Δημήτρης Λάλος και Ελενα Μαυρίδου: Ζευγάρι και γονείς της Νικολέττας, ηθοποιοί και σκηνοθέτες, φίλοι, σύντροφοι και συνοδοιπόροι. Οι δυό τους μοιράζονται τα τελευταία οκτώ, περίπου, χρόνια, την ζωή τους μαζί. Κι αυτό το “μαζί” τους χαρακτηρίζει: Στον τρόπο που μιλάνε, στον τρόπο που κοιτάει ο ένας τον άλλον, στον τρόπο που τον προσέχει, στα μάτια τους.
Ανάμεσα στο θέατρο του Δημήτρη, στο Γκάζι (TempusVerum-Εν Αθήναις), στο θέατρο της Ελενας, στον Βοτανικό (Χώρος), και στο σπίτι τους, στα Πετράλωνα, ζουν την δική τους καθημερινότητα και συνθέτουν μια δυνατή τριάδα. Το καλοκαίρι θα περιοδεύσουν με τις «Βάκχες» του Ευριπίδη: Εκείνη σκηνοθετεί και παίζει την Αγαύη, εκείνος θα είναι ο Διόνυσος.
Συναντηθήκαμε ένα απόγευμα στην πρόβα τους. Κάπου ανάμεσα στα σκηνικά και τις μάσκες της παράστασης, μίλησαν για την σχέση τους, για τα όνειρά τους, ξεδίπλωσαν τις σκέψεις τους, γέλασαν, συγκινήθηκαν –μαζί...
Πώς γνωριστήκατε; Μέσα απ΄το θέατρο φαντάζομαι...
Δημήτρης Λάλος: «Από που αλλού; Κάνουμε και τίποτ΄άλλο. Γνωριστήκαμε στον “Ορέστη”».
Ηξερε ήδη ο ένας τον άλλον;
Δ.Λ.: «Εγώ ήξερα πρώτα τ΄όνομά της, είχα ακούσει ότι υπάρχει μια Ελενα Μαυρίδου στο θέατρο. Και την πέτυχα σε κάτι γενέθλια του Γιώργου Παπαγεωργίου, και λέω αυτή είναι η Ελενα Μαυρίδου;...»
Ελενα Μαυρίδου: «Δηλαδή; Δεν κατάλαβα...».
Δ.Λ.: «Γιατί ήσουν έτσι με τα μαλλάκια σου, σε μια γωνία...».
Ε.Μ.: «Ναι, γιατί δεν μπήκα φωνάζοντας, κάνοντας φασαρία...».
Δ.Λ.: «Η ελληνική αγορά είναι και πολύ μικρή, δεν είναι δύσκολο να τον έχεις ακούσει τον άλλον. Η Ελενα είχε και μια ιδιαίτερη θεατρική πορεία, οπότε η φήμη της με είχε απασχολήσει περισσότερο. Ηταν και μια εποχή που ήμουν τόσο βαθειά στο “Επί Κολωνώ”, που δεν μπορούσα να δω παραστάσεις. Σαν τον τσαγκάρη που φτιάχνει παπούτσια και δεν προλαβαίνει να φτιάξει τα δικά του. Ολα αυτά τα χρόνια είδα πολύ λίγες παραστάσεις. Οταν παίζεις κάθε βράδυ, είναι δύσκολο».
Ε.Μ.: «Εγώ τον Δημήτρη δεν τον είχα δει, δεν τον ήξερα καθόλου. Κάποια στιγμή άκουσα τ΄όνομά του. Και γνωριστήκαμε σ΄εκείνα τα γενέθλια, πολύ τυπικά, ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες για το θέατρο και τις εμπειρίες μας. Και θυμάμαι ότι είχα κάνει μια σκέψη ότι τι ωραία που υπάρχουν άνθρωποι αφοσιωμένοι στο θέατρο μ΄έναν τρόπο που έχει συγγένεια με τον δικό μου. Μέσα μου ένοιωσα μια εκτίμηση. Αυτή ήταν η αρχική μου σκέψη. Μετά ήρθε ο “Ορέστης”».