«Πολύ καιρό ήθελα να μιλήσω για τον βιασμό μου, τον έχω κάνει παράσταση, τον έχω πει από δω και από εκεί, τον έχω πει για να δείξω πως η ζωή είναι ωραία. Γιατί είναι ωραία η ζωή όταν έχεις βιαστεί και έχεις φτάσει μέχρι εδώ. Γιατί είναι ωραία η ζωή όταν έχεις βιαστεί και αγαπάς τον εαυτό σου όλο και πιο πολύ. Γιατί είναι ωραία η ζωή όταν έχεις βιαστεί και κλαις με όλα τα παιδιά του κόσμου με όλα τα ζώα του κόσμου»: πριν από λίγες ημέρες, η ηθοποιός και σκηνοθέτις, Βάσω Καμαράτου έγραψε ένα κείμενο που καθηλώνει από την λέξη έως την τελευταία του λέξη.
Η Βάσω μιλά για τον βιασμό που υπέστη. Για τον βιασμό «που έχει κάνει παράσταση», τον βιασμό «που έχει πει από εδώ και από εκεί για να δείξει ότι η ζωή είναι ωραία». Η απόφασή της να μιλήσει έχει έναν και μοναδικό σκοπό: να κρατήσει σφιχτά από το χέρι κάθε άνθρωπο που έχει υποστεί μια ανάλογη εμπειρία και να του θυμίσει ότι δεν είναι μόνος.
Λίγο μετά την ανάρτησή της, μιλήσαμε μαζί της.
Οι λέξεις της είναι βγαλμένες κατευθείαν από την ψυχή της.
Άλλωστε πάντα με αυτές επιλέγει να μιλά.
Η Βάσω μιλά στο Bovary για τον βιασμό που υπέστη σε μικρή ηλικία:
«Οι άνθρωποι που βιάζουν άλλους ανθρώπους και πόσω μάλλον παιδιά είναι θλιβεροί. Εγώ ήμουν παιδί. Όταν το λέω είναι σαν να μην έχει συμβεί σε εμένα. Ποτέ δεν ξεπερνιέται. Το κακό δεν θα πάψει ποτέ να υπάρχει. Είμαστε πολλοί σε αυτόν τον κόσμο.
Στο κεφάλι του ανθρώπου συμβαίνουν διάφορα καλά και κακά πράγματα. Είμαστε ένα κάρμα από πολλά πράγματα και προσπαθούμε αυτό το κάρμα να το ξεμπλέξουμε, να το φέρουμε στα μέτρα μας.
Κάποιοι επιλέγουν να μείνουν με τα περισσότερα κακά και κάποιοι άλλοι με τα περισσότερα καλά. Περνάς από τόσα πολλά στάδια. Προσπάθησα να μπω και στο μυαλό του βιαστή. Είπα μπας και έφταιξα και εγώ. Μα πώς να φταίει ένα παιδί;
Δεν τελειώνει αυτό το ταξίδι. Μαθαίνεις να ζεις με αυτό και εάν είσαι τυχερή-τυχερός να αγαπήσεις τον εαυτό για όλο αυτό. Θα αγωνίζομαι μια ζωή γι αυτό, δεν θα κλείσω ποτέ το στόμα μου, θα είμαι εκεί για όλες και για όλους όπως κάνω από μικρό παιδί.
Γεννήθηκα ελεύθερη και ελεύθερη θέλω να πεθάνω. Το ταξίδι είναι δύσκολο πολύ, πάρα πολύ. Μα πόσα πράγματα έχω ανακαλύψει για εμένα μέσα από αυτό και συνεχίζω να ανακαλύπτω. Αυτή μου η ιδιαιτερότητα με έκανε αυτό που είμαι μέχρι τώρα και ποιος ξέρει τι άλλο θα με κάνει.
Κλαίω πολύ κάτι ημέρες, Παναγία μου, όταν ανοίγει η τρύπα και βγαίνει το αίμα και τρέχει και τρέχει και λες και δεν θα σταματήσει ποτέ. Μα κλαίω και όλες τις υπόλοιπες από χαρά και ευγνωμοσύνη.
Όποτε θες είναι η στιγμή. Δεν υπάρχει το γιατί, δεν υπάρχει το γιατί τώρα.
Εγώ θα πω, γιατί να είχε γίνει; Γιατί γίνονται όλα αυτά στον κόσμο; Πώς γίνεται να βιάζεται ένα μικρό παιδί; Πώς γίνεται να βιάζονται και να δολοφονούνται τόσες γυναίκες τόσοι άντρες; Πώς γίνεται να κακοποιούνται τόσα ζωάκια; Πώς γίνεται να γίνονται όλα αυτά τα εγκλήματα; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος να μπορεί να κάνει τόσο κακό, πώς γίνεται; Τι συμβαίνει στο κεφάλι του, τι γίνεται παρακαλώ, ας μου πει κάποιος γιατί; Γιατί; Όποτε παρακαλώ μην ρωτάτε γιατί τώρα. Τι χαζή ερώτηση είναι αυτή. Δεν είναι η ουσία αυτή, καλοί μου άνθρωποι. Είμαστε τόσο μικροί, πονηροί και κουτοί που αμέσως πάμε να βγάλουμε πάλι την μικρή ψυχή μας, πάμε να μιλήσουμε και να πούμε «ναι αλλά γιατί τώρα».
Αχ πόσο μικροί και βιαστικοί είμαστε. Κατεβάστε ταχύτητα δεν τα ξέρετε όλα δεν γυρίζει ο κόσμος γύρω σας. Κανείς δεν σας έχει ανάγκη. Ας πάμε να σώσουμε την ψυχή μας μπας και σωθούμε. Προσπαθώ. Κάθε μου ημέρα θα προσπαθώ, θα προσεύχομαι και θα ευγνωμονώ.
