Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, όση ένταση και δύναμη εκπέμπει στη σκηνή με την φωνή της, τόση ηρεμία και διακριτικότητα χαρακτηρίζουν τη ζωή της. Σαν τη θάλασσα -ίσως γιατί κατάγεται από δύο νησιά, την Ικαρία και τους Παξούς. Γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει μια κόρη κι έναν γιο. Στις 29 Ιουνίου θα τραγουδήσει στο Ηρώδειο.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Η μαμά μου είναι από την Ικαρία, από τον Αγιο Κήρυκο. Το πατρικό της ήταν στο ψηλότερο χωριό του νησιού, την Οξέ. Όλα μου τα καλοκαίρια, ως τα 18 μου, τα πέρασα στην Ικαρία. Αργότερα αραίωσα να πηγαίνω. Με τις συναυλίες δεν έχω πια τον χρόνο.
Κουβαλάω μέσα μου την Ικαρία. Είναι ένα κομμάτι της ψυχής μου και της αισθητικής μου. Κατάγομαι και από άλλο ένα νησί, τους Παξούς, πολύ διαφορετικό αλλά εξαιρετικό κι αυτό. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να πηγαίνω πιο συχνά.
Οι γονείς μου γνωρίστηκαν στην Αθήνα. Ο πατέρας μου δούλευε στη ΔΕΗ. Μετά πήγε στο Κονγκό, αλλά δυστυχώς έγινε τότε η επανάσταση και έφυγε άρον-άρον. Γύρισε στην Αθήνα, αρρώστησε και έφυγε από την ζωή.
Μικρή ήμουν κοινωνικό παιδί, τώρα δεν είμαι
Δεν θυμάμαι τον πατέρα μου. Έχω κάνει ένα Χ στη μνήμη μου -από εκεί και πίσω θυμάμαι ελάχιστα πράγματα. Σαν να μην έγινε... Έλειπε και πολύ. Θυμάμαι πηγαίναμε στο φωτογραφείο, η μαμά μου με τα δυο της παιδιά, για να στείλει τη φωτογραφία στον μπαμπά. Να βλέπει πως μεγαλώνουμε. Ο αδελφός μου τον θυμάται –ήταν τότε 15, μεγάλο παιδί. Εγώ τα έχω σβήσει.
Μετά ήταν δύσκολο. Αλλά ήταν καλό. Υπάρχει αρμονία στη σχέση αυτή, η μαμά με τα δύο παιδιά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι τρεις μας. Μικρή ήμουν κοινωνικό παιδί, τώρα δεν είμαι».
«Τραγουδούσα. Από πιτσιρίκι μ' άρεσε το τραγούδι, αλλά χωρίς να έχω στο μυαλό μου να γίνω τραγουδίστρια. Δεν είχε περάσει από το μυαλό μου, ποτέ. Απλώς έτυχε η συγκυρία και βρέθηκα με την Οπισθοδρομική Κομπανία, σε διακοπές στην Σκόπελο. Ήμασταν σε μια ταβέρνα. Ήταν τότε πολύ της μόδας τα ρεμπέτικα και τραγουδούσα, έπαιζα και κιθάρα. Ήμασταν μια παρέα εμείς και μια παρέα τα παιδιά της Οπισθοδρομικής και τραγουδάγαμε όλοι μαζί. Κάποια στιγμή ο αρχηγός αυτής της ομάδας, ο Άγγελος ο Σφακιανάκης μου είπε ότι έχουν μια πρόσκληση από το Σαββόπουλο να παίξουν μαζί του κι αν θέλω να πάω κι εγώ. Και του λέω, έρχομαι. Έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία. Ήταν απροσδόκητο πολύ, μέσα στην μουσική, όμως, εγώ ήμουν πολύ δοσμένη. Κι ήρθε ο Σαββόπουλος και το έκανε όλο αυτό να λάμπει.
Η πρώτη μου φορά που τραγούδησα με κόσμο ήταν με τον Διονύση. Ηταν υπέροχο. Είχε τρομερή επιτυχία η Οπισθοδρομική όλα τα χρόνια που ήμασταν μαζί, διαμορφώθηκαν και παρέες που αντέχουν ακόμα.
Δεν μου είπε τίποτα ο Σαββόπουλος όταν με άκουσε. Του είχαν ήδη πει τα παιδιά ότι υπάρχει και μια κοπέλα πια στην παρέα και εκείνος ζήτησε να μας δει σε μια ταβέρνα και να είμαι κι εγώ. Πήγαμε, είπε ότι ήμουν πολύ καλή και μας κάλεσε όλους στο πρόγραμμά του. Ετσι ξεκίνησα να τραγουδάω και ως παρτενέρ του και με την Οπισθοδρομική.
Στη ζωή μου ήθελα να γίνω αρχαιολόγος, αλλά δεν τα κατάφερα
Μετά την Κομπανία δεν θεωρούσα καθόλου αυτονόητο ότι θα συνεχίσω μόνη μου. Μόλις διαλύθηκε η Οπισθοδρομική ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι πρέπει να σταματήσω. Ήταν κομβικό σημείο για μένα. Και τότε γνωρίζω τον Σπανουδάκη και φτιάχνουμε το "Κοντραμπάντο". Από εκεί άνοιξε ο δρόμος. Όλο αυτό πάντως ήταν τυχαίο.
Στη ζωή μου ήθελα να γίνω αρχαιολόγος, αλλά δεν τα κατάφερα. Η ιδέα ήταν να πάω στην Ιταλία, αλλά επειδή είχε ήδη φύγει ο αδελφός μου στην Αμερική για να σπουδάσει αρχιτεκτονική, ήταν λιγάκι δύσκολο οικονομικά να πάω κι εγώ στο εξωτερικό. Τελικά, ακολούθησα άλλον δρόμο, της μουσικής κι ούτε μου έμεινε απωθημένο. Παράλληλα δούλευα -στο λογιστήριο της Βιβεχρώμ, στα υλικά για βαφές πλοίων. Ωραία χρόνια, ξένοιαστα».