Υπόθεση Λιγνάδη
«Το θέμα με την υπόθεση του Λιγνάδη ήταν κάτι που έβραζε. Οι χειρισμοί, και από πλευράς υπουργείου, το επέτειναν κατά κάποιον τρόπο. Ισως ξεχνάμε ότι κάθε άνθρωπος που κατηγορείται για κάτι είναι αθώος μέχρι ν΄αποδειχτεί το αντίθετο. Εγώ είμαι ένας βαθιά παρορμητικός άνθρωπος και η φυσική μου τάση είναι με το θύμα, κι αυτό μου΄χει φέρει συχνά μπελάδες.
Ημουν στην Ιθάκη εκείνες τις μέρες (σ.σ. Αύγουστος 2015) κι είχα δει την παρέα αυτή. Ημουν σίγουρη ότι ο Λιγνάδης δεν ήταν εκεί. Το προφίλ μου στο Facebook είναι κλειστό, άρα ένα μέσο δεν μπορεί να δημοσιοποιήσει την ανάρτησή μου (σ.σ. με την οποία αμφισβητούσε την παρουσία του Δημήτρη Λιγνάδη στην Ιθάκη σύμφωνα με την σχετική κατάθεση των Ελένης Κούρκουλα και Διονύση Παναγιωτάκη). Δημοσιοποιήθηκε όμως. Μετά εγώ δεν ήθελα να μπλέξω γιατί κατάλαβα ότι μπορεί να αδίκησα ανθρώπους –την κυρία Ελένη Κούρκουλα και τον κύριο Διονύση Παναγιωτάκη. Κι επειδή δεν μπορεί να κόπτομαι για το δίκαιο και ν΄αδικώ εγώ, έκανα αυτή την ανάρτηση (σ.σ. ζητώντας τους συγνώμη). Ούτε μπορώ να διαψεύσω τους ανθρώπους που λένε “ήταν στο σπίτι μου” ούτε ν΄αποδείξω το αντίθετο. Λάθη και αστοχίες κάνουμε, το θέμα είναι να μην εμμένουμε σ΄αυτά, να μπορείς να ζητήσεις συγνώμη».
Υπόθεση Κιμούλη
«Στο τέλος του μήνα εκδικάζεται η αγωγή του Γιώργου Κιμούλη εναντίον μας καθώς και η αντίστοιχη αγωγή του εναντίον του ΣΕΗ.
Εχουν περάσει δέκα τρία χρόνια. Ημουν εξαιρετικά φοβισμένη και παγωμένη τότε και προσπαθούσα να διασώσω τον εαυτό μου. Όλοι ζήσαμε μια κακή συνεργασία. Απλώς ο καθένας, ανάλογα με τον χαρακτήρα, τις αντιστάσεις και τον τρόπο που φιλτράρει τα πράγματα, αντιδρά διαφορετικά. Η Ζέτα (σ.σ. Δούκα) κατέρρευσε, πολλαπλώς -και ψυχικά και σωματικά. Εγώ παραπατούσα και προσπαθούσα συνεχώς να βρω το βήμα μου και να ισορροπήσω. Ο Νίκος (σ.σ. Ψαρράς) αντέδρασε με άλλον τρόπο.
Νομίζω πως ένας βασικός λόγος που εγώ το διαχειρίστηκα διαφορετικά ήταν γιατί ο Κιμούλης είχε (αν και όχι πάντα) έναν έστω στοιχειώδη σκηνικό «σεβασμό» απέναντί μου. Στις στιγμές που συνυπήρχαμε επί σκηνής, απέναντι σε μένα και τον Νίκο ήταν λιγότερο αντισυναδελφικός και απαξιωτικός, ή μάλλον τηρούσε περισσότερο τα προσχήματα, σε σύγκριση με το πώς ήταν απέναντι στη Ζέτα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είχα και εγώ μεγάλο προσωπικό πρόβλημα με τον Κιμούλη πάνω στην σκηνή, απλώς δεν ήταν τόσο ακραίο όσο της Ζέτας -πάντως δεν το είχα ξαναζήσει ποτέ με άλλον συνάδελφο, ούτε ευτυχώς το ξαναέζησα έκτοτε. Ήταν πράγματα που κανονικά δεν συμβαίνουν στο θέατρο - και δεν θα΄πρεπε να συμβαίνουν. Συγγνώμη που θα το πω έτσι αλλά αυτό το πράγμα είναι σκηνική “αλητεία”.
Παρέα δεν κάναμε με την Ζέτα όλα αυτά τα χρόνια -δεν κάνω παρέα με ηθοποιούς, οι φίλοι μου είναι οι ίδιοι εδώ και χρόνια. Είναι όμως ένας άνθρωπος, όπως και ο Νίκος, τον οποίο κρατούσα τρυφερά μέσα μου, γλυκά, με εκτίμηση.
Πριν βγει η Ζέτα να μιλήσει για τον Κιμούλη στην εκπομπή της Δανάης, είχε ήδη αρχίσει το #metoo στην Ελλάδα, αλλά προσωπικά δεν πίστευα ότι μετά την Μπεκατώρου θα γίνει αυτό το θαύμα κι ότι θ΄ανοίξουν επιτέλους όλα αυτά τα στόματα που ήταν κλειστά τόσα χρόνια.
Προσωπικά νομίζω ότι ήταν το κράμα μιας αυθόρμητης απόφασης της Ζέτας και μιας σκέψης (δεν ξέρω πόσο συνειδητής) από πίσω ότι με κάποιον τρόπο θέλω να ανοίξω αυτή την πύλη της κολάσεως. Είναι δύσκολος ο τρόπος να το επικοινωνήσεις και μάλιστα σε ένα τηλεοπτικό κοινό. Αυτό που με εξέπληξε πιο πολύ ήταν η βιασύνη του Κιμούλη να βγει και να πει ότι δεν συνέβη τίποτα, πριν ακόμα τοποθετηθούμε εμείς, που ήμασταν οι αυτόπτες μάρτυρες».
Η Αρετή και «Η γη της ελιάς»
«Ηταν μεγάλη πρόκληση για μένα να παίξω έναν χαρακτήρα σαν της Αρετής. Δεν είχα ξαναπαίξει κάτι αντίστοιχο. Λόγω φυσίκ μου΄διναν πιο θετικούς χαρακτήρες.
Η πρώτη πληροφορία που είχα για την Αρετή ήταν ότι πρόκειται για μια γυναίκα παραδοσιακή, θρήσκα με βασικό της μέλημα να κρατήσει την οικογένειά της –κι ότι έχει αδυναμία στον γιο της. Τα υπόλοιπα, τα πιο ακραία, οι κατάρες, όλη αυτή η τοξικότητα, νομίζω πως βγήκαν στην πορεία, βλέποντας πως αυτός ο ρόλος έχει κάνει αίσθηση. Κι ενώ στην σειρά υπάρχουν δολοφόνοι, μαστροποί, όλο το ανάθεμα το΄χει μαζέψει η Αρετή. Προσπαθώ να το εξηγήσω και πιστεύω ότι έχει να κάνει με το γεγονός ότι είναι μάνα και σκεφτόμαστε ιδεατά για τη μάνα. Στην Αρετή δεν δικαιολογείται. Το κοινό έχει σταθεί πολύ σκληρά απέναντί της, εγώ όμως δεν μπορώ. Πρέπει να βρω τα πατήματα, τις ρωγμές της, όσα την καθιστούν ανθρώπινη και μπορούν να την δικαιολογήσουν μέσα μου ώστε να την υποδυθώ. Αλλιώς θα΄ναι μόνο ένα σχήμα.
