Η Αμαλία Μουτούση μεγάλωσε με το θέατρο μέσα στο σπίτι της –με τη μητέρα της Νόνικα Γαληνέα και τον Αλέκο Αλεξανδράκη. Εγινε ηθοποιός γιατί, πολύ απλά, αυτό ήταν πάντα. Και χάραξε μια δική της πορεία που την επέλεξε, την υπηρέτησε και την υπηρετεί με αφοσίωση και πάθος. Κάθε της ερμηνεία είναι και μια μεγάλη στιγμή για το ίδιο το θέατρο.
«Νομίζω ότι πάντα θεωρούσα, ως αυτονόητο, ότι θα γίνω ηθοποιός, χωρίς όμως να σκέφτομαι, όταν ήμουν μικρή, ότι αυτό θα γίνει η δουλειά μου. Ημουν ταυτισμένη μ΄αυτό. Κι όταν ήρθε η στιγμή να σπουδάσω, έγινε πάρα πολύ φυσικά. Δεν έλεγα ότι αυτό θα κάνω όταν μεγαλώσω –αυτό ήμουν...
Σίγουρα βοήθησε το ότι κι η μαμά και ο Αλέκος ήταν ηθοποιοί, αλλά νομίζω ότι βοήθησαν να βγει ένα πράγμα με το οποίο γεννήθηκα. Δεν ξέρω πως θα ήταν αν δεν είχα μαμά και πατριό ηθοποιό, αλλά πάντως σίγουρα θα γινόμουν κάτι απ΄αυτά -χορεύτρια, τραγουδίστρια... Ηταν σαν ένα με την φύση μου.
Στο σχολείο, τη Σχολή Αηδονοπούλου που πήγαινα, το αναγνώριζαν. Είχαμε και μια θεατρική ομάδα, ανεβάζαμε παραστάσεις, διασκευάζαμε έργα, κι εγώ πρωτοστατούσα και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Ενα διάστημα ήμουν και στη μαθητική ομάδα του Κολλεγίου και έπαιζα κι εκεί παραστάσεις. Αυτό και τα αθλητικά με χαρακτήριζαν. Επαιζα βόλεϊ, πολύ μπάσκετ, ήμουν και στην εφηβική ομάδα μπάσκετ της Πειραϊκής, και κολυμβήτρια.
Ημουν κατεξοχήν αγοροκόριτσο αλλά είχα κι αυτή την πλευρά να μιμηθώ τη μαμά μου. Είχα ταράξει τις ντουλάπες της, παπούτσια, ρούχα. Με την αδελφική μου φίλη κάναμε συνέχεια νούμερα με τα ρούχα της μαμάς μου. Το πιο επιτυχημένο ήταν οι αδελφές Μπρόγερ –τις έκανα καταπληκτικά γιατί μ΄άρεσαν πάρα πολύ όταν ήμουν εννέα-δέκα ετών. Εβαζα περούκες ξανθές και μια έκανα την Ερρικα, μια την Μαργαρίτα. Ηξερα απ΄έξω όλα τα τραγούδια, όλα τα χορευτικά τους. Οπότε σ΄όλα αυτά το θέατρο μου έδωσε την διέξοδο».