Συνέντευξη στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή του Mega, «Kοινωνία Ώρα Mega» και τους δημοσιογράφους, Ιορδάνη Χασαπόπουλο και Ανθή Βούλγαρη, παραχώρησε ο καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης το πρωί της Παρασκευής 11 Σεπτεμβρίου. Λίγο πριν το πρώτο κουδούνι της νέας σχολικής χρονιάς, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης τοποθετήθηκε για την επαναλειτουργία των σχολείων.
«Επιτρέψτε μου να μπούμε στην ουσία του θέματος. 1.300.000 είναι τα παιδιά τα οποία θα μπουν στα σχολεία και 200.000 εκπαιδευτικοί. Είναι δυνατόν να κρατήσουμε αυτόν τον πληθυσμό, έξω από τον φυσικό του χώρο που είναι το σχολείο; Και από το 1.300.000, το να ακούμε 5-10-20 διαμαρτυρίες (για τη χρήση μάσκας), νομίζω ότι δεν είναι τέτοιο το ποσοστό που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά, έναντι του μεγάλου θέματος που είναι η υγεία των παιδιών, τα οποία πρέπει να τα προφυλάξουμε.
Αν δεν εμπιστευτούμε τους πανεπιστημιακούς καθηγητές, τους λοιμωξιολόγους, τους επιδημιολόγους, -οι οποίοι μελετάνε την λεπτομέρεια και τι γίνεται διεθνώς-, και αρχίσουμε έναν διάλογο με κάποιον που δεν είναι ειδικός, ε, τότε νομίζω ότι θα χάσουμε με τα δέντρα το δάσος.
Με μια πείρα ζωής που έχω και των πραγμάτων, ας μείνουμε στην ουσία. Η ουσία είναι ότι το 1.300.000 παιδιά μας πρέπει να γυρίσουν στον φυσικό τους χώρο. Είναι το σχολείο, ο συμμαθητής του, ο δάσκαλος, το παιχνίδι, η αυλή, το πείραγμα. Αυτή είναι η ζωή του.
«Γιατί έχουμε ανάγκη να πιστεύουμε αυτές τις θεωρίες (σσ τις αντίθετες προς την χρήση μάσκας);» ήταν η ερώτηση του Ιορδάνη Χασοπόπουλου στη συνέχεια της συζήτησης.
«Θεωρώ ότι αυτό κινείται σε ένα επίπεδο ανορθολογισμού, -όπως είναι και η περίφημη συνωμοσιολογία ότι δεν υπάρχει ασθένεια και πανδημία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ένα μέρος εντάσσεται και στην αντίθεση στη μάσκα, γιατί στην πραγματικότητα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει πανδημία, δεν υπάρχει κίνδυνος, άρα δεν υπάρχει ανάγκη για μάσκα.
Ας μείνουμε στον ορθό λόγο. Αυτή η χώρα διέπρεψε και επιβλήθηκε δια του πολιτισμού της γιατί ήταν ένας πολιτισμός του ορθού λόγου, του στοχασμού. Μην τον εγκαταλείψουμε στις δύσκολες ώρες. Ας ενισχύσουμε τον δάσκαλο να μιλήσει στα παιδιά όπως πρέπει, να τα βοηθήσει σχολαστικά στην καθαριότητα, στη μάσκα, στις αποστάσεις. Δεν αλλάζει τίποτα από τη στιγμή που τα παιδιά είναι στον φυσικό τους χώρο, το σχολείο. Τα πράγματα αλλάζουν όταν φύγουμε από το σχολείο και μπούμε στην τηλεκπαίδευση, όπου εκεί υπάρχει απόσταση δασκάλου-μαθητή, τεχνικές δυσκολίες, και γίνεται κάτι αναγκαίο και συμπληρωματικό.
