Τη συναντώ μια ζεστή ημέρα του Ιουλίου σε ένα εστιατόριο στο κέντρο της Αθήνας, έπειτα από 10 χρόνια. Το νεαρό κορίτσι που είχα γνωρίσει όταν έβγαλε το δίσκο «Στην Αττική Οδό» έγινε από τις καλύτερες τραγουδίστριες της γενιάς της και οι συναυλίες της γίνονται sold out. Λίγο πριν ανέβει στη σκηνή στο θέατρο Βεάκειο η Ελεωνόρα Ζουγανέλη ξετυλίγει την ιστορία της με πολλές και ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις.
«Γεννήθηκα στο Μαρούσι, μια ημέρα με πάρα πολύ χιόνι. Τα πρώτα χρόνια με την οικογένεια μου ζούσαμε στον Άγιο Νικόλαο Αττικής –ήταν η γειτονιά που μεγάλωσε ο μπαμπάς μου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν παράξενα, επειδή οι γονείς μου εργάζονταν ήμουν σε μια συνεχόμενη μετακίνηση. Κάποια βράδια τα περνούσα με τη μία μου γιαγιά, κάποια άλλα πήγαινα στην άλλη γιαγιά και υπήρχαν και τα βράδια που ήμουν με τους γονείς μου ή τους ακολουθούσα στις περιοδείες. Προσαρμόστηκα εύκολα σε όλες αυτές τις μετακινήσεις –προφανώς μου άφησαν κάποια συναισθήματα, αλλά ταυτόχρονα απέκτησα πολλές εμπειρίες. Πιστεύω ακράδαντα πως δεν υπάρχει τίποτα κακό και τίποτα κακό, πάνε παράλληλα και αυτή είναι η ομορφιά της ζωής. Όλα λειτουργούν συνδυαστικά. Ένα πράγμα μπορεί να σου φέρει το μεγαλύτερο δώρο και στη συνέχεια να δυσκολευτείς πάρα πολύ. Εγώ το έχω αποδεχτεί, αυτή ήταν η δική μου πραγματικότητα.
Οι γονείς μου ήταν παρόντες στη ζωή μου με παράξενο τρόπο. Ήταν τέλειο το γεγονός ότι άρχισα να πηγαίνω από μικρή ηλικία σε θεάματα. Παρακολουθούσα ένα πολύ γοητευτικό χώρο από μέσα, μπορούσα να κοιμηθώ στα καμαρίνια, να ακολουθώ στις περιοδείες την οικογένεια μου και το έβλεπα σαν κάτι πολύ εύκολο και απλό. Το να είσαι με μια βαλίτσα στο χέρι και συνεχώς να μετακινείσαι μου είναι απόλυτα οικείο. Έχει παίξει ρόλο στο πώς αντιλαμβάνομαι αυτό το κομμάτι της δουλειάς μου. Γιατί οι εμπειρίες που μου έδωσε το τραγούδι ως επάγγελμα δεν είχαν καμία σχέση με αυτές που έζησα όταν ήμουν πιτσιρίκα και απλά παρατηρούσα. Η ευκολία να μην έχω για ένα διάστημα καθόλου σπίτι έπαιξε σημαντικό ρόλο, καθώς ήταν μέσα στο δικό μου DNA. Έβλεπα άλλους ανθρώπους να ζορίζονται με τις περιοδείες και να θέλουν να ταξιδεύουν με κάποιες προϋποθέσεις. Είναι απόλυτα κατανοητό και το σέβομαι, αλλά για μένα δεν υπάρχουν προϋποθέσεις: παίρνω τη βαλίτσα μου και φεύγω.
Στην εφηβεία πέρασα δύσκολα. Θεωρώ πως είμαι ένα παιδί, αν και μοναχοπαίδι, που ωρίμασε πολύ γρήγορα. Γενικά, ακούγονται πολλά διφορούμενα πράγματα για τα μοναχοπαίδια. Ωρίμασα γρήγορα, ίσως γιατί οι εμπειρίες ήταν απλόχερες απέναντί μου και κυρίως προερχόμουν από ένα περιβάλλον που με ευνόησε. Η εφηβεία μου είχε σκαμπανεβάσματα, νεύρα, μελαγχολία και πολλά αντιφατικά πράγματα. Αυτή η αντίφαση με ακολούθησε για πολλά χρόνια στη ζωή μου. Έκανα πολύ αγώνα να την απαλύνω, αν όχι να την εξαλείψω εντελώς, και πιάνω τον εαυτό μου να μου λείπει κάποιες στιγμές. Δηλαδή, θα ήθελα να είμαι ξανά τόσο αντιφατική, έστω και για κάποιες ώρες.
Θεωρούσα ανώριμο να είσαι τόσο αντιφατικός, δεν ξέρω αν πράγματι ήταν ή έτσι το είχα μέσα στο μυαλό μου, αλλά δεν ήθελα να προκαλώ. Νομίζω ήταν λίγο παραπάνω προκλητικό και είπα "δεν χρειάζεται". Το πέρασμα του χρόνου σε κατασταλάζει σε πράγματα. Για να καταλάβεις τη μία μέρα ήμουν στα πατώματα και ένιωθα μελαγχολία, την επόμενη ζούσα δίχως αύριο. Ήταν σαν να μην είχε υπάρξει η προηγούμενη. Κι αυτό δεν μου άρεσε.
Ίσως το παράκανα, ίσως όμως, τελικά, και λίγη αντίφαση δεν βλάπτει –σου δίνει ενέργεια. Θυμάμαι όταν ήμουν πιτσιρίκα μου έλεγαν μην ξενυχτήσω. Τότε ήταν που θα ξενυχτούσα περισσότερο από κάθε άλλη ημέρα της ζωής μου!
