Ελισάβετ Κωνσταντινίδου: «Ορίστηκα ως κωμική ηθοποιός, αλλά εγώ πάντα ψάχνω το δραματικό»
Αφορμή για τη συνάντηση μου με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου είναι η «Θελεστίνα, που ανεβαίνει στις 22 Μαΐου στο θέατρο Ήβη, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
Μεσημέρι μιας μουντής Παρασκευής δίνουμε ραντεβού στο Μικρολίμανο και η συνάντηση με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου αποδεικνύεται πρόκληση και για τις δυο μας. Μέσα σε μιάμιση, περίπου, ώρα μου αφηγείται τη ζωή της, τα παιδικά χρόνια στην Καλλιθέα, τα ταξίδια που ονειρευόταν να κάνει ως αεροσυνοδός και που τελικά τα κάνει μέσα από τους ρόλους της -στον ελεύθερο της χρόνο ανακαλύπτει προορισμούς. Η συνάντηση της παρέας του «Παρά πέντε», η ψυχοσύνθεση των κωμικών ηθοποιών, το μεγαλύτερο επίτευγμα της, η κόρη της Μαρία Χάνου και η σχέση ζωής που έχει χτίσει με τον πρώην σύζυγο της, Ταξιάρχη Χάνο. Και η πρόκληση που έζησε το φετινό χειμώνα μετακομίζοντας για πεντέμισι μήνες στη Θεσσαλονίκη, όλα στο επίκεντρο της κουβέντας μας όπως τα αφηγείται με το δικό της τρόπο ξεχωριστό τρόπο η ηθοποιός.
«Μεγάλωσα στην Καλλιθέα σε μια ωραία γειτονιά, παίζαμε έξω, μας φώναζε η μαμά για να ανέβουμε στο σπίτι -ωραία μνήμη. Ήμουν ατίθαση πολύ, άτακτη, δεν ήμουν ένα συμβατικό παιδί. Είχα έντονη προσωπικότητα, δυνατή -κάτι έψαχνα πάντα να βρω που δεν έβρισκα.
Σχολείο πήγα στην ίδια περιοχή. Προτιμούσα πιο πολύ τα Φιλολογικά μαθήματα, να γράφω έκθεση, να διαβάζω εξωσχολικά βιβλία και ήμουν η πρώτη που σήκωνα χέρι να διαβάσω το επόμενο, το άγνωστο κείμενο. Πάντα ήμουν με τις προκλήσεις, όταν υπήρχε δυσκολία μου άρεσε να συμμετέχω και να δοκιμάζω.. Δεν μου άρεσε η πεπατημένη.
Ήθελα να γίνω αεροσυνοδός για να ταξιδεύω -παράλληλοι δρόμοι.. Δεν το δοκίμασα παρόλο που αυτό είχα στο μυαλό μου από μικρή. Πάντως κι αυτά που κάνουμε εμείς οι ηθοποιοί ταξίδια είναι. Πολύ παρόμοιο με αυτό που σκεφτόμουν. Μπορεί να μην ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω, αλλά την αίσθηση την είχα.
Ταξίδι είναι κι αυτό που έκανα το χειμώνα στη Θεσσαλονίκη για την παράσταση του ΚΒΘΕ «Θελεστίνα» που έμεινα για 5, 5 μήνες. Πήρα εύκολα την απόφαση, αλλά ήταν πολύ δύσκολο αυτό που έγινε. Κάθε μέρα έπρεπε να στήνω μια νέα ζωή. Ξέρεις, αυτό που μας κρατάει σπίτι μας είναι οι μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Δεν θέλω να το χάσω αυτό γιατί μεγαλώνοντας χάνεις κάποια πράγματα. Για μένα είναι από τα βασικά να αλλάζω εύκολα, να μη λέω «έτσι ξέρω», «έτσι θέλω». Θέλω να αλλάζω, να ρέω με τα πράγματα, να ξεβολεύομαι γιατί αυτό παθαίνει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας: βολεύεται. Δεν μου άρεσε ποτέ να βολεύομαι, παρόλο που το αγαπώ, δεν βολεύτηκα πουθενά, ούτε καν στις σχέσεις μου. Επιδιώκω να το κρατάω αυτό μη χάσουμε εντελώς τη νεανικότητα μας. Η προσαρμοστικότητα που έχουν τα παιδιά είναι μεγάλο πράγμα στη ζωή.
Αν ήταν ανανεωτικό που ξεβολεύτηκα; Το έκανα, αλλά γυρίζοντας τώρα το χρόνο πίσω αναρωτιέμαι πώς το έκανα -αλλά το έκανα! Είναι κάποιες παραστάσεις που δεν μπορείς να τις κάνεις αν δεν υπάρχει η στήριξη ενός μεγάλου φορέα. Τα κρατικά θέατρα έχουν άλλες δυνατότητες. Η «Θελεστίνα» ήταν ένα έργο που ήθελε πολλά χρόνια να το κάνει ο Αστέρης Πελτέκης.
Θυμάμαι όταν παίζαμε μαζί στο ΘΟΚ στην παράσταση «Λωξάντρα» μου έλεγε την αγάπη που είχε για ένα κλασικό, ισπανικό έργο που θέλει να υποδυθώ εγώ τη «Θελεστίνα». Χαίρομαι που είδε μέσα μου τόσα πράγματα που έχει η ηρωίδα γιατί είναι ένας δύσκολος ρόλος. Ήρθε η στιγμή να ανέβει και δεν μπορούσα να του αρνηθώ. Τι ωραία! Μου αρέσει, νιώθω σα να γράφω το βιογραφικό μου και να θέλω να συμπεριληφθεί κι αυτός ο ρόλος. Έτσι κάνουν οι νέοι άνθρωποι, φτιάχνουν portofolio. Ήμουν σε αυτή τη φάση της ζωή μου, δεν είμαι πάντα.
Με ξανά γυρίζεις πώς έγινα ηθοποιός...Από φαινομενικά «τυχαία» γεγονότα. Έτσι κι αλλιώς αυτό που έχουμε αποφασίσει να κάνουμε έχει προαποφασιστεί -κατά τη προσωπική μου γνώμη. Τώρα που το βλέπω προς τα πίσω φαίνεται τυχαίο, αλλά δεν ήταν καθόλου. Έχει, όμως, ενδιαφέρον ότι ακολούθησα πολλές διαδρομές, πολλές εργασίες μέχρι να φωλιάσω. Δεν ησύχαζα. Δεν ήταν το θέατρο όπως το είχα φανταστεί: με χαρά -που έτσι πρέπει να είναι. Ένας χώρος συνάντησης, χαρά παιχνιδιού και μέσα από αυτά να γίνει η ανταλλαγή των βαθύτερων σκέψεων που θα αναδείξει κάτι.. Δεν είχα σκεφτεί πως αυτό για να το κάνεις η παρέα πρέπει να γνωρίζεται. Πάντα όταν μου λένε για μια εργασία ρωτάω τι σκέφτονται και ποιοι άλλοι θα είναι. Θέλω να υπάρχουν οικεία πρόσωπα, που μπορεί να έχετε αντιρρήσεις, αλλά έχεις μια γνωριμία άρα ξέρεις τι γνωρίζει κι ο άλλος για εσένα για να γίνει το παιχνίδι.. Γιατί πας να παίξεις με παιδιά που δεν έχετε παίξει τα ίδια παιχνίδια και δεν ρέει..
Δραματική σχολή τελείωσα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, που είχα την τύχη να έχω σπουδαίους καθηγητές του Εθνικού. Ωστόσο, ο Πειραιάς είναι λίγο εκτός κέντρου κι όταν πήγαινα σε οντισιόν δεν γνώριζαν καν τη σχολή. Ωραία χρόνια. Όχι οι ρόλοι δεν ήρθαν αμέσως -ήρθαν με το δύσκολο τρόπο. Για καμιά 10αρια χρόνια πήγαινα και ξερογλειφόμουν έξω από τα θέατρα.. Πώς να μπεις, πώς να χωθείς -δεν ξέρω σήμερα πως οι νέοι ηθοποιοί βρίσκουν την άκρη τους, τότε ήταν πολύ δύσκολα. Έκανα παράπλευρα πράγματα που δεν με ευχαριστούσαν για να δηλώσω το επάγγελμα μου. Ήταν άλλες εποχές. Σκέψου, είχα χάσει την ταυτότητα μου και πήγα στο αστυνομικό τμήμα να βγάλω νέα και ο αστυνομικός ζητούσε τα στοιχεία μου. Όταν με ρώτησε τι επάγγελμα κάνω απάντησα ηθοποιός και η αντίδραση του ήταν «Άστα τώρα τα ηθοποιός, τι επάγγελμα να γράψω»; Δεν με ήξερε άρα δεν ήμουν ηθοποιός. Αυτό που δηλώθηκε ως επάγγελμα εγώ έπρεπε να το αποδείξω στη μάνα μου, στους φίλους μου, στον περίγυρο μου. Ότι τρία χρόνια δεν πήγαινα στη σχολή για πλάκα. Ήταν δύσκολο.. Δέκα χρόνια ήταν πολλά!
Από τον καιρό που έκανα το ευλογημένο παιδάκι μου, αυτό το χαρισματικό πλάσμα, τη Μαρία μου άρχισαν να κυλούν τα πράγματα, άνοιξαν οι δρόμοι. Έλεγα, όπως ο Λάμπρος Κωνσταντάρας σε ταινία «να τρουπώσω». Ήξερα ότι αν μπω θα δούνε ότι μπορώ. Με την έννοια ότι είχα τόση ανάγκη να δείξω και να αποδείξω γιατί είχα μια ορμή μέσα μου, κάτι ασυγκράτητο και θα το έβλεπαν.. Είμαι της δυσκολίας, αλλά το πέτυχα. Δεν το είδα ποτέ ως επιβράβευση, άλλωστε σε αυτή τη δουλειά δεν εφησυχάζεις ποτέ. Είναι ένα ύψιστο επάγγελμα που ποιεί ήθος, δίνει χαρά και ψυχαγωγεί τον κόσμο. Κάποτε είχαμε βαρέα ένσημα, τώρα τα έχουν διαλύσει όλα. Πλέον, έχω σταματήσει να κάνω διπλές παραστάσεις -πρέπει να υπάρχει και μια ποιότητα. Αλλά έχω κάνει πολλές διπλές παραστάσεις με πολλές επιτυχίες.
Είχα πολύ μεγάλη χαρά που θα γινόμουν μαμά. Νόμιζα ότι ήταν το μεγαλύτερο μου επίτευγμα και με έναν τρόπο είναι το μεγαλύτερο μου επίτευγμα που έγινα μαμά. Να φέρεις στον κόσμο έναν άλλον άνθρωπο να σου αναστατώνει τη ζωή όσο δεν μπορείς να διανοηθείς άρα σου δίνει και τόσες μεγάλες χαρές, μεγάλη αγάπη - επαναπροσδιορίζεσαι. Βλέπεις αλλιώς τη ζωή και φεύγεις από το κέντρο σου. Οι ηθοποιοί είμαστε πολύ εγωκεντρικά πλάσματα, γενικότερα όσοι εκτίθενται, οπότε το να φεύγεις από το κέντρο σου φέρνει μεγάλη ισορροπία.
Μου επισημαίνεις ότι η πορεία μου χωρίζεται στο «Πριν» και «Μετά» «Παρά 5». Μεγάλο σημείο συνάντησης αυτή η σειρά. Πρέπει ο Γιώργος Καπουτζίδης να κάνει μια ταινία. Άκουγα τις προάλλες τη φωνούλα του, στην Eurovision, και παρόλο που έχουμε χαθεί γιατί οι ζωές όλων μας είναι διαφορετικές, ο Γιώργος κάνει και πολλά ταξίδια, ήταν τόσο οικεία στα αυτιά μου, τόσο γνώριμη. Αυτό που λέγαμε παραπάνω για το παιχνίδι και την παρέα αυτό πετύχαμε στο «Παρα πέντε». Εντελώς ασύμβατοι μεταξύ μας οι περισσότερο κι όμως φτιάχτηκε μια ωραία παρέα. Μόνο το άκουσμα της φωνής του, μου έφερνε όλες τις μνήμες για όσα ζήσαμε -μοιραστήκαμε πολύ μεγάλες χαρές: του κόσμου και τη δική μας. Αν και δεν προλαβαίναμε να το χαρούμε. Τα γυρίσματα ήταν ανελέητα, ο σκηνοθέτης μας Αντώνης Αγγελόπουλος δεν είχε έλεος! Δεν μας άφηνε να ησυχάσουμε, μάς έβγαζε το λάδι για αυτό έγινε τόσο καλή εργασία. Μεγάλη συνάντηση το «Παρά πέντε». Είμαι ευγνώμων!
Διαβάζοντας το σενάριο δεν κατάλαβα αν γίνει επιτυχία, ξέρω ότι μου άρεσε πάρα πολύ. Εγώ τότε είχα κλείσει να παίξω στις «Μάγισσες της Σμύρνης», σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη, τον οποίο θαύμαζα τόσο πολύ και όταν με πήρε για τη σειρά που θα έπαιζα με την Μαρία Καβογιάννη ήμουν πολύ ευτυχισμένη. Στις «Μάγισσες» έκανε και την πρώτη της εμφάνιση η κόρη μου, η Μαρία Χάνου. Πήγα στο γραφείο του Κουτσομύτη να κλείσω την είδε εκείνος και ξετρελάθηκε. Την είχα μαζί μου αναγκαστικά γιατί δεν είχα πού να την αφήσω -δεν ήταν καν 12 ετών, πολύ μικρότερη. Της έλεγε «Εσύ κούκλα μου είσαι η πρωταγωνίστρια μου».
Ταυτόχρονα έρχεται στα χέρια μου το σενάριο του «Παρά πέντε», λέω στον Αντώνη Αγγελόπουλο ότι έχω κλείσει σε σειρά -μου το έστειλε να του ρίξω μια ματιά. Διαβάζοντας τα δύο πρώτα σενάρια με κράτησε. Όταν μιλήσαμε ξανά του είπα ότι θέλω να κάνω το ρόλο της Θεοπούλας. Γιατί είχε πολύ αστείες ατάκες και μικρό ρόλο. Μου είπε ότι με θέλει για τη Ζουμπουλία. Αν ο Γιώργος αποφασίσει να κάνει την ταινία, θα ακολουθήσουμε -ότι αποφασίσει, αυτός είναι ο αρχηγός. Άραγε πώς θα είναι αυτή η παρέα 20 χρόνια μετά;
Ο κόσμος έχει ανάγκη το γέλιο. Εγώ έχω οριστεί ως κωμική ηθοποιός και όλο ψάχνω να κάνω κάτι δραματικό. Ακόμα και την κωμωδία, την προσεγγίζω δραματικά -δεν ξέρω άλλο τρόπο. Έχεις ανάγκη να παίζεις και διαφορετικά πράγματα -οι άνθρωποι είμαστε πολυδιάστατοι. Ίσως η επόμενη δουλειά μου να είναι κωμωδία. Είναι σημαντικό να δίνεις χαρά γιατί γίνεται ανατροφοδότηση. Εγώ θα κάνω την κωμωδία όπως και να είμαι, ότι και να έχω. Όταν είσαι χαρούμενος σου γυρίζει πίσω -υπάρχει αντανάκλαση άρα μπορείς να με βγάλεις από το πεδίο που μπορεί να βρίσκομαι. Υπάρχουν κέντρα γέλιου που πας και σε κάνουν να γελάς -έχω πάει σε μια ημερίδα να δω τι γίνεται. Μας έβαζε να γελάμε -έχουμε ξεχάσει να γελάμε.
Παλαιότερα άκουγα που έλεγαν ότι οι κωμικοί ηθοποιοί είναι θλιμμένοι άνθρωποι και έλεγα «Άντε καλέ» γιατί έχω περάσει πολύ ωραία ανέμελα χρόνια και είχα πάντα χαρά -έτσι νόμιζα. Το θέμα είναι τι γίνεται όταν κλείνει η πόρτα. Τότε υπάρχουν θλίψεις πολλές και τώρα μπορώ να πω πια πως οι κωμικοί ηθοποιοί είναι θλιμμένοι άνθρωποι για αυτό θέλουν να κάνουν τον κόσμο να γελάει. Νομίζω ότι αυτό που έχουν κάνει είναι μια ωραία επιλογή.
Αν τα έχω βρει με τον εαυτό μου; Μόνο αυτό ψάχνω. Δεν είναι ωραίο αυτό το πεδίο που ήρθαμε να παίξουμε μπάλα, είναι δύσκολο το να επικοινωνείς ουσιαστικά και να ανταλλάξεις πράγματα. Στη δική μου διαδρομή έχω ανάγκη να μη θυμώνω όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω, να έχω αυτοκυριαρχία που μου έλειπε πολύ, να μαλακώσω και όσο μπορώ να εξαφανίζομαι επειδή πολλές φορές είμαι στη φασαρία λόγω επαγγέλματος. Υπάρχουν περίοδοι που είμαι εξωστρεφείς και άλλες πιο εσωστρεφείς. Παρόλο που εμένα με χαρακτήριζε η εξωστρέφεια, τελικά είμαι πιο εσωστρεφής -κόλπο ήταν! Το καλό είναι να το ισορροπήσεις και όχι να πας στο άλλο άκρο όταν το συνειδητοποιήσεις.
Μέσα από την «Θελεστίνα» έμαθα ότι ακόμα τα έχω όλα μεγάλα: χαρά, λύπη, θυμό, συμπόνοια, εν συναίσθηση, αγριότητα. Ότι όλα αυτά μπορώ να τα εκθέτω με όλο μου το Είναι, όπως και η ηρωίδα μου. Ωραία τύπισσα, την αγάπησα. Έχω κάνει πολλά πράγματα, όλα τα έχω αγαπήσει, αυτή που έχω ξεχωρίσει ως προσωπικότητα ήταν η «Εκάβη» στο «Τρίτο Στεφάνι». Θεωρούσα ότι αυτός ο χαρακτήρας εμπεριέχει όλους τους γυναικείους ρόλους όλων των ρεπερτορίων. Είδα ότι η «Θελεστίνα» είναι πολύ κοντά και με ιντρίγκαρε πολύ.
Για αυτό έκανα όλη αυτή τη μετάβαση και το ξεσπίτωμα να μείνω στη Θεσσαλονίκη. Δεν είχα το παιδί μου, τους φίλους μου. Είχα βέβαια τον Ταξιάρχη Χάνο, τον πατέρα της κόρης μου που παίζουμε μαζί. Έχω κάνει πολλά λάθη ως μαμά, δεν γίνεται να μην κάνεις, κι εγώ έκανα πολλά το παιδάκι μου το καλό. Νομίζω ότι λάθη κάναμε, εγώ και ο μπαμπάς της, αυτό το δώρο που λες ότι της κάναμε, μαλάκωσαν μέσα στην ψυχή της βλέποντας ότι χτίσαμε μετά. Όλο αυτό το δημιούργημα γίνεται για το παιδί. Μεταξύ μας έχουμε μια βαθιά εκτίμηση και σεβασμό ο ένας για τον άλλον. Ευτυχώς ξανά βρήκαμε τον θαυμασμό και τους λόγους που μάς έκαναν και αγαπηθήκαμε. Βλέπω πολλές φορές τον Ταξιάρχη να τραγουδάει, έχει και η Μαρία μου πάρει το ταλέντο του, και τον ερωτεύομαι ξανά -καταλαβαίνεις με ποια έννοια το λέω. Είναι κοντά και στις δυο μας, όπως κι εμείς σε ότι και να μας χρειαστεί -δεν έχει αλλάξει κάτι. Συναντηθήκαμε, φέραμε στον κόσμο ένα παιδί, η ζωή δεν είναι για να μένεις μόνο με έναν άνθρωπο. Ούτε εξελίσσεσαι πάντα μαζί με τον άλλον, ο καθένας έχει διαφορετικά στάδια εξέλιξης. Η Μαρία μάς περιέχει και τους δύο κι έχει ενδιαφέρον και για τη δική της πορεία ζωής να υπάρχει η ασφάλεια που νιώθει όταν μας βλέπει μαζί, να είναι αγαπημένοι οι γονείς της. Νομίζω σε μερικά πράγματα τα έχω καταφέρει πολύ καλά γιατί μου βάζω εμπόδια, αλλά σε αυτό το κομμάτι τα έχουμε καταφέρει πολύ καλά: και στο παιδί και στον χωρισμό. Είμαι πολύ χαρούμενη που επέλεξα αυτόν τον μπαμπά για την Μαρία μου. Είμαι πολύ περήφανη!
Δεν τον αντέχω και πολλές ώρες, μη φανταστείς. Σίγουρα τον ήθελα να είναι από κάτω να κοιτάει, ήθελα τη γνώμη του. Πίναμε κάτι καφέδες στη Θεσσαλονίκη, κάναμε κάτι φαγητά γιατί υπήρξαν γιορτές, γενέθλια, όπου μπορούσαμε κάναμε τα σουαρέ μας. Γενικώς μόνο που υπάρχει στον ίδιο χώρο ο Ταξιάρχης είναι μια ασφάλεια. Ήταν ωραίο.. Πώς το έκανα εγώ να φύγω δεν μπορώ να το πιστέψω!
Αδύνατον να σου απαντήσω σε ποιον τομέα τα έχω καταφέρει περισσότερο εγώ που επιδιώκω συνέχεια να αποδεικνύω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Άρα κάτι μέσα μου δεν έχω δικαιώσει. Είναι στιγμές που λέω «Καλά τα έχεις καταφέρει, ησύχασε λίγο». Κυρίως σε ότι αφορά το παιδί, γιατί η μία προσδιορίζεται από την άλλη, και στο κομμάτι της εργασίας, δεν τα είχα με όλους καλά, ήμουν ένας άνθρωπος που έλεγε τη γνώμη του, υπήρχαν ρήξεις και είχα μεγάλη παρορμητικότητα παλαιότερα, αλλά παρά τις δυσκολίες κι έναν αδιανόητο εγωισμό, να τα θέλω όλα όπως εγώ που σίγουρα κρύβονται άλλα πράγματα, τα έχω καταφέρει. Δεν μου λέω εύκολα «Μπράβο». Πρέπει όμως να το λέμε καθημερινά γιατί η καθημερινότητα είναι το πιο δύσκολο κι αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα: τι κάνεις στην καθημερινότητα. Η ροή της καθημερινότητας δείχνει την εξέλιξη σου, Κάνεις όνειρα και βλέπεις να φεύγουν ξαφνικά οι άνθρωποι...
Η Καίτη Κωνσταντίνου ε; Πολύ μεγάλη απώλεια η Καιτη. Έχουμε ζήσει πολλά -να είναι καλά και θα τα ξανά πούμε. Ήταν σοκ! Είμαστε κοντά ηλικιακά, έχουμε περάσει μεγάλες διαδρομές -θεατρικές και κυρίως φιλικές. Τα θεατρικά σε δένουν πολύ -για τους ανθρώπους του χώρου μου είναι σαν το στρατιωτικό που περνούν οι άνδρες. Σπουδαία κωμικός, πολύ αγαπημένο παιδί, έφυγε νέα.. Καβαλούσε τη μηχανή της και περνούσε μεγάλα διαστήματα στο Αίγιο. Δε γινόταν να μην πάει στη μάνα της που της είχε μεγάλη αδυναμία -την άφησε...
Σε τι φάση με έχεις πετύχει; Παρόλο που έγινε αυτό το έργο, που τώρα ανεβαίνει στο θέατρο Ήβη, και έχει μια κούραση, είναι σαν γέννα, είμαι σαν να περιμένω κάτι να γίνει. Δεν τελειώνει αυτό, κάτι που να με φωτίσει ξανά. Τελικά, δεν μπορώ να μην εργάζομαι. Έλεγα θέλω να αράξω, να κάθομαι, να διαβάζω τα βιβλία μου, αλλά ακόμα έχω πράγματα μέσα μου που θέλουν να εκφραστούν, περιμένω...Φτιάχνω το βιογραφικό μου για αυτό δίνω συνεντεύξεις να με μάθει ο κόσμος..
Στην πρώτη μου συνέντευξη όταν με είχαν ρωτήσει τι όνειρα έχω για ρόλους απάντησα ότι θέλω να με ζητάνε, να μη ζητάω εργασία. Σου είπα καλά τα έχω καταφέρει. Όλο θέλω κάτι να αποδεικνύω, πρέπει να το σταματήσω. Μα κάθε φορά που ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή θέλεις να αποδείξεις, να δικαιώσεις. Το θέμα είναι να ησυχάσει το μέσα σου, εκεί παίζεται το παιχνίδι. Νομίζω ήρθε ο καιρός να ησυχάσω -είμαι πολύ κοντά. Έτσι θέλω να κλείσεις: «Καλά τα έχω καταφέρει. Μπράβο μου»
Υ.Γ: Πολύ καλά τα έχεις καταφέρει Ελισάβετ και για την ημέρα της συνάντηση μας, ευγνώμων!
Η παράσταση «Θελεστίνα» ανεβαίνει από τις 22/05 μέχρι 01/06 στο θέατρο Ήβη, σε σκηνοθεσία Αστέριου Πελτέκη.
Παίζουν: Ελισάβετ Κωνσταντινίδου,Χρύσα Ρώπα, Ταξιάρχης Χάνος, Αλεξάνδρα Παλαιολόγου, Γιώργος Κολοβός, Τατιάνα Μελίδου
