Συνέντευξη στο Πρωινό παραχώρησε το πρωί της Πέμπτης 4 Μαρτίου η Μαριάννα Τουμασάτου λίγο πριν την πρεμιέρα της εκπομπής της «Η φωτογραφία της ζωής μου».
Η ηθοποιός τοποθετήθηκε για τις καταγγελίες στον χώρο του θεάτρου, χαρακτηρίζοντας τους καταγγελλόμενους «επαγγελματίες κακοποιητές ψυχών».
«Είμαι πιο ήρεμη. Τα πράγματα μπαίνουν σε έναν δρόμο. Νομίζω ότι θα έχουμε καλές εξελίξεις. Όχι μόνο στον δικό μας χώρο. Έχουμε πει και το είμαστε όλοι μαζί. Με κάθε θύμα, με κάθε άνθρωπο που έχει περάσει δύσκολα, είμαστε εδώ για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, σαν άνθρωποι. Γιατί έχει χαθεί αυτό. Είμαστε ο καθένας κλεισμένος στον εαυτό του, κοιτάει ο καθένας τη δική του ατομική προβολή, εξέλιξη, οικονομική αποκατάσταση, κάλυψη του εγώ. Η κοινωνία μας προχωρά σε ένα πολύ δυνατό εγώ, το οποίο είναι ανόητο. Μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να υπάρξει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ένας άνθρωπος είναι στον γκρεμό. Οκ, είσαι ο κορυφαίος. Έχεις ανέβει ψηλά στο βουνό. Έχεις κάνει τα συγκλονιστικά. Αν χρειαστείς κάτι, ένα χέρι πρέπει να σε πιάσει. Ένας άλλος άνθρωπος. (…) Νομίζω ότι ο καθένας εξ αυτών είχε από μόνος του μια αυτοκρατορική παράκρουση. Αισθάνονταν πολύ σπουδαίοι. Είχαν ένα θράσος απίστευτο. Αυτά που ακούγονται ότι έχουν πει, σημαίνει ότι ήταν άνθρωποι που δεν θεωρούσαν ότι αξίζει κανένας άλλος πέραν αυτών. Είναι άνθρωποι με βαθιά, πολύ σοβαρά προβλήματα, που θα έπρεπε να τους κοιτάξει γιατρός. Ούτε καν ψυχολόγος. Ένας άνθρωπος που θεωρεί ότι δικαιούται να κάνει αυτά που κάνει σε έναν άλλον άνθρωπο, θέλει γιατρό.
Και μπροστά σου να γίνει κάτι. Αν ο άνθρωπος που έχει υποστεί ό,τι έχει υποστεί, δεν είναι έτοιμος να επικοινωνήσει κάτι, πώς θα βγω εγώ να τον αναγκάσω να το ξαναζήσει;
Εγώ έχω μαλώσει έναν γονιό που έδερνε το παιδί του, που υποτίθεται δεν σου πέφτει λόγος. Αλλά έτυχε να είμαι μπροστά. Και έτυχε να είναι κάτι στο οποίο μπορούσα να παρέμβω. Δεν σημαίνει ότι να είσαι μπροστά σημαίνει ότι μπορείς και να παρέμβεις. Είναι και φορές που δεν μπορείς να το κάνεις. Το σινάφι μας είναι υπερόχο και δεν μπορεί να προσβληθεί από κανέναν. Μπορεί να ξέραμε κάποια πράγματα. Πρώτον, δεν μπορείς να περιθωριοποιήσεις κανέναν, ο οποίος είναι μέσα στο σύστημα και στηρίζεται από πάρα πολλούς ανθρώπους. Eίτε γνώριζαν οι άνθρωποι, είτε δεν γνώριζαν οι άνθρωποι, ήταν στο star system, ήταν άνθρωποι που τύγχαναν εξαιρετικής αποδοχής.
Έτυχε να μην συμβεί σε μένα. Ένταση στη δουλειά έχει συμβεί. Έχω τσακωθεί. Αλλά ένα πολύ σοβαρό πράγμα έτυχε να μην μου τύχει. Και δεν ξέρω και πώς θα αντιδρούσα. Δεν με αφορά η συγγνώμη. Η συγγνώμη που γίνεται κατόπιν εορτής, και από τη στιγμή που έχει εκτεθεί, δεν μου λέει κάτι. Θα μου έλεγε η συγγνώμη αν το είχε κάνει πριν, ή αν άλλαζε στόχο ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι από αυτούς που είχαν χαθεί κατά διαστήματα, από την κορυφή της πραγματικότητας, του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι, και έλεγες «εντάξει, θα γυρίσουν καλύτεροι άνθρωποι», και δεν γύριζαν καλύτεροι άνθρωποι. Δεν αλλάζουν επειδή το νιώθουν. Αναγκαστήκανε ή θα αναγκαστούν να δείξουν μια καλύτερη συμπεριφορά, όχι επειδή το νιώθουν. Οπότε αυτή η συγγνώμη προσωπικά δεν με αφορά. Είναι επαγγελματίες κακοποιητές ψυχών. Δεν είναι ότι έτυχε μια κακή στιγμή, μια κακή περίοδος.
