Η Berthe Weill είχε προίκα 4.000 γαλλικά φράγκα, αλλά δεν ήθελε να ξοδέψει ούτε ένα για να παντρευτεί.
Η 36χρονη γυναίκα από το Παρίσιείχε καλύτερα πράγματα να αγοράσει, όπως πίνακες με ταυρομαχίες από κάποιον άσημο Ισπανό ζωγράφο.
Ήταν φτηνοί και αρκετά ενδιαφέροντες για να τους κρεμάσει στους τοίχους της γκαλερί που είχε ανοίξει στο Παρίσι, στην rue Victor Massé, τον Δεκέμβριο του 1901.
Το έκανε με τα χρήματα που είχε φυλαγμένα για να γίνει η κυρία κάποιου κυρίου. Το μότο που είχε τυπώσει στις επαγγελματικές κάρτες της επιχείρησης, της Galerie Berthe Weill ήταν το εξής: «Ένα μέρος για τα νιάτα», μετατρέποντας το μικρό μαγαζί της σε καταφύγιο για τη μοντέρνα τέχνη του 20ου αιώνα, που ακόμη δεν είχε αναγνωριστεί.
«Ήταν τελείως αφοσιωμένη στη μοντέρνα τέχνη. Ήταν ένα είδος πάθους» αναφέρει η Marianne Le Morvan, συγγραφέας της βιογραφίας της Weill. «Ήταν η μόνη που έκανε έκθεση με άγνωστους και ασυνήθιστους καλλιτέχνες, κάτι που ήταν ριψοκίνδυνο εμπορικό στοίχημα».
Η Weill αγόρασε, εξέθεσε και πούλησε τη δουλειά του Πάμπλο Πικάσο πριν καν αυτός μετακομίσει στο Παρίσι ή δημιουργήσει τα έργα για τα οποίο θεωρείται σήμερα μύθος του μοντερνισμού.
«Η άσχημη Εβραία γεροντοκόρη με χοντρά γυαλιά σαν γυάλα ψαριών», όπως την περιέγραφε ο βιογράφος του Πικάσο, έκανε εκθέσεις με έργα του ζωγράφου πολλές φορές. Πούλησε, μάλιστα, το «Moulin de la Galette», που βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο Guggenheim για 250 φράγκα σε έναν εκδότη εφημερίδας.
Ο ίδιος αγόρασε άλλο ένα έργο από την Weill, μια νεκρή φύση του Ανρί Ματίς, η πρώτη για τον νεαρό καλλιτέχνη του φωβισμού. Οι άλλοι έμποροι ήταν πιο επιφυλακτικοί από την ίδια και δεν επένδυαν σε άγνωστους, ασήμαντους καλλιτέχνες, όπως έλεγαν.
Όμως εκείνη επέμενε. Έκανε εκθέσεις με αυτούς τους μελλοντικούς τιτάνες της μοντέρνας τέχνης, όταν κανείς άλλος δεν τολμούσε. Το ίδιο έκανε και για ακόμη 400 καλλιτέχνες, όπως οι André Derain, Georges Braque, Aristide Maillol, Kees van Dongen, Maurice de Vlaminck, Suzanne Valadon και Maurice Utrillo.
Είχε το ταλέντο να ανακαλύπτει αστέρια πριν καν αυτά λάμψουν. Ήταν η μόνη έμπορος που έδωσε στον Ντιέγκο Ριβέρα μια solo έκθεση κατά τη διάρκεια του Μεξικάνικου μουραλισμού.