του φίλο, γίνονται λέξεις που φέρνουν δάκρυα στα μάτια.
Διαβάστε το κείμενο:
Λυριτζής, ένας χρόνος μετά
Υπάρχει ένα πολύ μικρό διάστημα του χρόνου, πρέπει να είναι μικρότερο από μισό δευτερόλεπτο, όσο δηλαδή διαρκεί η λάμψη μίας αστραπής. Είναι όμως αρκετό για να παγιδεύσει το μυαλό σε μία ψευδαίσθηση. Αυτή η περίεργη κουκίδα εμφανίζεται σε συγκεκριμένες περιστάσεις πάνω στη γραμμή του προσωπικού μου χρόνου με απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη έντονης συναισθηματικής διέγερσης. Οσο διαρκεί αυτή η κουκίδα, αυτή η ανωμαλία στη σύνδεση μου με την πραγματικότητα, κάποιοι εγκεφαλικοί νευρώνες λειτουργούν βάσει εξαρτημένων αντανακλαστικών και δίνουν την εντολή για άμεση επικοινωνία με τον Λυριτζή. Η δυσλειτουργία αυτή συνήθως εκδηλώνεται κατά τη διάρκεια σπουδαίων ποδοσφαιρικών αγώνων ή πάνω σε στιγμιότυπα αξεπέραστης πολιτικής γραφικότητας.
Δυστυχώς το φαινόμενο δεν εξαντλείται μόνο σε αυτές τις περιστάσεις. Αναδύεται σχεδόν σε κάθε γεγονός που θεωρώ σημαντικό, είτε για τη ζωή μου, είτε για τον κόσμο μας. Για 25 χρόνια είχα μάθει όλα αυτά να τα μεταβολίζω με τη βοήθεια του Λυριτζή. Συχνά λέω ότι του κρατάω κακία επειδή έφυγε και δεν ήταν εδώ στο νταμπλ του ΠΑΟΚ. Θα ήταν μία περίοδος κατά την οποία θα κονιορτοποιούσα το νευρικό του σύστημα, θα έπαιρνα μία αργή και απολαυστική εκδίκηση για 25 χρόνια δουλέματος. Ομως πιστεύω ότι ο λόγος που τελικά τα έχω μαζί του, είναι επειδή πολύ συχνά στη ζωή μου τον χρησιμοποιούσα ως μία πυξίδα που τώρα δεν υπάρχει.
Πέρα από φίλος και κουμπάρος, ο Λυριτζής, ήταν για μένα ένας μπούσουλας ηθικού προσδιορισμού. Ενας άνθρωπος που με μάζευε όταν ξέφευγα. Όχι πώς είχε πάντα δίκαιο. Γνώριζες, όμως, ότι αυτό που σου έλεγε πατούσε σε μία βάση εντιμότητας και ηθικής. Μη νομίζετε ότι γινόταν σκληρός -κάθε άλλο. Ήταν από τους ανθρώπους που είχε ως βασική πρόνοια να περνούν οι γύρω του καλά. Ήταν γενναιόδωρος και επιεικής. Και τώρα που το σκέφτομαι, στα τόσα χρόνια ποτέ δεν τον άκουσα να απειλεί, έστω πάνω στα λόγια του θυμού, ότι θα κάνει κάτι κακό σε κάποιον. Ήταν πραγματιστής, ρεαλιστής, χωρίς να καταφεύγει σε στείρο κυνισμό. Ένας άνθρωπος που πάντα θα είχε μία συμβουλή ή μία πρόγνωση να σου δώσει, αλλά δυσκολευόταν να βρει μία διεύθυνση στον δρόμο -να τα λέμε και αυτά.
Μου λείπει φριχτά, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Επίσης βλέποντας παλιές φωτογραφίες μου σκάνε κάτι χαμόγελα, σαν ουράνιο τόξο μετά από κάποια δάκρυα. Το θέμα μου με την ψευδαίσθηση της παρουσίας του έχει διακυμάνσεις αν και θα έλεγα ότι σταδιακά ακολουθεί υφεσιακή πορεία -προσαρμόζομαι. Και ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν είναι κάτι που με παρηγορεί ή με ταλαιπωρεί. Γιατί τη μία στιγμή πιστεύω ότι είναι εκεί και την αμέσως επόμενη διαψεύδομαι.
(Ο Βασίλης πέθανε στις 2 Απριλίου 2019. Εχουμε φτιάξει μία σελίδα στη μνήμη του Θυμόμαστε τον Βασίλη Λυριτζή)
