Φυσικά, δεν γίνεται να μην αναφερθούμε και στη «Σμύρνη μου αγαπημένη», όπου τη βλέπουμε στον ρόλο της Ισμήνης. Πρωταγωνίστρια η Μιμή Ντενίση, ενώ η ταινία έχει ήδη σημειώσει τεράστια επιτυχία. «Η Μιμή Ντενίση είναι μία δυναμική γυναίκα. Έχει τόλμη, θάρρος και πίστη στα όνειρα της, έχει υπέροχο χιούμορ επίσης» μου απαντά όταν της ζητώ να μου περιγράψει τη συνεργασία τους.
Η κουβέντα μας πάει στον ρόλο της και της ζητώ να μου πει δυο λόγια. «Στην ταινία έχω τον ρόλο της Ισμήνης. Η Ισμήνη είναι η καμαριέρα της οικίας Μπαλτατζή κι ένα πρόσωπο που ακούει και βλέπει τα πάντα. Είναι αυταρχική και τελειομανής και στα μέσα της ταινίας φαίνεται αυτό το κομμάτι του χαρακτήρα της να λυγίζει. Ο σκηνοθέτης μας, Γρηγόρης Καραντινάκης, πήρε αυτόν τον πολύ μικρό ρόλο και του έδωσε έναν ολόκληρο κόσμο. Τα γυρίσματα ακόμη και στις πιο δύσκολες σκηνές, είχαν χαρά. Αν έλεγα ότι κάτι μας δυσκόλεψε, αυτό θα ήταν η ζέστη. Κάναμε γυρίσματα στο Φάληρο, κάτω από τον ήλιο για πολλές ώρες με καύσωνα και φορώντας πολύ χοντρά ρούχα, δεν ήταν λίγες οι φορές που σταματούσαμε γιατί κάποιος δεν αισθανόταν καλά».
Η Έφη Γούση δεν μπορεί να ασχολείται μόνο με ένα πράγμα στη ζωή της -πιο πολύ επειδή θεωρεί πολυτέλεια κάποιος να βιοπορίζεται κάνοντας μόνο ένα πράγμα όταν εμπλέκεται με το κομμάτι της Τέχνης. «Εύχομαι να έχω την δυνατότητα στο μέλλον να μπορώ» καταλήγει.
Από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Ήταν εύκολη η μετάβαση άραγε; «Ήρθα πριν 12 χρόνια. Καμία αρχή δεν είναι εύκολη, αλλά ευτυχώς είχα φίλους που με στήριξαν. Όταν αγωνίζεσαι για κάτι και ξέρεις ότι υπάρχει χώρος να πας παρακάτω, συνεχίζεις -κι ας χάνεις πολλές φορές το κουράγιο σου, υπάρχει ένας στόχος που είναι εκεί και σε περιμένει. Έτσι, ένιωθα όταν ήρθα στην Αθήνα. Τώρα έχω το ίδιο ακριβώς αίσθημα για το εξωτερικό».
Τελειώνοντας το Λύκειο, η Έφη Γούση φοίτησε σε μία ιδιωτική σχολή Διακόσμησης Εσωτερικών Χώρων και ξεκίνησε πολύ νωρίς και την πρακτική της σ' ένα γραφείο στη Θεσσαλονίκη. «Αυτό όμως ήταν μία επιλογή του πατέρα μου κι όχι δική μου» μου ξεκαθαρίζει. Ξεκίνησε να δουλεύει ταυτόχρονα κρυφά σε ένα καφέ, μάζευε χρήματα και ξεκίνησε να κάνει ιδιαίτερα για να μπει στο ΚΘΒΕ, όπου και τελικά πέρασε. «Ήταν η πρώτη μεγάλη χαρά στη ζωή μου» θυμάται με νοσταλγία. «Δεν είχα καμία επαφή με το θέατρο μέχρι τότε. Από το πρώτο έτος της σχολής ήξερα ήδη ότι, πέρα από το κομμάτι της υποκριτικής, μ' ενδιέφερε και η σκηνοθεσία. Στη συνέχεια, ήρθε και η φωτογραφία. Όλα αυτά αποτελούν ένα τρόπο να εκφραστώ. Η μόνη διαφορά σε αυτά είναι το αίσθημα της ευθύνης. Είναι διαφορετικό να ανήκεις σε μία παραγωγή ως ηθοποιός και άλλο να την κάνεις ο ίδιος. Συνολικά, αποκτώ μία εμπειρία που μπορώ να διαχειρίζομαι προς όφελός μου».
Η ίδια εμπνέεται από τη ζωγραφική, τις ταινίες, την αρχιτεκτονική, τη λογοτεχνία και τη ζωή, ενώ θαυμάζει πολύ τον Tim Walker, κάτι που μάντεψα από την αισθητική στις φωτογραφίες της. «Ο Τim Walker είναι ένας φωτογράφος που θαυμάζω. Είχα την τύχη να δω και την έκθεση του στο V&A στο Λονδίνο. Έχουμε κοινή αγάπη για τον σουρεαλιστικό κόσμο του Hieronymus Bosch, της Leonora Carrington».
Τη ρωτάω πώς θα ήθελε να τη θυμούνται σε 100 χρόνια από τώρα και η απάντησή της ήταν το λιγότερο ώριμη -δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιον άλλον τρόπο να τη χαρακτηρίσω. «Θα μου στερούσε την ελευθερία μου να παλεύω για μια συγκεκριμένη εικόνα σε όλη μου την ζωή. Δε θεωρώ επίσης τον εαυτό μου τόσο σημαντικό. Σημαντικός είναι ο Όμηρος».
