Έλλη Στάη: «Εγώ δεν μπορώ εύκολα να μπω σε καλούπι»

Ξεκίνησε απ΄την Νομική για να περάσει σύντομα στις εφημερίδες και την τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική. Εχει γνωρίσει όλα σχεδόν τα πρόσωπα της σύγχρονης πολιτικής σκηνής και συνεχίζει να σχολιάζει με τον τρόπο της όσα συμβαίνουν -είτε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Open είτε μέσω Ιnstagram.

«Η ιδέα της δημοσιογραφίας μου ήρθε ξαφνικά. Δεν ήμουν απ’τα παιδιά που είχαν στο μυαλό τους τι θα γίνουν όταν μεγαλώσουν. Είχα μία αίσθηση μόνο ότι θέλω να ζω πολύ έντονα και να μπορώ ν΄ανοίγω πόρτες, να βλέπω ανθρώπους, καταστάσεις. Αλλά αυτό είχε μια μεγάλη γενικότητα.

»Ακολούθησα κλασική οδό, ήμουν και καλή μαθήτρια στα θεωρητικά, οπότε οι δρόμοι ήταν συγκεκριμένοι, Νομική, Πολιτικές Επιστήμες. Πήγα στην Νομική, έγινα και δικηγόρος, αλλά δεν μου΄βγαινε καθόλου το να δικηγορώ, κυρίως δεν μ΄άρεσε η γλώσσα των δικόγραφων -ήταν και άθλια τα δικαστήρια. Ολο αυτό μου΄λεγε “φύγε μακριά”. Δεν ήξερα τι να κάνω. Πέρασα μια έντονη εσωτερική διαβούλευση, στο μεταξύ είχα παντρευτεί, στα 23 μου.

»Ωσπου σε μια κουβέντα μ΄έναν οικογενειακό φίλο, σημαντική προσωπικότητα, τον Αναστάση Πεπονή, μου είπε “γιατί δεν δοκιμάζεις την δημοσιογραφία, γιατί δεν πας στον επίσης οικογενειακό σας φίλο, τον Γρηγόρη τον Γιάνναρο”, τότε διευθυντή στην Αυγή. Και πήγα. Ετσι άρχισα να τσαλαβουτάω στην δημοσιογραφία.

»Η μάνα μου δεν συνήθιζε να παρεμβαίνει στην ζωή μου εκτός από μία και καίρια φορά -είχα χάσει μικρή τον πατέρα μου. Τότε στην πρώτη γραμμή ήταν ο γάμος, η οικογένεια. Εκείνη όμως μου΄λεγε να σπουδάσω, να κάνω κάτι για μένα και μετά οι γάμοι. Ηταν μια γυναίκα με ελεύθερο πνεύμα, μέλος σε οργανώσεις αντίστασης επί χούντας, δικτυωμένη με πρόσωπα πολιτικά. Ετσι μπήκα κι εγώ στην γνωριμία αυτών των ανθρώπων.

»Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι στην δημοσιογραφία μπορώ να κάνω αυτό που ήθελα και δεν ήξερα ακριβώς τι είναι, ν΄ανοίγω πόρτες. Ηταν μια σχέση γοητείας και πείσματος. Οι γυναίκες εκείνη την περίοδο ήταν πολύ λίγες και τους έδιναν τις επικουρικές εργασίες, την σελίδα για την γυναίκα. Οχι στην Αυγή, είχε την κουλτούρα της αριστεράς. Μετά πήγα στην Ακρόπολη, όπου ήταν πολύ πιο επαγγελματικό το σύστημα, με σημαντικούς ανθρώπους, Φιλιππίδης, Λεβεντογιάννης. Το πρώτο πράγμα που σου΄διναν να κάνεις ήταν μια σελίδα για την γυναίκα. Μόνον μια γυναίκα, η Σέβα Κάμερ, έκανε εξωτερικό δελτίο. Εγώ επέμενα να κάνω κι άλλα, μου΄δωσαν το δημοτικό ρεπορτάζ αλλά και την αλλαγή του οικογενειακού δικαίου -μεγάλες ανατροπές αυτά τα θέματα. Ο Λεβεντογιάννης αποφάσισε να με δοκιμάσει στο ελεύθερο ρεπορτάζ. Μια μέρα μ΄έστειλε να πάρω συνέντευξη απ΄τον Τζιάνι Ανιέλι. Θα ήταν περαστικός απ΄την Αθήνα με το ιδιωτικό του αεροπλάνο. Ηξερα ξένες γλώσσες, και ιταλικά. Οι συνάδελφοί μου, σημαντικοί ρεπόρτερ της εποχής, με κορόιδευαν.

»Δεν θυμάμαι ακριβώς πως τα κατάφερα, αλλά μπήκα στην πίστα του αεροδρομίου. Κατέβαινε ο Ανιέλι απ΄την σκαλίτσα του αεροπλάνου, πήγα, τον χαιρέτισα, του μίλησα. Θα νόμιζαν ότι ήμουν απ΄την ιταλική πρεσβεία. Μετά κατάλαβαν ότι δεν είμαι αλλά στο μεταξύ είχα προλάβει να του κάνω 5-6 ερωτήσεις, είχα πάρει φωτογραφίες. Γύρισα πίσω στην εφημερίδα. Δεν το πίστευαν. Μπήκε στην πρώτη σελίδα. Το πρώτο μου πρωτοσέλιδο.

»Μετά πήγα στην Μεσημβρινή, όταν την ξανάνοιξε ο Τάκης Λαμπρίας, όπου πια αυτό ήταν και πολύ μεγάλο σχολείο, λόγω του Λαμπρία. Κι εκεί μου΄δωσαν την στήλη που έκανε κάποτε η περίφημη Μαρία Καραβία τα “Αττικά και άλλα”. Εγώ και τα έκανα και γκρίνιαζα, αλλά είχε κάνει κάτι ωραίο ο Λαμπρίας. Μας έδινε όλες τις προσκλήσεις που είχε και ο ίδιος και πηγαίναμε παντού -απ΄το Προεδρικό Μέγαρο ως τις ιδιωτικές συνάξεις. “Θα γνωρίσετε τους πάντες”, μας έλεγε. Μου φάνηκε κοσμικό αλλά δεν ήταν. Ερχόταν, ας πούμε, ο Αραφάτ στην Αθήνα, κι εγώ πήγαινα στην δεξίωση που ήταν ο Αραφάτ και μπορούσα να του μιλήσω, κι άλλα τέτοια πολλά.

»Ηταν σημαντικός άνθρωπος ο Λαμπρίας, πάρα πολύ μορφωμένος, αυστηρός. Τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν σήμερα γιατί δεν είναι ζητούμενα. Εάν ήταν, θα τους είχαμε. Τηλεόραση ήταν μόνον η κρατική, που τότε δεν θεωρείτο καλό δημοσιογραφικό είδος, δεν πίστευαν ότι έδινε πρεστίζ. Θυμάμαι ήταν η Λιάνα Κανέλλη, η Εύη Δεμίρη, ο Κουίκ.

»Ημουν στην Μεσημβρινή όταν μου΄πε ο συνάδελφος ο Τάσος Παπαδόπουλος ότι κάνουν στην ΕΡΤ ακρόαση για παρουσιαστές και να πάω. Ξίνισα. Επέμεινε και πήγα. Ηταν η διοίκηση Ρωμαίος-Βασιλικός, δύο σημαντικοί άνθρωποι, που ήθελαν τότε στην αρχή του ΠΑΣΟΚ, να δώσουν έναν διαφορετικό τόνο. Είχαν πάρει τον Μιχάλη Κακογιάννη και τον είχαν παρακαλέσει να κάνει το casting. Υπήρχαν βέβαια κι εκείνοι που είχαν έρθει από κλαδικές. Δεν θα ξεχάσω τον Κακογιάννη στο κοντρόλ, με ανοιχτά τα μεγάφωνα, να λέει για μένα “αυτή είναι γαλλική τηλεόραση!”. Μου είπαν ότι με θέλουν κι ότι θα με πάρουν.

»Πήγα στον Λαμπρία. “Να πάω;”, τον ρώτησα, γιατί υπήρχε και η αίσθηση ότι η τηλεόραση δεν σε προάγει στην δημοσιογραφία -πράγμα που δεν ήταν και ψέματα. Με κοίταξε ο Λαμπρίας και μου΄πε: “Να σας πω κάτι”, μας μίλαγε στον πληθυντικό. “Να πάτε. Και θα πάτε, αλλά από εδώ θα φύγετε. Δύο καρπούζια στην ίδια μασχάλη δεν γίνεται. Και θα γίνετε και πολύ μεγάλη σταρ…”. Δεν θα το ξεχάσω. Εγώ δεν καταλάβαινα τι μου΄λεγε, ούτε ήθελα να φύγω. Πήγα στην ΕΡΤ.

»Η αλήθεια είναι ότι η τηλεόραση τότε είχε την μαγεία της αλλά δεν είχε εμβάθυνση, δεν έδινε μεγάλες ευκαιρίες. Κι εκεί προσπαθούσα να κάνω πράγματα, γκρίνιαζα, πίεζα, αλλά ήταν μεγάλη εμπειρία για την παρουσίαση. Ξεκίνησα αμέσως να κάνω δελτία. Εβαζαν εμάς τους καινούργιους ντουέτο μ΄έναν παλιό. Ηταν ο Κουίκ, η Δεμίρη και απ΄την άλλη εγώ, ο Κώστας Τσιβιλίκας, ο Γιώργος Δουατζής.

»Αργότερα, η ιδιωτική τηλεόραση είχε τελείως διαφορετικούς όρους, και καλύτερους και χειρότερους. Γιατί η ΕΡΤ ως κρατική και μονοπωλιακή έρεπε στον κυβερνητισμό, τον ακραίο κυβερνητισμό. Η ιδιωτική τηλεόραση ξεκίνησε ως άνθιση και της ελευθερίας του λόγου και των απόψεων.

»Πιστεύω ότι σήμερα η τηλεόραση δεν είναι πια το κυρίαρχο μέσο. Η τεχνολογία του ίντερνετ την έχει κάνει πιο αδύναμη. Στη δεκαετία του 1990-2000 ήταν κυρίαρχος και οι θεατές υπέρ-πολλαπλάσιοι. Σήμερα λέμε για τηλεθέαση και μιλάμε για 13%. Τότε αν δεν κάναμε 30%, ήμασταν αποτυχημένοι.

»Η γυναίκα στην δημοσιογραφία ήταν και παραμένει πολύ δύσκολο, τότε παραπάνω γιατί ήταν λίγες και ειδικά στην τηλεόραση τις προτιμούσαν για pretty face. Ηταν μια μάχη που έπρεπε να δώσεις κι εγώ την έδινα με μανία. Θυμάμαι μια φράση που μου΄χε πει ο Λαμπρίας: “Μα επιτέλους τι θέλετε; Είστε νέα, ωραία. Θέλετε να κάνετε κάτι που κάνουν οι γέροι και άσχημοι;”. Ηταν πράγματι δύσκολο αλλά εγώ δεν θα΄λεγα ότι καταπιέστηκα και πολύ. Χρησιμοποίησα τον χαρακτήρα μου που σ΄όλες τις εκδηλώσεις της ζωής μου είναι ένας και συγκεκριμένος.

»Με ρωτάνε συχνά τι χρειάζεται για να προχωρήσεις. Ο χαρακτήρας του ανθρώπου παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο. Ημουν πολύ τζόρας. Είχα δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση από εκδοτικό μεγαλοπαράγοντα που με είχε απειλήσει κιόλας ότι αν φύγω δεν θα βρω δουλειά πουθενά. Εγώ έφυγα και βρήκα κατευθείαν, στο ραδιόφωνο του Σκάι. Τότε είχα σκεφτεί μήπως έφταιγα εγώ, αλλά πολύ γρήγορα το πέταξα από πάνω μου.

»Μετά από περίπου δέκα χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης κατάλαβα ότι η Ελλη Στάη ενδιαφέρει. Αλλά κυρίως το κατάλαβα όταν σταμάτησα την τηλεόραση. Βέβαια έβλεπα μια υπερβολική ένταση στο να μαθαίνουν τι κάνω, να με κυνηγάνε και να γράφουν ό,τι τους κατεβαίνει, αληθινό ή ψεύτικο. Το έβλεπα όταν δούλευα αλλά κυρίως το είδα όταν σταμάτησα, τα τελευταία χρόνια. Καμιά φορά σκέφτομαι αν με θυμούνται.

»Είναι αλήθεια ότι η ζωή μου δεν είναι flat. Εζησα με ένταση. Απ΄την αρχή που πήγα στην τηλεόραση αντιλήφθηκα ότι υπήρχε ενδιαφέρον για μένα. Ξέρω, χωρίς αμφιβολία, ότι όλο αυτό το τροφοδοτούσε η προσωπική μου ζωή. Και το μέτρο χάθηκε και μου επιτέθηκαν και πολλή κακία βγήκε αλλά όχι μόνον. Γιατί βγήκε και μεγάλο ενδιαφέρον, και θετική άποψη. Δεν ήταν μονόπλευρο. Όταν τραβάς την προσοχή, δεν μπορεί να την τραβάς μόνο για αρνητικά πράγματα αλλά και για θετικά.

»Αλλά, όχι, δεν συνηθίζεται όλο αυτό, ειδικά όταν υπάρχουν αυτές οι κακότητες που αφορούν στην προσωπική σου ζωή. Όταν σταμάτησα την τηλεόραση έκανα μια τεράστια αποτοξίνωση, το είχα μεγάλη ανάγκη. Εκλεισα τα social -πρόσφατα τ΄άνοιξα πάλι.

»Απ΄την άλλη, αν δεν σε θυμάται κανείς, νομίζω ότι είναι πολύ πικρό για ανθρώπους που έχουν ζήσει στην δημοσιότητα. Είναι άσχημο να ξεχνιέσαι και δύσκολα μπορεί να το σηκώσει κάποιος, όσο κι αν το΄χει φιλοσοφήσει.

»Νομίζω ότι ο καθένας μας είναι ευχαριστημένος αν έχει πετύχει κάποιους απ΄τους στόχους του. Εγώ έχω πετύχει αρκετά πράγματα απ΄αυτά που θέλησα και είμαι ικανοποιημένη απ΄όσα πήρα.

»Είχα μια ταραχώδη ζωή…

»Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το παιδί και η απόφασή μου να το κάνω εκείνη την ώρα, στα 27-28, και όχι αργότερα, ήταν πολύ συνειδητή. Σκεφτόμουν ότι αν δεν το κάνω τώρα δεν ξέρω αν θα το κάνω ποτέ. Για έναν περίεργο λόγο οι επαγγελματίες γυναίκες της γενιάς μου δυσκολευτήκαμε να κάνουμε πάνω από ένα παιδί. Ισως γιατί οι ζωές μας δεν είχαν καμία κανονικότητα οικογενειακού τύπου, σαν να μην υπήρχε ο χρόνος για να δώσεις. Θαυμάζω τις νεότερες που κάνουν περισσότερα παιδιά και έχουν και το επάγγελμά τους. Θαυμάζω την γυναίκα του γιου μου που έχει την δουλειά της και τώρα κάνει το τρίτο παιδί. Κάτι έχουν κερδίσει αυτές οι γενιές από ωριμότητα.

»Με τον γιο μου είχα πολύ καλή σχέση. Τώρα που τα συζητάμε μου το λέει κι εκείνος -μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Τα παιδιά θέλουν να΄χουν τους γονείς τους κοντά, να επικοινωνούν. Αλλά θέλουν και την σταθερότητα και την αυστηρότητα, που βάζει το πλαίσιο, όσο κι αν αντιδρούν, γιατί αυτό σημαίνει αγάπη και ασφάλεια. Πιο εύκολο είναι στην ιδανική κατάσταση που οι γονείς είναι μαζί κι είναι όλα τέλεια. Αλλά επειδή αυτό δεν υπάρχει πάντα, το ίδιο μπορεί να δώσουν και αν είναι χωρισμένοι αλλά έχουν καλή συνύπαρξη. Ναι, εγώ είχα εκπληκτική συνύπαρξη με τον μπαμπά του Μάρκου (σ.σ. Δημήτρης Κατσίμης, ο δεύτερος σύζυγός της με τον οποίο είχε χωρίσει). Ηταν ο καλύτερός μου φίλος, ο πιο αγαπημένος μου άνθρωπος μέχρι που πέθανε.

»Αυτονόητα είμαι υπέρ του γάμου των ομοφύλων. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δείχνει ιδιαίτερα δυνατά χαρακτηριστικά στην αρχηγική του διάσταση, ως πρωθυπουργός. Εγώ έχω την εντύπωση ότι ο άνθρωπος αυτός είναι καθαρόαιμος κεντρώος ως κεντροαριστερός και φαντάζομαι ότι δυσκολεύεται με το πολύ δεξιό κομμάτι που έχει στο κόμμα. Πιστεύω ότι δεν μπορεί να συνυπάρχουν αυτά μέσα στην Νέα Δημοκρατία. Οσο ηγετικό ήταν αυτό που έκανε και μπήκε μπροστά στο γάμο των ομόφυλων, τόσο άστοχο ήταν που τους είπε να απέχετε -μεγάλη αντίφαση. Αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί να συνυπάρχει το ακραίο δεξιό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας με το υπόλοιπο. Και θα΄πρεπε να φύγει αυτό το κομμάτι, να γίνει ένα άλλο κόμμα ώστε να εκπροσωπηθεί σοβαρά και όχι απ΄όλους αυτούς που βλέπουμε, απ΄την Χρυσή Αυγή και τους εγκληματίες ως την Νίκη. Δεν πιστεύω ότι ο Μητσοτάκης μπορεί να προχωρήσει και μ΄αυτούς και μ΄εκείνους. Θα τους λέει ν΄απέχουν κάθε τόσο ή θα φρενάρει κάποια πράγματα;

»Ο Κασσελάκης, εκτός απ΄την πρώτη του, έξυπνη, δήλωση, και που τοποθέτησε αμέως δύο πράγματα σημαντικά, όπως η ταυτότητά του, για τα υπόλοιπα, τι να πω. Δεν ξέρω αν έχει διαβάσει κάτι πολιτικό, ούτε έχει τριφτεί πουθενά πολιτικά. Γιατί τον επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί δεν ήθελε αυτούς που υπήρχαν. Ηθελαν μια μεγάλη ανατροπή κι αυτό ήταν μια μεγάλη ανατροπή, αλλά περίεργη. Μ΄άρεσε πάντα να μιλάω με πρόσωπα της πολιτικής, αυτό το πινγκ-πονγκ. Αλλά όταν με ρώτησαν αν θα΄θελα να πάρω συνέντευξη απ΄τον Κασσελάκη, είπα ότι δεν νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω συνέντευξη. Εχω κάνει πολλά face to face, κάτι που μ΄άρεσε σαν τεχνοτροπία δουλειάς. Κάθε φορά είναι τόσο διαφορετικό.

»Για μένα αν ο δημοσιογράφος κατέβει στην πολιτική, μετά κλείνει την πόρτα της δημοσιογραφίας. Βρέθηκα πράγματι πολύ κοντά στην πολιτική και μάλιστα με μια πολύ τιμητική πρόταση, να μπω πρώτη στο ευρωψηφοδέλτιο, με λίστα. Αλλά θες γιατί ήμουν στην πιο ανοδική φάση της δουλειάς μου -ήμουν στον Αντέννα, θες γιατί πραγματικά έβλεπα με δέος να είσαι επικεφαλής, είπα τελικά όχι. Και μάλιστα είχα πει σ΄εκείνον που με πρότεινε, “γιατί δεν βάζεις κάποιον άλλον πρώτο που θα σηματοδοτεί κάτι βαρύτερο πολιτικά και εμένα δεύτερη”. Θα το΄λεγε κανένας άλλος αυτό, δεν ξέρω. Κατέληξα να πιστεύω ότι δεν θα με ήθελαν πολιτικά. Γιατί εγώ δεν μπορώ εύκολα να μπω σε καλούπι. Δεν πιστεύω ότι θα΄μουν αρεστή. Συνήθως θέλουν πιο ευκολοχειρίσιμους ανθρώπους. Στην δουλειά που κάναμε εμείς είχαμε μεγάλη δύναμη, εξουσία, που δεν την είχε ο μέσος βουλευτής. Ισως κι ο χαρακτήρας μου να μην ήταν γι΄αυτό.

»Ο Μητσοτάκης είχε την δύναμη της άποψής του και απείχε απ΄την ψηφοφορία για τον Προκόπη Παυλόπουλο, κάτι που ο πολιτικός πρέπει να θέλει και για τους άλλους. Και δεν ξέρω αν ως πρωθυπουργός το θέλει αυτό που ήθελε τότε για τον εαυτό του. Αλλά η εξουσία είναι ένα περίεργο είδος που διαβρώνει τελικά.

»Τώρα ζούμε την κυριαρχία ενός πράγματος, κι αυτό δεν είναι κανονικό. Θα λυθεί κάποια στιγμή, νομοτελειακά, θ΄αλλάξει, είμαι σίγουρη. Κι αυτό το μη κανονικό δημιουργεί μια τεράστια αδυναμία και στο πολιτικό σύστημα και στην δουλειά μας. Γιατί η μονοκρατορία ενός κόμματος και μιας κυβέρνησης φέρνει σχεδόν αναγκαστικά και μια ισοπεδωτική λογική στην επικοινωνία. Βλέπω τα κανάλια, τα media γενικώς: Είτε παρακολουθείς το ένα είτε το άλλο νομίζεις ότι είναι το ίδιο. Υπάρχει κάτι που θα μπορούσες να πεις κυβερνητισμό, αλλά δεν κατηγορώ την κυβέρνηση γι΄αυτό γιατί υπάρχει μια μονοκρατορία. Για κάποιον λόγο είτε προσπαθούν να τους πείσουν όλους να είναι μαζί τους είτε αυτοπείθονται κάποιοι ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο που να θέλουμε να στηρίξουμε με πάθος. Κι αυτό πρέπει ν΄αλλάξει. Η κεντροαριστερά τώρα δεν έχει δύναμη. Ένα μεγάλο κομμάτι έχει απορροφηθεί απ΄το κυβερνών κόμμα αλλά πρέπει κάπως να ισορροπήσει αυτό. Να υπάρξουν με σαφήνεια οι άλλες πολιτικές προτάσεις.

»Δεν μου΄χε λείψει πολύ η τηλεόραση και πιστεύω ότι αυτή την περίοδο έχει χάσει την δυναμική της. Και το ίντερνετ, αν θες να πεις την γνώμη σου σε κάτι, κι εγώ το θέλω, αλλά όχι με κάποια συχνότητα, σε βλέπουν και σε παρακολουθούν όσοι και στην τηλεόραση -έχεις και αντίδραση. Είναι και πιο φρέσκο και πιο χαλαρό. Την τηλεόραση την έχω αγαπήσει πάρα πολύ και θα μπορούσα να κάνω κάτι -όχι σαν αυτά που κάναμε παλιά, αλλά οι προϋποθέσεις δεν υπάρχουν, άρα δεν το κάνω.

»Νομίζω ότι έχουν έρθει νεότεροι που είναι αξιόλογοι αλλά δεν ξέρω αν τους βοηθάει αυτή η μονοκρατορία. Πρέπει να΄χουν προσωπικότητα πιο αιχμηρή, δεν μπορεί να μην έχεις γωνίες… Εμείς κάναμε εκπομπές, ο Πρετεντέρης, ο Χατζηνικολάου, εγώ, ο Τσίμας, που είχαμε τόσες διαφορετικότητες αλλά έντονα χαρακτηριστικά. Γινόταν αντιπαράθεση. Και σήμερα γίνεται αλλά χάνεται πια η γνώμη του ειδικού βάρους.

»Με ρωτάς για τους τίτλους των εκπομπων μου; Ο “Ελλήσποντος”, είχε νονό τον Τζόνι Καλημέρη. Στο “Με τα μάτια της Ελλης” νονός ήταν ο Μίνως Κυριακού. Επέμενε, εγώ δεν ήθελα καθόλου, του αντιπρότεινα, τουλάχιστον, “Με την Ματιά της Ελλης”. Ελεγε όχι, κι είχε δίκιο…

»Αρχισα να κάνω βιντεάκια στο Instagram εδώ κι ενάμιση μήνα, μου το πρότεινε μια φίλη. Το θέμα της ψυχοθεραπείας μ΄άρεσε γιατί έχω ασχοληθεί. Το κάναμε, το ανεβάσαμε και έγινε χαμός. Κάποια πράγματα είναι τελικά πανανθρώπινα. Δεν περίμενα ότι θ΄ακουμπούσε τόσο πολύ κόσμο. Θεωρούσα ότι είμαι ένας sui generis άνθρωπος που δεν μπορεί να τα βρει με τους ψυχαναλυτές. Τελικά δεν έκανα ποτέ ψυχοθεραπεία. Κι αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα, με το κοντρόλ που θες να΄χεις στα πράγματα, μ΄αυτή την συνήθεια της απομυθοποίησης των πραγμάτων, που είναι κακό γιατί δεν μπορείς να πιαστείς από μια πίστη -δουλεύει το μυαλό.

»Γιαγιά; Ναι. Είναι νομίζω ο ωραιότερος ρόλος που είχα ποτέ μου. Εχω δύο εγγονούς και πάω για τον τρίτο -αγοράκι. Τα βλέπω όσο πιο πολύ μπορώ, τα φέρνω σπίτι, τα πάω θέατρο -τεσσάρων ο μεγάλος, δύο ο μικρός.

»Ασχολούμαι πολύ με τους ανθρώπους που αγαπώ, με τους φίλους μου, παλιούς και νεότερους -σπουδαία ευλογία, τις φίλες απ΄το σχολείο, ήμουν στο Αρσάκειο. Προσπαθώ να διαβάζω, ασκούμαι, τρέχω, ταξιδεύω. Μεγαλώνοντας, δύο πράγματα είναι πολύ σημαντικά, η κινητικότητα και το μυαλό και πρέπει ν΄αργήσουμε να τα χάσουμε.

»Εχω δει πολλές ωραίες γυναίκες που μεγαλώνουν δύσκολα και πολλές που μεγαλώνουν τέλεια. Οι ωραίες γυναίκες που έχουν εξαρτηθεί απ΄την ωραιότητά τους μεγαλώνουν δυσάρεστα, με μια μελαγχολία, δεν το δέχονται εύκολα.

»Εγώ εξαρτήθηκα πολύ απ΄την γυναίκα Ελλη γι΄αυτό και την φροντίζω. Αλλά από κάποια ηλικία και μετά είπα ότι θα πρέπει ν΄αποδέχομαι τις φθορές, να τις περιποιούμαι. Δεν έπαθα ούτε εμμονή ούτε εξάρτηση στο να φτιάξω ή να ξαναφτιάξω κάτι. Η περιποίηση είναι μια ιστορία που έχει να κάνει και με την αισθητική μας.

»Αυτό που θέλω πια είναι να μεγαλώσουμε με υγεία -ο τρόμος δεν είναι το πάντα νέος και ωραίος αλλά η φθορά κι η αγωνία του θανάτου. Από πολύ νέα σκεφτόμουν το θέμα της αρχής και τους τέλους της ζωής, με φιλοσοφική διάσταση και διάθεση. Αλλά όταν ο χρόνος σου περνάει, ο δικός σου, ο προσωπικός, αρχίζεις και το βλέπεις πραγματικά -όχι θεωρητικά.

»Στην ζωή μου, ήμουν πάντα πολύ ανοιχτή στο φλερτ, τώρα δεν νομίζω ότι είμαι πια. Αλλά αυτό μπορεί να σ΄ακολουθεί. Λες να φλερτάρουμε ως τα ενενήντα;».

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιώργος Χατζηνάσιος: «Όλα ξεκινάνε από τον έρωτα»

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

10 Jan 2024