Η Ελένη Ρουσσινού έχει παίξει στο θέατρο, έχει κάνει κινηματογράφο και τώρα ήρθε η στιγμή να τη δούμε για πρώτη φορά στην τηλεόραση. Λίγες ημέρες πριν την πρεμιέρα της σειράς «Αυτή η νύχτα μένει» -Δευτέρα 10 Οκτωβίου στις 22.40 στον Alpha- συναντιόμαστε με την ηθοποιό στο κέντρο της Αθήνας.
Μεγαλωμένη στα '80s αφηγείται ιστορίες από τα παιδικά και μαθητικά της χρόνια, εξηγεί γιατί δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές της στην ΑΣΟΕΕ, πώς μπήκε η υποκριτική στη ζωή της, μιλάει για τον σύντροφό της, τον βραβευμένο σκηνοθέτη Αλέξανδρο Αβρανά, και τη συνεργασία της με τον Τζιμ Κάρεϊ. Ευγενική, λαμπερή με ένα βλέμμα τόσο «καθαρό» και γοητευτικό, η ίδια δεν κοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ της συνέντευξης από το άγχος της. Δεν χορταίνεις να σου λέει ιστορίες από την ενδιαφέρουσα ζωή της. Η Ελένη Ρουσσινού μέσα από τα δικά της λόγια...
«Γεννήθηκα στην Αθήνα, έχω μια μεγαλύτερη αδερφή, τη Γεωργία και η καταγωγή μας είναι από την Πελοπόννησο -η μαμά από το Αίγιο και ο μπαμπάς από τα Τρίκαλα Κορινθίας. Μεγάλωσα τη δεκαετία του ‘80 σε μια κλασική οικογένεια εκείνης της εποχής που οι γονείς δούλευαν πολύ για να παρέχουν τα πάντα στα παιδιά τους. Εμείς είχαμε την υποχρέωση να είμαστε σωστές στο σχολείο, στις ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά) και στα μουσικά όργανα που παρακολουθούσαμε ως εξωσχολικές δραστηριότητες. Χωρίς να μας πιέζουν οι γονείς με την αδερφή μου είχαμε το φιλότιμο και ήμασταν αυτό που λένε "σωστά" παιδιά. Δεν νομίζω να τους είχαμε δημιουργήσει προβλήματα. Εγώ ακόμα περισσότερο γιατί είχα πάντα το σύνδρομο του "καλού παιδιού". Έχω μια πολύ καλή οικογένεια, έχω ζήσει όλα αυτά τα οικογενειακά τραπέζια, τις διακοπές με τον παππού, τη γιαγιά και τα ξαδέρφια. Μέχρι σήμερα πηγαίνω στο Αίγιο που έχει η μαμά μου το πατρικό της, ενώ κάθε περίπου τρία χρόνια επισκέπτομαι και το χωριό του μπαμπά.
Τι θυμάμαι έντονα από τη δεκαετία των 80s; Πρόλαβα τους εξωραϊστικούς συλλόγους, τις χοροεσπερίδες, τις ντισκοτέκ -παρόλο που ήμουν ντροπαλή χόρευα πολύ! Θυμάμαι με τους γονείς μου να πηγαίνουμε σε εκδηλώσεις που τραγουδούσε ο Λευτέρης Πανταζής, η Μαρινέλλα και ο Γιάννης Πάριος, μέχρι τις συναυλίες της Χαρούλας Αλεξίου, του Γιώργου Νταλάρα και του Μίκυ Θεοδωράκη. Από τις αγαπημένες μου συναυλίες ήταν το ντουέτο Νταλάρας-Παπακωνσταντίνου. Η οικογένειά μου ήταν πολύ κοινωνική, ιδιαίτερα η μητέρα μου -ο μπαμπάς ήταν πιο κλειστός- και πηγαίναμε σε πολλές εκδηλώσεις με χορό, αλλά και σε θεατρικές παραστάσεις. Η μαμά μας πήγαινε πάρα πολύ θέατρο κι έχω δει σε μικρή ηλικία τον Μάνο Κατράκη, τον Νίκο Κούρκουλο, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τον Θύμιο Καρακατσάνη που ανέβαζε Αριστοφάνη. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα όλα αυτά τα ονόματα που είχα δει στο θεατρικό σανίδι όταν ήμουν παιδάκι. Επίσης, καταλάβαινα πως το θέατρο είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο, όμως δεν είχα νιώσει την ανάγκη να πω ότι θα γίνω ηθοποιός. Βλέπεις, ήμουν πολύ εσωστρεφές παιδί και ποτέ δεν θα μπορούσα να πω "γράψτε με σε μια θεατρική ομάδα" -δεν ήταν τότε της μόδας».