Η Δέσποινα Γερουλάνου βρέθηκε στο τιμόνι της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας Ελευσίνα 2023 αναλαμβάνοντας τον ρόλο της προέδρου στο Δ.Σ.
Μαζί με τους συνεργάτες και τον καλλιτεχνικό διευθυντή, τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Μιχαήλ Μαρμαρινό, δούλεψαν σκληρά τα τελευταία δύο χρόνια για να φτάσουν σήμερα στο τέλος της διαδρομής: Παραμονή της έναρξης των πολυποίκιλων εκδηλώσεων που θα διαρκέσουν όλο τον χρόνο και το σήμα της εκκίνησης είναι έτοιμο να δοθεί.
Απόγονος των Μπενάκηδων, η Δέσποινα Γερουλάνου, κόρη του Μαρίνου Γερουλάνου και της Αιμιλίας Γερουλάνου-Καλλιγά, εγγονής του Αντώνη Μπενάκη, μεγάλωσε μέσα στο Μουσείο. Μαζί με τα τρία αδέλφια της, την Ειρήνη, τον Παύλο και την Μαρίνα, συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση, δίνοντας την σκυτάλη στο μέλλον.
Στην Ελευσίνα, μια φορά...
«Οταν είχα πάει για πρώτη φορά στην Ελευσίνα, πριν την Πολιτιστική Πρωτεύουσα, και είδα μπροστά του όλον αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο τρελάθηκα. Η ενέργειά του, θες δεν θες, σε κερδίζει. Οταν βρεθείς εκεί, πραγματικά σε μαγεύει αυτός ο τόπος. Είναι κι αυτές οι καταπληκτικές αντιθέσεις, απ΄την μια τα φουγάρα κι απ΄την άλλη τα αρχαία αγάλματα, τα σάπια καράβια, η θάλασσα, όλο αυτό που κουβαλάειη πόλη, που σε γοητεύει.
Θυμάμαι ότι όλοι μου έλεγαν “τρελάθηκες, τι πας να κάνεις”, ούτε ένας δεν υπήρχε που δεν μου το είπε, ούτε και οι δικοί μου.
Οταν ήρθε η πρόταση είχα την εικόνα της πόλης και την είχα ήδη αγαπήσει. Ενθουσιάστηκα. Εκείνη την εποχή είχε τόσο κακή φήμη όλη αυτή η διοργάνωση που νομίζω ότι κανείς δεν έπαιρνε την ευθύνη. Αρχικά δεν μου είχαν προτείνει να γίνω πρόεδρος, αλλά μέλος του ΔΣ... Που να φανταστώ τι θα με περίμενε... Γιατί μετά παίρνεις μια τεράστια ευθύνη. Θυμάμαι ότι όλοι μου έλεγαν “τρελάθηκες, τι πας να κάνεις”, ούτε ένας δεν υπήρχε που δεν μου το είπε, ούτε και οι δικοί μου.
Από την άλλη ήταν για μένα μια πρόκληση και μια αλλαγή. Και μ΄αρέσουν και οι προκλήσεις και οι αλλαγές, οπότε με ιντρίγκαρε όλο αυτό. Ηταν ένα μεγάλο πρότζεκτ. Δεν φανταζόμουν όμως τι θα είχα να αντιμετωπίσω. Ηταν δύο χρόνια πολύ δύσκολα. Αν το ήξερα σε τέτοιο βαθμό, μπορεί και να μην το αναλάμβανα, γιατί μπαίνουν πολλά μέσα: η ίδια η εταιρεία ήταν πολύ δύσκολη, τα δημοτικά συμβούλια με τις αντιπολιτεύσεις και τα πολιτικά και το πιο βασικό απ΄όλα, αυτό το, πολύ αυστηρό νομικό πλαίσιο του δημοσίου... Δεν μπορείς να κάνεις τέχνη με όλους αυτούς τους νόμους και τους κανόνες. Οπότε κι εκεί ήταν μια μεγάλη δυσκολία. Το Δημόσιο δεν το ήξερα, μου φάνηκε βουνό.»