Έξυπνο χιούμορ, μοναδικό ταλέντο και ιδιοσυγκρασία που ξεχωρίζει στο ελληνικό καλλιτεχνικό προσκήνιο. Ο Διονύσης Καβαλλιεράτος ανήκει στους εικαστικούς που σε κερδίζουν και με την προσωπικότητά τους, πέρα από τη δεξιοτεχνία τους.
Πρόσφατα απολαύσαμε τη γλυπτική εγκατάσταση του Διονύση Καβαλλιεράτου στο Ηρώδειο -μάλιστα, ήταν η πρώτη φορά που ο εμβληματικός και ιστορικός αυτός χώρος φιλοξένησε μια εικαστική έκθεση- με τίτλο «Αποπροσανατολισμένος χορός / Παραπλανημένος πλανήτης», οποία παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου, σε συνεργασία με τον Οργανισμό ΝΕΟΝ.
Με αφετηρία τις θρησκευτικές, σωματικές, κοινωνικοπολιτικές διαστάσεις του τελετουργικού κυκλικού χορού, που συναντάται από τα προϊστορικά χρόνια, ο καλλιτέχνης μίλησε για τη σημασία της κοινότητας, της συντροφικότητας, της φιλίας, του γέλιου, της σωματικής έκφρασης. Ο ίδιος εμφανίστηκε ντυμένος γιαγιά-Διονυσία, σε μια προσπάθειά του να ξεγελάσει τον χρόνο και το γήρας.
Αυτήν την περίοδο, μπορείτε να απολαύσετε τη δουλειά του στην έκθεση «Chorus / Χορός», η οποία κινείται στην ίδια θεματική, στην γκαλερί Bernier/Eliades (Επταχάλκου 11, Θησείο, έως τις 18 Ιουλίου). Όταν, λοιπόν, μίλησα μαζί του, δε θα μπορούσα παρά να ξεκινήσουμε με αυτό. Αναρωτιέμαι τι ρόλο παίζει ο χορός στην καθημερινή του ζωή, όχι ως καλλιτέχνη. «Η δική μου σχέση με τον χορό είναι ερασιτεχνική και αδελφική. Χορεύω στα πάρτι και έχω αδερφή χορεύτρια-χορογράφο, δεν θα αναφέρω το όνομά της για να προστατέψω τα προσωπικά της δεδομένα».
Και γιατί λοιπόν επέλεξε τον χορό ως θεματική του στο νέο του πρότζεκτ; «Ο παραδοσιακός κυκλικός χορός ήταν μια αφορμή και ένας κεντρικός άξονας στον οποίο μπορούσα, ακολουθώντας τον, να βγαίνω σε παραδρόμους και μονοπάτια, κάνοντας σπουδή σε διαφορετικά “είδη” γλυπτικής, εξερευνώντας ιδέες, ό,τι μου κατέβαινε στο κεφάλι» μου απαντά, ολοκληρώνοντας την αινιγματική του απάντηση με μια φράση που θα μπορούσε άνετα να σταθεί στο τέλος κάθε συζήτησης. «Χρειάζεται μια δομή για να γίνει αποδόμηση».