Η ζωή στη Σουηδία μέσα από παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις, το παιδικό τραύμα, οι επαγγελματικοί σταθμοί της καριέρας της, η όμορφη σχέση με τον σύζυγο της, η επανένωση των Antique, η συνάντηση με την Celine Dion και τα Χριστούγεννα που θα κάνει στον Βορρά με την οικογένεια της.
Ανάβει τα κεριά που διακοσμούν το καμαρίνι της και καθόμαστε αναπαυτικά στους καναπέδες κάνοντας ένα ταξίδι στα παιδικά της χρόνια στη Σουηδία, την αγάπη της για τη μουσική και μου αφηγείται άγνωστες ιστορίες της ζωής της. Ενδιάμεσα μου δείχνει εφηβικές φωτογραφίες και όταν της ζητάω να μου αφηγηθεί τη ζωή της εκπλήσσεται ευχάριστα. «Τελικά είναι δύσκολο να μιλάς για τη ζωή σου γιατί πάντα σκέφτεσαι τι δεν πρέπει να αφήσεις απ' έξω. Έχω έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια –βέβαια υπάρχουν γεγονότα που με στιγμάτισαν με όμορφο τρόπο» εξομολογείται.
Η Έλενα Παπαρίζου έχει καταφέρει να διαγράψει μια σημαντική πορεία στο χώρο της μουσικής. Το 17χρονο κορίτσι που ξεκίνησε με πολλά όνειρα κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή του διαγωνισμού της Eurovision, να συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής, να κάνει σημαντικές συνεργασίες στο εξωτερικό και πρόσφατα να γίνει η Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF. Και μπορεί η ζωή της Έλενας να είναι γεμάτη επιτυχίες, η μεγαλύτερη, όμως, είναι το γεγονός ότι παραμένει το χαρισματικό πλάσμα που έκανε σκασιαρχείο από τα μαθήματα μπαλέτου για να ηχογραφεί τραγούδια.
Οι παιδικές αναμνήσεις και το τραύμα που ξεπέρασε
«Γεννήθηκα στο Boras στις 31 Ιανουαρίου του 1982 και δύο χρόνια αργότερα μετακομίσαμε οικογενειακώς στο Göteborg. Έχω δύο μεγαλύτερα αδέρφια, την Αρετή και τον Κωνσταντίνο. Το 1985 ήταν μια χρονιά ορόσημο για μένα γιατί έφυγα από τη Σουηδία και πήγα στην Αγριά, μια περιοχή λίγο έξω από τον Βόλο για να μείνω με τη θεία μου τη Βησσαρία, τη μεγάλη αδερφή της μαμάς μου, τον θείο μου τον Γιάννη- τον έχασα πριν τρία χρόνια- και τα ξαδέρφια μου, τον Ηλία και τον Κώστα. Αν και ήμουν πολύ μικρή έχω έντονες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια. Θυμάμαι την ημέρα που η θεία Βησσαρία μου φόρεσε ένα πολύ όμορφο πουκάμισο και με έβγαλε φωτογραφία έξω από το σπίτι της, το οποίο ήταν γεμάτο λουλούδια. Όπως θυμάμαι το δέμα που μου είχε στείλει η μαμά μου και είχε μέσα ένα κολιέ και βραχιολάκι με καρδούλες. Ένα άλλο πρωί, κοντά στο Πάσχα, αργήσαμε να πάμε εκκλησία γιατί εγώ ήθελα να πάω να δείξω τα καινούργια μου ρούχα που μου είχε στείλει η μαμά από τη Σουηδία.
Θυμάμαι έντονα και ένα συγκεκριμένο όνειρο που έβλεπα συνεχώς εκείνη την περίοδο: πως βρίσκω τους γονείς μου στο αεροδρόμιο. Στο αεροδρόμιο του Goteborg την ώρα που έβγαινες από το αεροπλάνο μπορούσε ο κόσμος να ανέβει σε μια αερογέφυρα και να σε δει. Στο όνειρό μου, λοιπόν, εκεί καθόταν ο μπαμπάς μου, την ώρα που εγώ κατέβαινα τις σκάλες του αεροπλάνου. Κι εγώ έτρεχα με όλη μου τη δύναμη για να τον πάρω αγκαλιά. Μέχρι σήμερα το όνειρο αυτό μου προκαλεί ανατριχίλα.
Για μένα, αυτό ήταν παιδικό τραύμα: οι γονείς μου με είχαν στείλει στην Ελλάδα και ένιωσα εγκαταλελειμμένη -βέβαια, δεν ήμουν. Ο λόγος που είχα έρθει ήταν γιατί πάθαινα μακροχρόνιες πνευμονίες, κόντεψα δύο φορές να πεθάνω...Το κλίμα της Ελλάδας με βοηθούσε και ύστερα διαπίστωσα πως οι γονείς μου έκαναν ό,τι καλύτερο για την υγεία μου. Όσο καιρό έμεινα στους θείους μου πήρα πάρα πολλή αγάπη και δεν με ξεχώρισαν από τα παιδιά τους. Με τα ξαδέρφια μου μεγαλώσαμε σαν αδέρφια -εντωμεταξύ ήμουν και το μοναδικό κορίτσι, οπότε μου έκαναν όλα τα χατίρια.
