Η διεθνής χορεύτρια και χορογράφος Αθανασία Κανελλοπούλου μιλάει για το έργο της με τίτλο «Nadja – Who am I;», το οποίο κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας στις 22 Ιουλίου.
Η Αθανασία Κανελλοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και έχει σπουδάσει με υποτροφία χορό στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη. Για 17 χρόνια έζησε και συνεργάστηκε με πολλές ομάδες στο εξωτερικό, ενώ το 2008 ξεκίνησε τη δική της χορογραφική έρευνα και τα έργα της έχουν παρουσιαστεί σε πολλά φεστιβάλ στην Ευρώπη, Μέση Ανατολή και Β. Αφρική. Η χορογραφική της μέχρι τώρα έρευνα έχει επηρεαστεί από την εξέλιξη των ιδεών γύρω από τη γυναικεία ταυτότητα και φύση και γενικότερα τη γυναικεία υποκειμενικότητα τις περασμένες δεκαετίες. Σήμερα, εργάζεται ως ανεξάρτητη χορογράφος και performer, και παραδίδει σεμινάρια σύγχρονου χορού και χορογραφίας ανά τον κόσμο.
Το έργο σας κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Ποια είναι τα συναισθήματα σας λίγο πριν ανοίξει η αυλαία;
Μόνο συγκίνηση αλλά και μια βαθιά αγωνία μπορούμε να αισθανθούμε την περίοδο αυτή. Μετά από σχεδόν ένα χρόνο επίμονης δουλειάς, έρευνας και προβών, είμαστε έτοιμοι για το μοίρασμα και το ξεκίνημα αυτού του έργου, με την πρώτη του στάση σ' αυτό το πολύ σπουδαίο Φεστιβάλ Χορού. Υπάρχει μεγάλη συγκίνηση αλλά και ενθουσιασμός, να ξαναθυμηθούμε αυτή τη μαγική στιγμή- που τόσο πολύ έχει λείψει σε όλους μας- τη στιγμή που συντελείται ένα μικρό θαύμα επί σκηνής,∙ τη στιγμή που το βλέμμα των θεατών θα διασταυρωθεί με το βλέμμα των ερμηνευτριών, θα γεννηθεί η«Nadja».
Πώς εμπνευστήκατε το έργο σας «Nadja – Who am I;»
Το φωτογραφικό υλικό της Francesca Woodman στάθηκε αρχικό σημείο έμπνευσης και έρευνας. Εδώ και περίπου 10 χρόνια, από τότε που είδα μια έκθεση της Γούντμαν στο Βερολίνο, μου γεννήθηκε μια έντονη επιθυμία να μελετήσω το έργο της και να δώσω μια προσωπική διάσταση και ερμηνεία στις φωτογραφίες της. Οι αναφορές της σε αρχετυπικές μορφές, σε σύμβολα του υπερρεαλισμού, σε λογοτεχνικά κείμενα της Βικτωριανής εποχής, μια λυρική μετατόπιση της πραγματικότητας σε άλλα επίπεδα, αλλά και μια ενδόμυχη, προσωπική μου ανάγκη να ερευνήσω πτυχές της γυναικείας ταυτότητας και φύσης, ξεδίπλωσαν τον χορογραφικό καμβά. Η φωτογραφία λειτούργησε ως ορμητήριο, αλλά και ως επαναστατική πράξη, ως ένα μέσο αντίστασης στο τέλος και την αναπόφευκτη φθορά. Γιατί φωτογραφίζοντας κάτι, το καθιστάς αιώνιο, το κρατάς αναλλοίωτο, ενώ ο κόσμος γύρω μας συνεχίζει να αλλάζει. Αναδύεται έτσι το ερώτημα «Ποιος/ α είμαι; Πώς κοιτάς μέσα στον εύθραυστο εαυτό σου; Πώς αποδέχεσαι τη φθορά, αλλά και την αμείλικτη παροδική ομορφιά»;
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε;
Στο βιβλίο «Νάντια» του Αντρέ Μπρετόν, υπάρχει μια φράση που λέει η Νάτζα «Όλα ξεφτίζουν, όλα εξαφανίζονται. Από μας πρέπει κάτι να μείνει..» Κάπου εκεί έξω, ή και μέσα μας, κατοικεί μια Νάτζα, μια γυναίκα που περιπλανιέται σε στενά δρομάκια, σε λαβύρινθους του νου, που σπάει διαρκώς φραγμούς και νομοτελειακούς κανόνες. Έρχεται για να διώξει το πέπλο από την όραση του ανθρώπου, για να μπορέσει να δει την αληθινή του φύση, αυτή της επιθυμίας και των ενορμήσεων. Η Νάτζα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ίχνος, μια ανάσα, που όλοι μας- αν είμαστε τυχεροί- θα αφήσουμε στο σύντομο πέρασμα μας. Ένα θραύσμα μιας πραγματικότητας που εμείς οι ίδιοι επινοούμε, για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε στον καθρέπτη της συνείδησης και να συναντήσουμε- ίσως- τον χαμένο εαυτό. Αυτό που τελικά μένει, μέσα από το φευγαλέο μας βλέμμα, είναι το είδωλο μας στον καθρέπτη.
Το έργο σας εστιάζει στη γυναίκα. Ποια πιστεύετε είναι η θέση της γυναίκας το
2021;
Θα σας απαντήσω με τα λόγια της σπουδαίας Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ. Το σώμα είναι η Νίκη των ονείρων/ όταν βάζει το ένα πόδι μπρος στο άλλο και κερδίζει τον συγκεκριμένο χώρο. Ένα τόπο. Με τράνταγμα βαρύ. Θάνατο. Όταν το σώμα κερδίζει τον τόπο του με θάνατο στην πλατεία/ σα λύκος με ρύγχος καυτό/ ουρλιάζει το «θέλω»/ «δεν αντέχω»/ «φοβερίζω – ανατρέπω»/ «Πεινάει το μωρό μου».
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το χορό;
Ακόμα ούτε και εγώ η ίδια δεν έχω απάντηση. Μάλλον τυχαία, όπως συμβαίνει με όλα τα όμορφα πράγματα στη ζωή. Μου άρεσε από μικρό παιδί η κίνηση και η έκφραση, η επικοινωνία με τους ανθρώπους, κάπως έτσι ήρθε ο χορός στη ζωή μου, σαν ανάγκη έκφρασης και δημιουργίας.
