Αντώνης Τσαμουράς & Ιωσήφ Γαβριέλατος: Οι πρωταγωνιστές του «18» του Βασίλη Δούβλη μας συστήνονται

Ο Αντώνης είναι 19 χρόνων. Ο πατέρας του είναι Έλληνας από τη Μυτιλήνη και η μητέρα του κατάγεται από το Σουδάν, αλλά έχει ρίζες και από την Κύπρο. Αυτήν την στιγμή είναι φαντάρος -υπηρετεί στην ΕΛΔΥΚ- αλλά σπουδάζει στη σχολή Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών σχέσεων. Ασχολείται παράλληλα με το ποδόσφαιρο και επαγγελματικά με τη μουσική ως DJ. Ο Ιωσήφ είναι 20 ετών και βρίσκεται στο δεύτερο έτος στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Eμείς συνομιλήσαμε μαζί τους για την εμπειρία τους από τα γυρίσματα, που είναι και «το βάπτισμα του πυρός» και για τους δυο στη μεγάλη οθόνη, αλλά και για το σημαίνει να είσαι νέος σήμερα.

Ποια είναι τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά της ταινίας  και συγκεκριμένα οι ήρωες που εσείς ερμηνεύετε;

Αντώνης: Ο δικός μου ρόλος είναι του θύματος, υποδύομαι τον Αντώνη, τον κολλητό του Ιωσήφ. Η δική μας παρέα στην ταινία βρίσκεται σε σύγκρουση με μια άλλη παρέα συμμαθητών μας από το Λύκειο, η οποία έχει ακροδεξιά πιστεύω και νεοναζί ιδέες. Επειδή εγώ λοιπόν είμαι διαφορετικός φυλετικά και μαύρος, στοχοποιούν έμενα και τον Ιωσήφ, ο οποίος γνωρίζει και παρακολουθεί παραπάνω τις πράξεις και τις ιδέες που έχουν.

Ιωσήφ: Όλοι οι ήρωες της ταινίας έρχονται αντιμέτωποι με κοινά τις περισσότερες φορές προβλήματα. Όσον αφορά στον δικό μου χαρακτήρα, ο Μιχάλης είναι ένα παιδί που μεγαλώνει μόνο του. Οι γονείς του είναι βιοπαλαιστές, δύο άνθρωποι που δουλεύουν για να μπορέσουν να συντηρήσουν την οικογένειά τους και ταυτόχρονα προσπαθούν να μπουν ενεργά στη ζωή του γιου τους και να δείξουν πως είναι εκεί. Χαρακτηριστικά, ο πατέρας του τού δίνει χαρτζιλίκι και η μητέρα του τού βάζει φαγητό, πριν φύγει βιαστικά για τη δουλειά. Στη ζωή του Μιχάλη, όπως και σε κάθε έφηβου, μπαίνουν οι πρώτοι έρωτες και οι πρώτες φιλίες, που παίζουν σημαντικό ρόλο και θα επηρεάσουν τη σχέση του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Είναι ένα παιδί με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Ασχολείται με την φωτογραφία ερασιτεχνικά, φωτογραφίζοντας περαστικούς στον δρόμο και, όπως λέει χαρακτηριστικά στην ταινία, το κάνει «γιατί απλώς, μ’ αρέσουν οι φάτσες τους». Ο Μιχάλης είναι ένα χαμηλών τόνων παιδί των δυτικών συνοικιών με καλλιτεχνική φύση, που δεν κρύβει την αποστροφή του για τη δράση της ρατσιστικής ομάδας. Αυτό είναι το κοινό μου με  αυτό τον χαρακτήρα.

Πώς δουλέψατε  με τον σκηνοθέτη σας για τον ρόλο σας;

Αντώνης: Τον χαρακτήρα μου τον δούλεψα μόνος μου στο σπίτι, με τεχνικές και ιδέες του Βασίλη Δούβλη, ο οποίος, ως σκηνοθέτης με εμπειρία, ήξερε πώς να χειριστεί έναν ερασιτέχνη σαν και εμένα. Μεγάλη βοήθεια βέβαια είχα και από το υπόλοιπο καστ, που αποτελείται από νέους και παρά πολύ καλούς ηθοποιούς, όπως τον Νίκο Ζεγκίνογκλου και τον Σταύρο Τσουμάνη. Γενικά, όλοι οι συντελεστές ήταν πάντα πρόθυμοι να με βοηθήσουν και να με διορθώσουν. Βέβαια, υπήρχε μια οικειότητα με τον ρόλο από σκηνικά και καταστάσεις της πραγματικής μου ζωής. Μπορεί εγώ να διαχειριζόμουν την κατάσταση διαφορετικά, αλλά τα σκηνικά αυτά μου είναι γνώριμα και συνηθισμένα.

Ιωσήφ: Με τη βοήθεια του κ. Δούβλη, μέσω των προβών, δουλέψαμε τον χαρακτήρα του Μιχάλη. Μέσω δικών του οδηγιών και δικών μου βιωμάτων χτίσαμε τον χαρακτήρα. Πρόσθεσα και στοιχεία της δικής μου προσωπικότητας, αφού είχα την ελευθερία να προσαρμόσω τον ρόλο στα μέτρα μου, πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο του Μιχάλη, καθώς είμαστε δυο διαφορετικές προσωπικότητες.

Γιατί κάποιος να δει το «18»; Τι θα θέλετε να πάρει ένας θεατής, βγαίνοντας από την αίθουσα;

Αντώνης: Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα. Θίγει πολλά θέματα, πέραν του ρατσισμού, και έχει πολλές οπτικές, πέρα από αυτή του θύματος, όπως το τι συμβαίνει στη ζωή του θύτη, τις σκέψεις και τις δυσκολίες που περνά. Παρουσιάζει μια αλήθεια που, δυστυχώς, η κοινωνία μας δεν θέλει να αποδεχτεί, γιατί δεν την έχει βιώσει, δεν την έχει δει, ενώ κάποια μερίδα υποστηρίζει  αυτές τις ακραίες απόψεις που παρουσιάζονται..

Ιωσήφ: Γιατί είναι πιο επίκαιρή από ποτέ σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης, με την αναζωπύρωση του φασισμού και την πανδημία. Βγαίνοντας ο θεατής από την αίθουσα, θα ήθελα να πάρει ένα ερέθισμα, να ευαισθητοποιηθεί, να θέσει ερωτήματα στον εαυτό του, για να αλλάξει προς το καλύτερο. Καθώς έχω μεγαλώσει σε μια δυτική συνοικία, όπως αυτή της ταινίας, μπορώ να πω πως το φαινόμενο αυτό υπήρχε πολύ έντονα. Απειλές, φωνές σε μετανάστες, ακόμη και σε όσους δεν έκρυβαν την αποστροφή τους σε όλο αυτό. Ο θεατής, βγαίνοντας από την αίθουσα, θέλουμε να προβληματιστεί. Όχι να βγει απλώς και να καταδικάσει έναν ρόλο, αλλά να σκεφτεί πάνω σε όλους τους ήρωες. Να αμφιταλαντευτεί μεταξύ των ρόλων και των σκηνών, να προβληματιστεί και να αρχίσει να παρατηρεί γύρω για να εντοπίσει τέτοια σκηνικά, αν έχει συμμετάσχει, ή αντιληφθεί πως συμβαίνουν.

Και στην ταινία αλλά και στην κοινωνία σήμερα βλέπουμε πως η βία αυξάνεται διαρκώς στη νέα γενιά. Ακούμε καθημερινά για περιστατικά άγριου μπούλινγκ και ρατσισμού. Εσείς ως νέοι  άνθρωποι έχετε βιώσει ή δει ανάλογες συμπεριφορές; Από τι ξεκινάει κατά τη γνώμη μας αυτή η αγριότητα και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;

Αντώνης: Ναι, έχω δει πολλά τέτοια σκηνικά στη ζωή μου. Ο ρατσισμός υπάρχει εν έτει 2022, όσο και αν δεν το βλέπουμε, ή να πιστεύουμε πως τον έχουμε ξεπεράσει. Μην παρεξηγηθώ, βεβαίως και έχουν γίνει και γίνονται προσπάθειες, κινήσεις, δράσεις κατά των ρατσιστικών συμπεριφορών, απλώς σε σχέση με άλλες χώρες είμαστε αρκετά πίσω. Η βία, η αγριότητα, η αγένεια, η ευγένεια, η καλοσύνη και γενικότερα η αγωγή ενός ανθρώπου ξεκινούν από το σπίτι του και από τις αρχές που έχει πάρει από την οικογένειά του, πώς δηλαδή συμπεριφέρονται οι γονείς του και τι πρότυπα του παρέχουν. Σε ευρύτερο πλαίσιο, όλα έχουν σημασία: η κοινωνία, η γειτονιά, το σχολείο, η εργασία... Προσπάθεια αντιμετώπισης όλου αυτού γίνεται και μέσα από την τέχνη, όπως τη μουσική, τον κινηματογράφο, καλή ώρα, αλλά και πιο άμεσα, όπως με δρώμενα που δημιουργεί η πολιτεία μέσω των δήμων, αλλά και με πιο «αυστηρό» ύφος, όπως με κανονισμούς που προβλέπονται ποινές σε περίπτωση βίας κ.λπ. Όλα αυτά όμως σαφώς και δεν έχουν νόημα, αν δεν έχει μεγαλώσει ένας άνθρωπος σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον.

Ως νέοι ηθοποιοί, ποιο είναι το βασικό αίτημα της γενιάς σας, αλλά και  το δικό σας όνειρο;

Ιωσήφ: Η γενιά μου σήμερα ονειρεύεται μία πιο ευαισθητοποιημένη κοινωνία, απέναντι σε μείζονα θέματα, που μαστίζουν την Ελλάδα του σήμερα, σε θέματα σχολικού εκφοβισμού και φυλετικών διακρίσεων.

Πώς προέκυψε αυτή συνεργασία και τι κρατάτε από τα γυρίσματα;

Αντώνης: Να πω την αλήθεια, δεν είμαι ηθοποιός. Αν έπρεπε να με κατατάξουν, θα έλεγα πως είμαι καλλιτέχνης, γιατί κινούμαι σε ένα πιο ευρύ πλαίσιο και ασχολούμαι κυρίως με τη μουσική. Όμως, όποτε μου δίνονται ευκαιρίες σαν το «18», συμμετέχω με χαρά με σκοπό να επηρεάσω τους νέους, τους μεγάλους, την κοινωνία, ακόμη και εμένα. Αρκεί να υπάρχει η θέληση και να πείθει η ιδέα. Η συνεργασία προέκυψε από ένα κάστινγκ, που μου πρότεινε να πάω η μητέρα μου. Γνώρισα τον σκηνοθέτη, του άρεσε η «φάση» μου και έμενα μου άρεσε, αλλά κυρίως με έπεισε η ιδέα.

Ιωσήφ: Μέχρι πρόσφατα, ήμουν απλός θεατής σε άπειρες ταινίες και είμαι ευγνώμων, που πλέον μου δόθηκε η ευκαιρία να βρεθώ στην απέναντι μεριά. Με παρακίνησε κοντινό μου πρόσωπο, που είναι χρόνια στον χώρο του θεάματος και πίστεψε στις δυνατότητές μου. Τα γυρίσματα διήρκησαν τριάντα μέρες και ήταν μια πραγματική δοκιμασία, καθώς έγιναν σε μια περίοδο, όπου η πανδημία έκανε την εμφάνισή της. Χρειάστηκε υπέρβαση απ’ όλους μας για να μπορέσουμε να την ολοκληρώσουμε. Αν πρέπει να κρατήσω ένα πράγμα απ’όλα αυτά που έζησα, θα ήταν η όλη διαδικασία, η συνεργασία μου με τον σκηνοθέτη, τους άλλους ηθοποιούς, ερασιτέχνες και καταξιωμένους επαγγελματίες, αλλά και με τους υπόλοιπους συντελεστές της ταινίας, που ήταν πάντα εκεί, ακόμη και για την πιο μικρή απορία και διευκρίνιση

Τι σχεδιάζετε για το μέλλον;

Αντώνης: Να επιστρέψω στην Αθήνα με το καλό και να βρω το ρυθμό μου στη μουσική, καθώς υπάρχουν αρκετά πρότζεκτ τα οποία σχεδιάζω. Και ο κινηματογράφος με ενδιαφέρει, και κάθε δρώμενο, εντός και εκτός θεάματος. Είμαι ανοιχτός σε όλα, αρκεί να με πείθουν και να είναι ενδιαφέρουσα η ιδέα.

Ιωσήφ: Θέλω να πιστεύω πως αυτή η ταινία, πέρα από το κοινωνικό της μήνυμα, θα είναι για μένα μια πολύ δυνατή αρχή για τη μετέπειτα πορεία μου στον χώρο του θεάματος, με τον οποίο θέλω να ασχοληθώ.