Η Σοφία Παυλίδου με μια μακροσκελή ανάρτηση στο Instagram αναφέρεται στη δική της καταγγελία περιστατικού βίας πριν από τρία χρόνια.
Το 2018 η Σοφία Παυλίδου κατήγγειλε πώς ο έντονος καβγάς που είχε με τον Μάνο Παπαγιάννη στα καμαρίνια της παράστασης «Πετάει πετάει» στο θέατρο Χυτήριο, όπου συμπρωταγωνιστούσαν, κατέληξε σε ξυλοδαρμό. Σύμφωνα με την ίδια ο Μάνος Παπαγιάννης την έβρισε με χυδαίες εκφράσεις, την άρπαξε από το λαιμό και την πέταξε πάνω σε μια καρέκλα, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί και να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Από την άλλη, ο ηθοποιός αρνήθηκε τα λεγόμενα της Σοφίας Παυλίδου και είχε δηλώσει πως σκόπευσε να κινηθεί κι εκείνος νομικά.
Η Σοφία Παυλίδου λοιπόν έκανε μια μακροσκελή ανάρτηση στο Instagram, στην οποία αναφέρθηκε στο περιστατικό βίας που βίωσε τότε, λέγοντας ότι η κοινωνία τότε δεν ήταν έτοιμη για να δεχτεί ένα κίνημα #MeToo. Ωστόσο, χαίρεται που σήμερα, με τη συμβολή των social media, τόσοι άνθρωποι βρίσκουν το θάρρος να ομολογήσουν πως έχουν υποστεί κακοποίηση.
«Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που μίλησα για το περιστατικό βίας που είχα υποστεί στον εργασιακό μου χώρο. Μαζί μου κι άλλη μια συνάδελφος που είχε υποστεί βία από τον ίδιο άνθρωπο στο παρελθόν και βρήκε το θάρρος να το ομολογήσει μετά την καταγγελία μου.
Δε μου πέρασε ούτε στιγμή απ το μυαλό να μην υπερασπιστώ το δίκιο μου και να μην καταγγείλω το γεγονός.
Τότε πέρα από τους άνθρωπος του χώρου που μου έλεγαν να μην το καταγγείλω θυμάμαι ήταν κι ο διευθυντής της αστυνομίας του τμήματος που έκανα τη μήνυση, που με φώναξε στο γραφείο του μετά την κατάθεση μου και μου ζήτησε να του περιγράψω τι συνέβη, έδειξε πόσο λυπάται με το ύφος του, κοίταξε τις μελανιές μου και με ρώτησε «Είσαι σίγουρη; Αυτά τραβάνε χρόνια στα δικαστήρια. Μπλέκεις!» Ναι ήμουν και είμαι σίγουρη πως έκανα το σωστό.
Μου στέλνετε μηνύματα και με ρωτάτε αν τώρα αισθάνομαι δικαιωμένη. Δικαιωμένη αισθάνομαι από την πρώτη στιγμή στα μάτια των παιδιών μου κι αυτό μου αρκεί! Δυο εφήβους, που πέρασαν δύσκολα τότε, αλλά τους έδειξα με τη στάση μου πως δεν θα επιτρέπουν σε κανέναν να θίγει την αξιοπρέπεια τους. Η κοινωνία τότε δεν ήταν έτοιμη κι αυτό το ένιωσα στο πετσί μου. Είμαι χαρούμενη σήμερα για την εξέλιξή της. Χαίρομαι που τα social δίνουν βήμα στο θύμα κι όχι στο θύτη. Ανακουφίζομαι που τόσοι άνθρωποι βρίσκουν το θάρρος να ομολογήσουν πως έχουν υποστεί κακοποίηση, όποιας μορφής κι εμείς με τη σειρά μας τους αγκαλιάζουμε από καρδιάς. Αναγκάστηκα τότε να σεβαστώ την πραγματικότητα και να μην ασχοληθώ με όλους αυτούς που επιλέγουν το σκοτάδι. Κατάπια την ντροπή μου, γιατί ντροπή αισθανόμουν γι’ αυτό που μου είχε συμβεί και κατάφερα να εμπνεύσω τους ανθρώπους που με πίστεψαν, με εμπιστεύτηκαν και μου άνοιξαν την ψυχή τους στέλνοντας μου μηνύματα στα προσωπικά μου social media. Τότε συνειδητοποίησα πως υπάρχει πολύς πόνος εκεί έξω. Δεν ήμουν μόνη! Πολλοί μου αναφέρετε πως το πέρασα μόνη… Δεν είχα τους ανθρώπους του χώρου αλλά δεν ήμουν μόνη!
ΟΥΤΕ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ/Η.
Μαχόμαστε τώρα όλοι μαζί, ο καθένας από το σημείο του, για τη θεραπεία των ψυχών της κοινωνίας μας. Κάθε φορά που ανησυχείς σκέψου πως είμαστε πολλοί και απολύτως στοχοπροσυλωμένοι στο φως. Βγάλε τον πόνο από μέσα σου και πρόσθεσε το δικό σου φως!».
