Το Νοέμβριο του 2018, o Γιώργος Κοτανίδης είχε μιλήσει για την ζωή του στο Bovary.
Θυμόμαστε μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξή του:
«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη αλλά τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στη Δράμα όπου είχαν πάει οι γονείς μου μωρά, σαν πρόσφυγες. Εκεί γνωρίστηκαν. Το πρώτο μου σχολείο το έλεγαν «Εβραίικο», βρισκόταν στο κέντρο της Δράμας.Ύστερα, μετακομίσαμε σε καινούρια γειτονιά κι αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο. Το σχολείο, εκεί, το λέγαμε «Ορφανοτροφείο», γιατί έρχονταν παιδιά κι από ένα μεγάλο ορφανοτροφείο στη Δράμα. Το σχολείο και οι δάσκαλοί του μάς έδιναν πολλές δυνατότητες έκφρασης. Θυμάμαι ότι υπήρχε μια μεγάλη σκάλα μπροστά στην τεράστια αυλή: στην κορυφή της σκάλας είπα το πρώτο μου ποίημα. Εκεί έγινε η αρχή».
Πολιτικοποιήθηκε νέος.
«Οι ιδεολογικές μου πεποιθήσεις με οδήγησαν στην Αριστερά. Τότε, ήμουν ενταγμένος σε μια επαναστατική οργάνωση και δούλευα παράνομα, παράλληλα με το θέατρο. Κάπου εκεί άρχισαν και οι περιπέτειές μου με τη Χούντα. Με έπιασαν, πέρασα από τις φυλακές. Μετά από ένα διάστημα έγινε μια αμνηστία, βγήκα, παντρεύτηκα.
Ύστερα, συνέβησαν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο. Ημουν από τα πολύ ενεργά άτομα εκεί. Ημουν από αυτούς που είχαν σκοπό να κάνουν αυτή την κατάληψη τότε κι ας ξέραμε ότι παίζαμε το κεφάλι μας κορώνα γράμματα. Απέναντί μας είχαμε οπλισμένους που δεν αστειεύονταν. Αυτό το λέω, διότι αυτό που συμβαίνει σήμερα με τα πανεπιστήμια και τις καταλήψεις είναι ξεφτίλα: εμείς διεκδικούσαμε το δικαίωμα να μιλάμε ελεύθερα ενώ τώρα διεκδικούν το δικαίωμα να καταργήσουν την Παιδεία».
