Μια ακόμα απίστευτη μαρτυρία μιας Ιταλίδας νοσοκόμας από το πεδίο της μάχης κατά της πανδημίας του κορωνοϊού κάνει τον γύρο του διαδικτύου και έγινε viral.
Η νοσοκόμα Μαρτίνα Μπενεντέτι, η οποία εργάζεται σε νοσοκομείο στη Μάσα της Ιταλίας, ανέβασε μια φωτογραφία της ύστερα από μια εφιαλτική, πολύωρη και εξαντλητική βάρδια, στην οποία τα σημάδια από τη μάσκα και τα υπόλοιπα μέτρα προστασίας είναι εμφανή στο πρόσωπό της, όπως έχουμε δει και σε άλλες αναρτήσεις που έχουν γίνει viral.
Κουρασμένη, εξαντλημένη, αλλά έτοιμη να αντιμετωπίσει τον κοινό εχθρό, η Μαρτίνα Μπενεντέτι δημοσίευσε τη σέλφι της, παρακαλώντας όσους διαβάζουν την ανάρτησή της να μείνουν σπίτι και να προσέχουν.
Διαβάστε τι έγραψε η Ιταλίδα νοσοκόμα στην ανάρτησή της, που έγινε viral.
«Ζέστη… δύσπνοια, σταγόνες ιδρώτα που πέφτουν στο πρόσωπο, ένα πρόσωπο που νιώθεις να λιώνει κάτω από τη μάσκα σου, τα πλαστικά γυαλιά, η προσωπίδα, το σκουφάκι. Τυλιγμένη σε μια αδιάβροχη ρόμπα, που πιθανόν να είναι δύο νούμερα μεγαλύτερα από τα δικά σου, γιατί δεν υπάρχουν πια στο μέγεθός σου. Κάτω από όλες αυτές τις στρώσεις, ένα σώμα που πρέπει να κινείται, πρέπει να είναι γρήγορο και με γρήγορα αντανακλαστικά, πρέπει να αντιδρά έγκαιρα σε επείγουσες καταστάσεις… «Ο ασθενής πρέπει να διασωληνωθεί, έχει παραισθήσεις, έχει υπόταση… Τρέχεις, συνεχίζεις να ιδρώνεις… Ετοιμάζεις το φάρμακο με γάντια, τα οποία εμποδίζουν τις κινήσεις που έχουν συνηθίσει τα χέρια σου.
Ιδρώνεις κι άλλο, κι άλλο, ύστερα από ώρες που τις έχεις περάσει έτσι. Νιώθεις να μην μπορείς να αναπνεύσεις, αλλά δεν μπορείς να πιεις, δεν μπορείς να ξεκουραστείς, δεν μπορείς να πας στην τουαλέτα έτσι όπως είσαι ντυμένη. Και μέσα σε όλα τα άλλα, έχεις και τον φόβο μήπως κολλήσεις την ώρα που κάνεις τα πράγματα που από συνήθεια έκανες πριν. Και αυτό το άγχος βρίσκεται πίσω από κάθε σου κίνηση, κάθε σου σκέψη, κάθε πράξη που πρέπει να φέρεις εις πέρας. Πρέπει να θυμίζεις στον εαυτό σου ότι δεν μπορείς να ακουμπήσεις το κεφάλι σου όταν το λάστιχο για τα μαλλιά με πονάει, αν σε τρώει η μύτη σου, αν δεν αντέχεις τη ζεστή ανάσα σου μέσα στη μάσκα, αλλά συνεχίζεις να αναπνέεις μέσα σε αυτήν μέχρι να τελειώσει η δουλειά…
[…] Και εσύ συνεχίζεις και συνεχίζεις, όσο τρέχουν και οι σταγόνες του ιδρώτα, δύσπνοια, άγχος και κάποια αστεία με τους συναδέλφους σου για να απομακρύνεις τον φόβο. Τον φόβο που υπάρχει διαρκώς, αλλά δεν σταματά κάποιους από εμάς να αναλαμβάνουμε δουλειά και να αντιμετωπίζουμε αυτόν τον συναγερμό Covid19…
Το να δουλεύω σε τέτοιες συνθήκες και να βρίσκω ακόμα βίντεο και μηνύματα που υποτιμούν αυτό το φαινόμενο, να ακούω για ανοιχτά μαγαζιά, νέες επιδρομές στα σούπερ μάρκετ, με κάνει να αναρωτιέμαι "για ποιον ακριβώς ρισκάρω κάθε βάρδιά μου και κάθε ώρα της ζωής μου, κατά την οποία θέτω τον εαυτό μου σε ρίσκο να κολλήσω τον ιό;”.
[…] Ζέστη, καύσωνας, ιδρώτας… Ήρθε η στιγμή να βγάλεις τα ρούχα σου… Και πρέπει να είσαι ακόμα πιο προσεκτικός από πριν, γιατί τώρα είσαι “βρώμικος” και δεν πρέπει να ακουμπήσεις τα καθαρά σημεία του σώματός σου… Ο συνάδελφός σου σε ελέγχει. Στην αρχή βοηθούσατε ο ένας τον άλλον, γιατί δεν ήταν κάτι που ξέρατε να κάνετε και πριν την κρίση… Πετάς την αδιάβροχη ρόμπα με τα γάντια, τα διπλώνεις όλα έτσι ώστε να μην ακουμπήσεις το μπροστινό μέρος. Δεν μπορείς και δεν πρέπει να λερωθείς. Βγάζεις και τα υπόλοιπα (τα οποία πλέον είναι κολλημένα στο σώμα σου), με ανάλογη υπομονή και φροντίδα.
Ακολουθείς τη διαδικασία με το διαρκές άγχος να μην ακουμπήσεις ούτε καν την τρίχα που μπορεί να μην προστατευόταν από το σκουφάκι ή τα μάτια σου που καίνε και δακρύζουν από τη ζέστη… Συνεχίζεις. Ντύνεσαι, την αίσθηση ελευθερίας είναι δύσκολο να την περιγράψεις… Πλένεις τα χέρια σου, τα οποία πλέον είναι σκασμένα, από τις τόσες φορές που τα έχεις περάσει με προϊόντα με βάση το αλκοόλ…
Τώρα είσαι καθαρή, αλλά αισθάνεσαι τόσο κουρασμένος και νιώθεις να κολλάς, που το μόνο που θες είναι να μπεις κάτω από το ντους. Ωραίο όνειρο… Αλλά ξέρεις ότι δεν μπορείς γιατί πιθανότατα να έχεις ακόμα 6 ώρες βάρδιας μπροστά σου και πρέπει να ξαναντυθείς και να ζήσεις ξανά τις ώρες αγωνίες… Εκμεταλλεύεσαι τις λίγες στιγμές για να πιεις νερό (όχι πολύ, για να μη χρειαστεί να πας στο μπάνιο όταν θα είσαι ντυμένη), να φας ένα σνακ και να πας στην τουαλέτα.
[,,,] Παίρνεις μια βαθιά αναπνοή, αναζητάς τη δύναμη που έχεις μέσα σου, κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη και το πρόσωπο που βλέπεις δε μοιάζει καν με το δικό σου, είναι κουρασμένο και σημαδεμένο… Με αυτό το πρόσωπο θα γυρίσεις στο σπίτι και στην οικογένειά σου, εξαντλημένος, με το ασήκωτο βάρος στις πλάτες σου από την ευθύνη. Η σκέψη ότι είσαι σε άμεση επαφή με τον ιό, σε έκανε να αποφεύγεις επαφές με συγγενείς ευαίσθητους, φίλους, γνωστούς, μικρά παιδιά… Μένεις με την αίσθηση ότι χάνεις στιγμές της ζωής όσων βρίσκονται γύρω σου, ότι βρίσκεσαι σε ένα μεταίχμιο λόγω της δουλειάς σου σε αυτήν την κρίση. Έχεις τη γνώση ότι την επόμενη μέρα το ξυπνητήρι θα χτυπήσει και θα διακόψει τα άστατα όνειρά σου, λέγοντάς σου ότι ήρθε η στιγμή να γυρίσεις ξανά στο πεδίο της μάχης...».
