Ο Απόστολος Γκλέτσος για πρώτη φορά μοιράζεται την ιστορία του ανοίγοντας τα κεφάλαια σταθμούς της ζωής του: τα παιδικά χρόνια στα Χανιά, τις σχέσεις με τους γονείς του, περιστατικά που τον καθόρισαν, την απόφαση να γίνει ηθοποιός, τον γάμο που έκανε στα 31 του χρόνια, τη γέννηση της κόρης του και την ενασχόληση του με την τοπική αυτοδιοίκηση.
Αφορμή της συνάντησης μας η τηλεοπτική του επιστροφή στη σειρά η «Γη της ελιάς» που προβάλλεται Δευτέρα με Παρασκευή στο Mega.
«Είμαι από τη Στυλίδα, ωστόσο τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα γυρίζοντας την Ελλάδα γιατί ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός κι αυτό ήταν το μεγάλο μου σχολείο - οι προσλαμβάνουσες που έχω από κάθε γωνιά της Ελλάδας, τα ήθη και τα έθιμα, τους ανθρώπους, τις συνήθειες, το να διεισδύω κάθε φορά στα σχολεία, να καταφέρνω να επιβιώσω. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο για ένα παιδί, κάθε χρόνο, να κάνει ξανά φίλους. Μην έχεις την εντύπωση πως μόνο τώρα είναι άγρια τα πράγματα -ήταν και τότε. Εγώ έπρεπε να βρω τον τρόπο να μπω στις παρέες, τον έβρισκα αναγκαστικά γιατί δεν γινόταν αλλιώς -ήμουν survivor…
Για μένα, ήταν διπλό το πρόβλημα, είχα δύο εξισώσεις να λύσω: τη δική μου και της αδερφούλας μου, της Άννας, η οποία είναι 6 χρόνια μικρότερη. Έπρεπε να τη προστατεύσω, να τη βοηθήσω να μπει και εκείνη στις παρέες. Είμαστε πολύ αγαπημένα αδέρφια, από μικρά παιδιά είμαστε δεμένα και δεν σου κρύβω ότι ένιωθα σαν να είναι η κόρη μου, λόγω της διαφοράς ηλικίας -όταν έβγαινα εγώ από το γυμνάσιο εκείνη έμπαινε στο δημοτικό.
Η σχέση με τους γονείς μου ήταν όπως όλων των παιδιών εκείνης της εποχής. Στα δικά μου χρόνια οι σχέσεις με τους γονείς δεν ήταν πολύ κοντινή και φιλική. Τον πατέρα μου, ας πούμε, δεν τον έβλεπα. Όταν εγώ άρχισα να συνειδητοποιώ πράγματα, δηλαδή το 1973-74 ήταν η επιστράτευση, δεν υπήρχε στο σπίτι του. Ο πατέρας ήταν σε δουλειά, ήταν στο στρατόπεδο -η λέξη «υπηρεσία» έχει καθορίσει τη παιδική και εφηβική μου ηλικία. «Που είναι ο μπαμπάς»; «Υπηρεσία». Που και που ακούγαμε και τη λέξη «off», δηλαδή ο μπαμπάς ήταν σπίτι. Όταν δεν ήταν υπηρεσία καταπιανόταν με διάφορες δουλειές -πήγαινε να φτιάξει το αυτοκίνητο, έκανε τις εξωτερικές δουλειές που πάντα τις άφηνε γιατί ήταν υπηρεσία, πήγαινε να πληρώσει λογαριασμούς, να κάνει τα ψώνια στον χασάπη ήταν δική του δουλειά αυτή, γενικότερα έκανε συνέχεια διάφορες δουλειές. Δεν ήταν ποτέ στο σπίτι με την κλασική έννοια ώστε να έχουμε πολλά πολλά μεταξύ μας. Κι όταν ήταν στο σπίτι, ήταν η πατρική φιγούρα: μου έλεγε «Αποστόλη εκείνο, Αποστόλη το άλλο, πώς πάει αυτό» και απαντούσα «έλα μπαμπά τώρα παράτα με» -αυτό σήμαινε πως όλα καλά γιατί αν ήταν κάτι χοντρό θα το κάρφωνε η μάνα μου και θα γινόταν σύρραξη. Οι κουβέντες μας ήταν «έλα να πούμε κάτι αστείο», «Αν θέλεις πάμε την Κυριακή να παίξουμε μπάλα ή μπάσκετ» -μέχρι εκεί. Αυτά ήταν τα δεδομένα, δεν είχε άλλα...
