Η Αλεξία Καλτσίκη μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Σχολείο πήγε στις Ουρσουλίνες. Θέατρο σπούδασε στην σχολή του Εθνικού, όπου και αρίστευσε. Από τότε ξεκίνησε η πορεία της στο θεατρικό σανίδι, μια πορεία που συνεχίζει με την ίδια αφοσίωση, και μάλιστα σε μια εποχή που η τηλεόραση δεσπόζει. Κορυφαία εκπρόσωπος της γενιάς της, με ρόλους και συνεργασίες που ξεχωρίζουν, απ΄ τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Ανατόλι Βασίλιεφ ως τον Δημήτρη Τάρλοου και τον Δημήτρη Καραντζά, ετοιμάζεται τώρα να κατέβει στην Επίδαυρο.
«Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε το θέατρο. Από παιδί το ήθελα. Σε προσχολική ηλικία η πρώτη μου επιλογή ήταν κλόουν, μετά ηθοποιός. Οι προσλαμβάνουσές μου ήταν κυρίως οι ελληνικές ταινίες, αλλά δεν νομίζω ότι είναι εκεί η ρίζα –η ρίζα είναι στο ίδιο το παιχνίδι. Μ΄άρεσε πολύ να παίζω με ιστορίες, το κάναμε συνέχεια, και να κάνω τους άλλους να γελάνε. Γι΄αυτό και, όταν τελικά ασχολήθηκα με το θέατρο, ήταν μια φυσική εξέλιξη. Οι γονείς μου δεν ήταν θεατρόφιλοι –ο πατέρας μου ηλεκτρονικός, η μητέρα μου δακτυλογράφος.
Το σπίτι μου θα΄λεγα ότι ήταν αντιφατικό: Πήγα σε σχολείο θηλέων, στις Ουρσουλίνες. Η εφηβεία μου ήταν κλειστή, δεν μπορούσα να βγω εύκολα. Μεγάλωσα στην Καλλιθέα. Στο κέντρο της Αθήνας, μόνη μου, κατέβηκα για να βρω που είναι το Θέατρο Τέχνης. Στην ενασχόλησή μου με το θέατρο δεν υπήρχε καμία αντίρρηση, ούτε στην αδελφή μου που την ενδιέφερε το τραγούδι. Σ΄αυτά ήταν πολύ προοδευτικοί. Την ίδια στιγμή όμως υπήρχε ένας συντηρητισμός. Την μητέρα μου την ενδιέφερε η παιδεία και οι Ουρσουλίνες πληρούσαν τις προδιαγραφές, μάθαινες και μια γλώσσα, ενώ παράλληλα μπορούσαν να ανταπεξέλθουν και οικονομικά. Εκτός σχολείου κάναμε μπαλέτο και πιάνο –ίσως και από μια ανάγκη της μητέρας μου να μας δώσει ερεθίσματα, καθώς η ίδια δεν κατάφερε ν΄ασχοληθεί μ΄αυτά. Επειδή ήμουν καλή μαθήτρια, οι γονείς μου ήθελαν να δώσω και σε μια άλλη σχολή, σαν να υποτιμούσαν το θέατρο, αλλά εγώ το είχα πάρει πατριωτικά.
Οταν αποφάσισα να δώσω στην δραματική δεν ήξερα ούτε είχα κάποιον να με καθοδηγήσει. Μόνη μου προετοιμάστηκα. Την πρώτη χρονιά έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό και στο Τέχνης, και δεν πέρασα σε καμία. Εμαθα για το εργαστήρι του Διαμαντόπουλου –έδωσα εξετάσεις, πήγα για έναν χρόνο και τότε διάβασα και είδα ό,τι δεν είχα διαβάσει και δει σ΄όλη μου τη ζωή. Ετσι, την επόμενη χρονιά, ξανάδωσα και στις δύο σχολές και πέρασα και στις δύο. Επέλεξα το Εθνικό γιατί δεν πλήρωνες δίδακτρα».