Ο «ωραίος Έλληνας» («Le beau Grec») όπως τον έλεγαν στο Παρίσι, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα στην υποκριτική, υπήρξε ο απόλυτος μπον βιβέρ του ελληνικού κινηματογράφου. Το περίεργο ήταν πως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας δεν ανήκε στην κατηγορία των «ζεν πρεμιέ -τουλάχιστον όταν έγινε ευρέως γνωστός-, αντίθετα συχνά έπαιζε τους πατεράδες, ή τους μεσήλικες γλεντζέδες, κι όμως η κομψότητα και η φινέτσα του τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό στο γυναικείο φύλο.
Βέρος Αθηναίος και γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, βρέθηκε στην πόλη του Φωτός ως νέος φέρελπις ηθοποιός στα τέλη της δεκαετίας του ’30, περνώντας τα βράδια του στα καλλιτεχνικά καφενεία και δηλώνοντας αμετανόητος εργένης. Το 1940 όμως επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και γυρίζει την πρώτη ομιλούσα ταινία της εποχής, το «Τραγούδι του χωρισμού» για λογαριασμό του Φίνου. Την επόμενη χρόνια θα πρωταγωνιστήσει στην κωμωδία «Μία ζωή είναι αυτή» του Αλέκου Λιδωρίκη, όπου και γνωρίζεται με τη νεαρή ηθοποιό Γιούλη Γεωργοπούλου, η οποία ήταν απόφοιτη του Βασιλικού τότε θεάτρου και θεωρούταν μεγάλο ταλέντο. Οι δυο τους ερωτεύονται παράφορα. Οι δύσκολες συνθήκες της Κατοχής τούς έφεραν πολύ κοντά και παρόλο που ο Κωνσταντάρας ήταν κατά του γάμου, τελικά έκανε την εξαίρεση για χάρη της και παντρεύτηκαν στις 9 Δεκεμβρίου του 1945, αμέσως μετά από τον πόλεμο δηλαδή. Ο γάμος τους ήταν επεισοδιακός, καθώς εκείνος άφησε τη νύφη να περιμένει στα σκαλιά της εκκλησίας μια ολόκληρη ώρα, γιατί παρακολουθούσε στο ραδιόφωνο έναν αγώνα της ΑΕΚ. Μάλιστα, επειδή η αγαπημένη του ομάδα έχασε, έφτασε στην τελετή εκνευρισμένος.
Μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον δημοσιογράφο Δημήτρη Κωνσταντάρα και η Γεωργοπούλου για χάρη της οικογένειάς της εγκατέλειψε την υποκριτική. Ο γάμος τους όμως σύντομα έφτασε σε τέλμα, εξαιτίας κυρίως των εξωσυζυγικών περιπετειών του Κωνσταντάρα, που δεν μπορούσε να μείνει σταθερός. Εκείνη έκανε τα στραβά μάτια, άλλα όταν μια από τις σχέσεις του έγινε γνωστή, αποφάσισε να τραβήξει τον δικό της δρόμο.
Η πρώτη σύζυγος του Λάμπρου Κωνσταντάρα, Γιούλη Γεωργοπούλου:
Ήταν όταν Κωνσταντάρας γνώρισε την Άννα Καλουτά. Έπαιζαν μαζί στον θίασο της Κοτοπούλη και η σχέση τους στην αρχή ήταν εκρηκτική. Οι δυο τους μάλωναν τόσο έντονα που η μεγάλη θεατρίνα αναρωτήθηκε αν ήταν ερωτευμένοι. «Εγώ μ' αυτή την ψηλογαϊδούρα;» έλεγε ο Λάμπρος. «Εγώ μ' αυτόν τον άχαρο ψηλέα;» απαντούσε η Καλουτά. Όμως στη σκηνή τα ερωτικά φιλιά που αντάλλασσαν είχαν τόσο πάθος, που σταδιακά άρχισαν να γίνονται αληθινά. Η μεγάλη Κοτοπούλη είχε δίκιο. Ένα βράδυ λοιπόν μετά από την παράσταση, ο Κωνσταντάρας της είπε: «Ωραία φιλάς». Εκείνη με τη σειρά της του απάντησε «Κι εσύ» κι ένας από τους μεγαλύτερους έρωτες του ελληνικού θεάτρου γεννήθηκε.
Έμειναν μαζί από το 1949 έως το 1954 και για την Καλουτά, όπως πολλές φορές είχε πει σε συνεντεύξεις, ο «Λάμπρος ήταν ο άνδρας της ζωής της». Δεν έκαναν παιδιά, μιας κι εκείνη είχε μια άτυχη εγκυμοσύνη, ούτε και παντρεύτηκαν ποτέ. Τα συχνά ταξίδια και η αμοιβαία ζήλια έφθειραν τη σχέση τους, που τελικά έληξε άδοξα. Έπαιξαν όμως μαζί σε δύο ταινίες στον κινηματογράφο, στους «Απάχηδες των Αθηνών» και στο «Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν», που αποτύπωσαν στο πανί τον έρωτά τους. Μάλιστα, σύμφωνα με τον Μάκη Δελαπόρτα, ο Κωνσταντάρας ήταν τόσο ζηλιάρης που είχε ως όρο στο συμβόλαιό του ότι κανείς άλλος δεν θα φλέρταρε στις σκηνές με την αγαπημένη του!
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας με τη Χριστίνα Σύλβα Πουλοπούλου
Έπειτα, ήρθε στη ζωή του η πανέμορφη Χριστίνα Σύλβα Πουλοπούλου, το κορίτσι με τα υπέροχα μάτια, που ο Κωνσταντάρας λάτρεψε από την πρώτη στιγμή. Εκείνος μάλιστα τη βοήθησε και την έχρισε πρωταγωνίστρια. Η Σύλβα ήταν παράφορα ερωτευμένη μαζί του και περίμενε ποτέ θα της έκανε την περίφημη πρόταση. Επειδή όμως έβλεπε πως ο αγαπημένος της αργούσε να πάρει την απόφαση, του το πρότεινε εκείνη. Αλλά ο Κωνσταντάρας αρνήθηκε, καθώς δεν ήθελε να κάνει και δεύτερο γάμο. Και μετά ήρθε ο χωρισμός.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στον δεύτερο γάμο του
Τελικά, οι αντιστάσεις του στο θεσμό του γάμου κάμφθηκαν, όταν γνώρισε την Φιλιώ Κεκάτου. Αν και είχαν μεγάλη διαφορά ηλικίας -εκείνη ήταν είκοσι πέντε χρόνια μικρότερη- ο Κωνσταντάρας ένιωσε ότι είχε βρει στο πρόσωπό της μια σύντροφο ζωής. Έμειναν μαζί είκοσι τέσσερα χρόνια μέχρι τον θάνατό του.Η Φιλιώ στάθηκε βράχος στο πλευρό του μέχρι τέλους, όταν πια εκείνος λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε, ζούσε απομονωμένος.
