Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης είναι ευτυχισμένος και δεν το κρύβει. Ηθοποιός που αγαπάει όλα τα είδη θεάτρου, άνθρωπος αυθόρμητος και αισιόδοξος, ψάχνει την εσωτερική του ισορροπία. Ίσως γιατί κάποια στιγμή άγγιξε το σημείο μηδέν και κατάφερε να το τουμπάρει.
«Γεννήθηκα στην Αχαρνών αλλά μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο, με αλάνες, ποδήλατο, θάλασσα. Έχω έναν αδελφό και δύο ετεροθαλή, μια αδελφή από τον πατέρα μου και έναν αδελφό, που μεγάλωσε μαζί μας αλλά δυστυχώς έχει πεθάνει, από την μητέρα μου. Για τους γονείς μου ήταν ο δεύτερος γάμος. Ασχολούνταν με το κόσμημα, ο πατέρας μου έφτιαχνε, η μητέρα μου πουλούσε. Ήμασταν μια κανονική μεσοαστική οικογένεια. Σχολείο πήγα στον Πειραιά, σε ένα ωραίο ελληνο-γαλλικό. Μεγάλωσα με γαλλικά και πιάνο!
Θεία μου ήταν η Λουίζα Μελίντα, μια παλιά χορεύτρια που έπαιζε κιόλας, η οποία μεσουρανούσε στο μουσικό θέατρο τις δεκαετίες ΄70-΄80 με τον Τάκη Σαγιώρ. Έχω θύμισες από επιθεωρήσεις της εποχής, σε θέατρα που δεν υπάρχουν πια, όπως το Μινώα, ή κέντρα, όπως το Μοστρού στην Πλάκα.
Οι πρώτες εικόνες από τον χώρο ήταν μέσω της θείας μου. Επιπλέον η μητέρα μου ήταν και είναι θεατρόφιλη. Πηγαίναμε πολύ θέατρο και ήμουν ο μόνος που την ακολουθούσε κι όταν μεγαλώσαμε. Της ζητούσα επιμόνως να με πάρει μαζί της και σε πιο δύσκολα έργα. Έχω δει ηθοποιούς που μπορεί άλλοι στην ηλικία μου να μην έχουν δει, όπως τον Μινωτή στο Εθνικό ή τον Διαμαντόπουλο με τον Μιχαλακόπουλο στον “Περιποιητή φυτών”».