Ο Βλαδίμηρος Νικολούζος, σκηνοθέτης και ποιητής, από μικρός ένιωθε τη βαθιά περιέργεια να ανακαλύψει τι υπάρχει πέρα από αυτό που βλέπουμε και ξέρουμε. Κι αυτή η ανάγκη τον οδήγησε σε ένα παράτολμο εγχείρημα. Έτσι ταξίδεψε έως τον Αμαζόνιο, καταγράφοντας την καθημερινότητα των κοινοτήτων που ζουν μέσα στο δάσος, για τις ανάγκες της καινούργιας του ταινίας, τη «Χώρα των λησμονημένων τραγουδιών», με σκοπό να μας θυμίσει ένα μακρινό παρελθόν, το οποίο καθορίζει την ίδια μας την ύπαρξη. Ο ίδιος μοιράστηκε μαζί μας την εμπειρία αυτών των αποστολών, καθώς και την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή εξαιτίας της επέλασης των μεγάλων εταιρειών.
«Πρώτη φορά επισκέφτηκα τον Αμαζόνιο του Περού -ο Αμαζόνιος είναι ένα μέρος που πιάνει πολλές χώρες- το 2016, σε ένα ταξίδι προσωπικής αναζήτησης περισσότερο. Τότε, πήγα στην Pucallpa και λίγο πιο μέσα. Εκεί γνώρισα κάποιους ανθρώπους από το Deep Forest Foundation, το ίδρυμα με το οποίο συνεργάζομαι, το οποίο στην ουσία είναι μια οργάνωση, που ασχολείται με θέματα πολιτισμικής διαφύλαξης της κληρονομίας των ιθαγενών. Αφετέρου, βοηθάει όλες αυτές τις κοινότητες σε επίπεδο υποδομών, ύδρευσης, αποχέτευσης, αλλά και παροχής φαρμάκων. Τα τελευταία χρόνια η επαφή αυτών των ανθρώπων με τον δυτικό πολιτισμό, που κατακτάει κυριολεκτικά τον Αμαζόνιο, αλλοτριώνοντάς τον φυσικά, δημιουργεί προβλήματα. Για παράδειγμα, μια από τις παλαιότερες κοινότητες, οι Awa guaja είναι νομάδες, δηλαδή ανά περιόδους τριών τεσσάρων μηνών αλλάζουν σημείο, ανάλογα με την εποχή του κυνηγιού. Παλιότερα, δεν είχαν προβλήματα αποχετευτικά με αυτές τις μετακινήσεις, καθώς η ίδια η φύση θεράπευε όσα άφηναν πίσω τους. Τώρα, λόγω της εταιρείας Vale, που κάνει εξορύξεις σιδήρου και τραυματίζει την περιοχή, ή τις εταιρείες που κόβουν ξύλα, αναγκάζονται να ζουν σε διάφορα χωριά, και επειδή δεν γνωρίζουν από υγιεινή, δημιουργούνται αρρώστιες. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν έχουν ανάγκη από εμάς, τέτοιους οργανισμούς εννοώ, για να τους προστατέψουν από τους "άλλους εμάς", που τους εκμεταλλεύονται βάναυσα.
Αρχικά, ξεκίνησα να εργάζομαι για το ίδρυμα, μοντάροντας υλικό που είχαν τραβήξει άλλοι παλιότερα, έκανα μια παρουσίαση με αυτό στο Βερολίνο το 2017 και έτσι κατέθεσα μια πρόταση για αυτή την ταινία, η οποία ελπίζουμε να είναι έτοιμη προς το τέλος του 2022. Αυτή τη στιγμή. έχουμε ολοκληρώσει τα γυρίσματα και βρισκόμαστε στη φάση του μοντάζ και του post-production. Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ όχι τεκμηρίωσης, αλλά καταγραφής με τίτλο "Η χώρα των λησμονημένων τραγουδιών". Μιλούν μόνο αυτοί οι άνθρωποι γι' αυτούς, δεν υπάρχουν επιστημονικές αναλύσεις, δηλαδή μιλάμε για μια αποτύπωση της ζωής τους, εστιάζοντας στα τραγούδια και τις τελετές τους, όχι μόνο τις σαμανικές, αλλά και τα τελετουργικά της καθημερινότητας. Τα τελετουργικά που σηματοδοτούν τις εποχές είναι πραγματικά μαγικά: μιμούνται ζώα, είναι αρκετά αστεία και διασκεδαστικά, είναι θα λέγαμε το δικό τους θέατρο. Επίσης ζωγραφίζουν πολύ, τραγουδούν, έχουν καλή σχέση με την αρχιτεκτονική, χτίζουν εξαιρετικά πράγματα από ξύλο, έχουν τις δικές τους κοσμογονικές ιστορίες... Από τις πιο δυνατές εμπειρίες είναι οι τελετουργίες της νύχτας, που πραγματοποιούνται για πολλές μέρες συνεχόμενα. Τις κάνουν συνήθως τρεις φορές τον χρόνο, ακολουθώντας τις πορείες του φεγγαριού, και μέσα από συγκεκριμένες διαδικασίες περνούν σε μια κατάσταση φυσικής έκστασης.