Ο Δημήτρης Ήμελλος κατάγεται από την Νάξο αλλά γεννήθηκε στην Αθήνα, στην Κυψέλη. Σπούδασε θέατρο (και) στη Ρωσία. Έλαβε το πρώτο βραβείο Δημήτρης Χορν (2001). Η πορεία του στη σκηνή μοιράστηκε ανάμεσα στην Πειραματική του Εθνικού με τον Στάθη Λιβαθινό και στη συνεργασία του με τον Λευτέρη Βογιατζή. Έχει έναν γιο 23 ετών. Φέτος είναι ο Αντώνης Φραγκιαδάκης στον «Σασμό».
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, Κυψελιώτης. Και οι δύο μου γονείς είναι από την Νάξο, οπότε πήγαινα στο νησί καλοκαίρια, Πάσχα. Σχολείο πήγα στα Ανάβρυτα όπου τρία χρόνια μπήκα και στο οικοτροφείο και εκεί γνωρίστηκα με το θέατρο. Είχαμε έναν καθηγητή που ανέβαζε παραστάσεις -ήταν και μια διέξοδος. Μετά, όμως, δεν το σκεφτόμουν, γιατί η πορεία μου ήταν δεδομένη. Πέρασα στη Νομική Αθηνών, για να αναλάβω το γραφείο του πατέρα μου, συμβολαιογράφος. Αλλά τα παράτησα στο πτυχίο.
Είχα πάει στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ως ακροατής, από ενδιαφέρον για να τον γνωρίσω. Δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ με το θέατρο. Έβλεπα τον Διαμαντόπουλο και θαύμαζα την υποκριτική του. Με ήλκυε η προσωπικότητά του -έτσι λειτουργώ εγώ. Τον είχα δει στην τηλεόραση, ("Συμβολαιογράφος", "Εκείνος κι εκείνος"), στο θέατρο.
Τότε στον Διαμαντόπουλο, πηγαίναμε συχνά σε παραστάσεις. Έτσι είδα τον Στάθη Λιβαθινό στο Απλό Θέατρο και πρόσεξα ότι παίζει αλλιώς... Λίγους μήνες μετά, έκανε ένα σεμινάριο με Ρώσους και πήγα. Όταν κάτι με ελκύει, θέλω να το δω από κοντά –είμαι περίεργος. Επί ένα εικοσαήμερο κάναμε μόνο κίνηση και φωνή. Αυτό εμένα μου άλλαξε τον κόσμο. Γιατί, όταν συνάντησα αυτόν τον κόσμο, κατάλαβα ότι το θέατρο είναι μια πραγματική δουλειά. Στο σχολείο, που μου έλεγαν "έχεις ταλέντο", δεν ήταν συνειδητό. Δεν καταλάβαινα τη σχέση αυτού του πράγματος με κάτι επιστημονικό.
Αποφάσισα να αφήσω τη Νομική και να φύγω για τη Ρωσία –έμαθα ρωσικά. Ο πατέρας μου τρελάθηκε... Τα παράτησα όλα. Σπούδασα έναν χρόνο στη Ρωσία –υποκριτική και διδασκαλία. Όταν επέστρεψα ξεκίνησα με τον Λευτέρη, στους "Πέρσες" του Εθνικού. Είχα πάει στην οντισιόν του και με πήρε. Αμέσως μετά, έγινε η Πειραματική του Λιβαθινού –έμεινα και τα επτά χρόνια. Όταν τέλειωσε, με ξαναφώναξε ο Λευτέρης και από τότε δουλεύαμε μαζί κάθε χρόνο. Έτσι ξεκίνησε η σχέση μας –τρομερή σχέση. Εγώ μάθαινα το σύστημα και ο Λευτέρης ήταν το σύστημα -σχολείο.
Με την ομάδα ήταν κάτι άλλο. Αυτό που ένιωθα ήταν ότι γεννούσαμε θέατρο, ψάχναμε συνεχώς καινούργιους δρόμους. Η "Ιλιάδα" ήταν το αποκορύφωμα της ομαδικής δουλειάς –την πήγαμε σε όλο τον πλανήτη. Δεν συγκρίνονται μεταξύ τους. Τόσο διαφορετικά, τόσο μεγάλα, τα αγαπάω εξίσου. Η εμπειρία με την ομάδα με έμαθε να δουλεύω μαζί με τον άλλον. Και γι' αυτό με αγάπησε ο Λευτέρης, για το "μαζί", γι’ αυτό που θα βγει από εμάς. Κι εγώ το "μαζί" το έμαθα με τον Στάθη στην Πειραματική και με τους Ρώσους».