Η Δανάη Μπάρκα μπήκε στην τηλεόραση πριν από δύο χρόνια και μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε. Γεμάτη ζωντάνια και αισιοδοξία, άλλαξε τα δεδομένα και τα πρότυπα, χαράζοντας τη δική της πορεία. Κι ίσως τελικά το «Πάμε Δανάη» να μην είναι μόνον ο τίτλος της καθημερινής της εκπομπής στο Mega, αλλά και το σύνθημα της ζωής της.
«Πάμε Δανάη», τρίτη σεζόν
«Επειδή είμαι από τη φύση μου αγχώδης νομίζω ότι έχω την ίδια αγωνία και φέτος με την εκπομπή. Ισως γιατί έχω την ίδια χαρά γι΄αυτό που μου έχει έρθει: Αν θα είναι ικανοποιημένοι οι γύρω μου, αν θα περάσει καλά ο τηλεθεατής, αν θα είναι χαρούμενο το κανάλι. Κι ακόμα το να είμαστε μια καλή συντροφιά, να μην πληγώσουμε και να μην προσβάλλουμε κανέναν, που για μένα είναι πολύ σημαντικό, να χαμογελάσει κάποιος που θα μας δει στο σπίτι του...
Οταν ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι της τηλεόρασης, το αντιμετώπισα πολύ σοβαρά αλλά ήξερα ότι η βασική μου δουλειά είναι το θέατρο -νομίζω ότι το πήρα περισσότερο σαν πρόκληση. Γνώριζα εξαρχής ότι θα ήμουν κερδισμένη, είτε κοβόταν η εκπομπή είτε όχι. Οφείλω βέβαια αυτή την αισιοδοξία μου στην πίστη του καναλιού, απ΄τον πρόεδρο μέχρι τον διευθυντή, τους αρχισυντάκτες. Δεν φοβήθηκα. Είχα αυτή τη γλυκιά αγωνία και προσμονή κι ευχόμουν να συμβεί, να συνεχίσουμε και να πάμε καλά. Αλλά με καθησύχαζαν όλοι οι άνθρωποι του σταθμού απ΄την πρώτη σεζόν...
Τον φόβο προσπαθώ να μην τον βάζω στην ζωή μου ούτε στην δουλειά μου –φοβάμαι μόνο για τους ανθρώπους μου».
Η μαμά μου, η γιαγιά μου, ο Χρήστος...
«Πριν την τηλεόραση έκανα έξι χρόνια θέατρο και είχα συνηθίσει να με κρίνουν πριν με δουν. Ηξεραν ποιο είναι το γενεαλογικό μου δένδρο, ποια είναι η μαμά μου, με ποιον άνθρωπο μεγάλωσα, άρα ήμουν συνηθισμένη ότι κάτι εκτίθεται από μένα. Στην εκπομπή είμαι ο εαυτός μου, όπως όλη η ομάδα, γιατί και ο κόσμος θέλει να ταυτιστεί με τους ανθρώπους που βλέπει στην τηλεόραση και να καταλάβει πόσο κανονικοί είμαστε. Είναι και η ανοιχτωσιά μου, που την έχω απ΄το σπίτι μου, την έχει κι η γιαγιά μου, κι η μαμά μου. Θα βάλουμε τον άλλον σπίτι μας, θα τον γνωρίσουμε, θα πούμε ιστορίες, θα γελάσουμε δυνατά, είναι η λαϊκή μας ταυτότητα. Μεγάλωσα σε μια λαϊκή γειτονιά, στο Περιστέρι, από μια λαϊκή οικογένεια, οπότε νομίζω ότι είχα αμέσως την ανάγκη να πω καλωσήρθατε σπίτι μου κι εγώ στο δικό σας...»