Η κ. Άννα είναι μια μαμά η οποία παλεύει με αξιοπρέπειά και στόχος του «Χαμόγελου» είναι να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής, τόσο του παιδιού όσο και της οικογένειας. Το μεγαλείο της ψυχής της ξεδιπλώνεται μέσα από τις απαντήσεις που μου έδωσε στη συζήτησή μας, σχετικά με την καθημερινότητα μαμάς και κόρης, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, όσον αφορά στα ιατρικά ζητήματα αλλά και τα αδιάκριτα βλέμματα του κόσμου.
«Η καθημερινότητα με τη Μαρία είναι μια 24ωρη φροντίδα, διότι έχει το μηχάνημα με τον αναπνευστήρα, ασχολείται με τα παιχνιδάκια της, την προσέχω, την ταΐζω, παίζουμε, αλλά θέλει ένα άτομο διαρκώς κοντά της γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί, αντιλαμβάνεται άλλωστε και λίγα πράγματα. Είναι λίγο δύσκολη η κατάσταση, αλλά τα καταφέρνουμε. Είναι βασικό που είμαστε στο σπίτι και όχι στο νοσοκομείο. Το "Χαμόγελο του Παιδιού" μας βοήθησε και πήγαμε στο σπίτι. Αν δεν είχε γίνει αυτό, ακόμη πιστεύω πως θα ήμασταν στο νοσοκομείο. Από το 2008 βρισκόμαστε στο σπίτι. Αν δεν υπήρχε το "Χαμόγελο" δεν θα υπήρχα εγώ και οι υπόλοιπες μαμάδες και, δεν θα είχα πάρει και την Μαρία τόσα χρόνια στο σπίτι ή μπορεί να μου είχε φύγει το παιδί με μια λοίμωξη. Πολλά μπορεί να είχαν γίνει. Επειδή έχει την τραχειοτομία, πρέπει να την αλλάξω, να της κάνω νοσηλεία, να της δώσω το φαγητό της, να την κάνω το μπάνιο της, τα βασικά που πρέπει δηλαδή να κάνω κάθε μέρα. Έχουμε και μια κολοστομία και πρέπει κάθε 10 λεπτά να αλλάζουμε το σακουλάκι, είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί πριν δύο χρόνια κάναμε ένα βαρύ χειρουργείο. Η καθημερινότητα μας λοιπόν είναι όλα αυτά, δεν είναι μόνο το πρωί. Μπορεί να λερωθεί, να χρειαστεί να την αλλάξω πάλι. Κάναμε στην αρχή κάποιες φυσιοθεραπείες, κάποιες λογοθεραπείες αλλά το πρόβλημα υγείας της εδώ και τρία χρόνια μας έχουν αφήσει πίσω, ωστόσο κάναμε στο παρελθόν κάποιες δράσεις, πήγαν καλά, όταν δούμε ότι θα πάμε λίγο καλύτερα θα ξεκινήσουμε ξανά.»
Στην αρχή μου ήταν πολύ δύσκολο. Έκλαιγα συνέχεια γιατί χτυπούσε το μηχάνημα και δεν ήξερα τί πρέπει να κάνω
«Από το Χαμόγελο του Παιδιού έχω, εκτός της ιατρικής έχω και ψυχολογική υποστήριξη. Όλοι οι συντελεστές, από τον κ. Γιανόπουλο μέχρι τον γιατρό μας και την κοινωνική λειτουργό μας, είναι πάντα στο πλευρό μας και με βοήθησαν από την αρχή μέχρι και τώρα να διαχειριστώ την κατάσταση. Τώρα το διαχειρίζομαι καλά. Στην αρχή μου ήταν πολύ δύσκολο. Έκλαιγα συνέχεια γιατί χτυπούσε το μηχάνημα και δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω, σιγά-σιγά τα έμαθα όμως και τώρα είμαστε καλά. Δόξα το θεό είμαστε καλά, να σας πω την αλήθεια, έχω γίνει νοσηλεύτρια πλέον, αφού, όλες τις αλλαγές που γίνονται στο παιδί -συνήθως από γιατρούς- τις κάνω εγώ. Η κοινωνία μπορεί να κάνει βήματα προόδου ως προς την κατανόηση, δυστυχώς όμως δεν υπάρχει και τόση μεγάλη ευαισθητοποίηση. Και να θες δηλαδή, όταν υπάρχει ένα παιδάκι με μηχανική υποστήριξη, ή κάποιο άλλο παιδάκι με άλλο πρόβλημα, προσπαθούν ορισμένοι να κοιτάνε λίγο περίεργα, αλλά εμένα προσωπικά δεν με πειράζει αυτό. Έχω αποδεχτεί το παιδί μου, το αγαπώ, είναι η ζωή μου, δεν αλλάζει κάτι δηλαδή για εμένα, είναι τα πάντα η μικρή. “Μικρή”. Όχι και τόσο “μικρή”. Η “μικρή” είναι 19 χρονών πλέον, αλλά για εμένα ναι, είναι “μικρή”. »
Με δάκρυα χαράς, η κα. Άννα Παπαλώτου παρέλαβε το Βραβείο της στην εκδήλωση υγείας του οργανισμού του «Χαμόγελου Του Παιδιού» που πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο Μέγαρο στις 21 Σεπτεμβρίου, η οποία παραμένει άγρυπνη φρουρός στο πλευρό της κόρης της, Μαρίας.
