Στο ζεστό καθιστικό του σπιτιού της, η Ελπίδα με υποδέχτηκε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, αν και ήταν η πρώτη φορά που την έβλεπα από κοντά. Χαμογελαστή, ξεδίπλωσε την ιστορία της κάνοντας στάση στους σταθμούς, επαγγελματικούς και προσωπικούς, της ζωής της. Εξήντα λεπτά αργότερα, συνειδητοποίησα πόση χαρά και μηνύματα ζωής μπορεί να σου μεταδώσει ένας άνθρωπος που είναι χορτάτος από αγάπη.
Λίγο πριν ξεκινήσει τις εμφανίσεις της, στις 14/12, με τον ταλαντούχο Γιάννη Χριστοδουλούπουλο στο ανακαινισμένο θέατρο Μπέλλος, στην Πλάκα, η Ελπίδα αφηγείται τη ζωή της.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σπερχειάδα Λαμίας σε μια ευτυχισμένη οικογένεια από την οποία πήρα πολλή αγάπη. Ο μπαμπάς μου ήταν έμπορος και η μητέρα μου ξεκίνησε να εργάζεται ως μοδίστρα όταν μετακομίσαμε μόνιμα στην Αθήνα. Έχω δύο μεγαλύτερα αδέρφια, τον Κώστα Καράλη που είναι μουσικός και τον Νίκο Καραγιαννόπουλο, ο μόνος που δεν έγινε καλλιτέχνης -είναι ο τοπογράφος μας.
Ήρθα στη ζωή κυριολεκτικά μέσα στη μουσική, μόλις μπήκε ο Οκτώβριος. Τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια μου παίζανε μουσική. Οι πρώτοι ήχοι που άκουσα ήταν η φυσαρμόνικα και το ακορντεόν -υποθέτω και το κλάμα της μητέρας μου από τους πόνους. Οι γονείς μου είχαν δύο αγόρια, οπότε θέλανε πάρα πολύ ένα κορίτσι. Θυμάμαι με χαρά τα παιδικά μου χρόνια και νιώθω πολύ τυχερή που πήρα τόση αγάπη από την οικογένειά μου.
Στην ηλικία των 15 ήρθαμε οικογενειακώς στην Αθήνα και για μένα ήταν τεράστια αλλαγή από τη μικρή κωμόπολη που ζούσα μέχρι τότε. Τις τελευταίες τρεις τάξεις του σχολείου τις έκανα στο 5ο Γυμνάσιο Θηλέων όπου και αποφοίτησα. Το ψώνιο μου ήταν το τραγούδι. Μάλιστα, ο αδερφός μου ο Κώστας, όταν ήρθαμε Αθήνα, ήταν στρατιώτης και έπαιζε στην ορχήστρα του Γεράσιμου Λαβράνη -από τις πιο γνωστές ορχήστρες της εποχής».
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μάλλιαρης
«Όταν τελείωσα το σχολείο πήγα να ασχοληθώ με το σχέδιο στη σχολή Δοξιάδη. Δεν μου περνούσε καν από το μυαλό να γίνω τραγουδίστρια. Τελικά, το τοπογραφικό σχέδιο που ξεκίνησα να σπουδάζω δεν το ολοκλήρωσα ποτέ. Με γνώρισε ο αδερφός μου με τον Λαμβράνη και όταν ο ίδιος με άκουσε επέμενε να ασχοληθώ με το τραγούδι. Ο αδερφός μου δεν ήταν τόσο θετικός, όμως ο Λαβράνης μου έλεγε "Θα το κανονίσω εγώ".
Πώς αντέδρασαν οι γονείς μου όταν έμαθαν πως θα ασχοληθώ με το τραγούδι; Δεν έφεραν αντίρρηση, ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά, γιατί μου είχαν εμπιστοσύνη. Είχα εξαιρετική σχέση με την οικογένειά μου, με αγαπούσαν πάρα πολύ -ήμουν και το μοναδικό κορίτσι. Ο αδερφός μου φοβόταν λίγο, καθώς ήξερε τη νύχτα. Εγώ, όμως, δεν ήμουν καθόλου άνθρωπος της νύχτας. Στην πορεία της ζωής μου αποδείχτηκε πως δεν μου άρεσε, δεν ήθελα να τριγυρίζω. Ήθελα να πηγαίνω να τραγουδάω να έχω επαφή με τον κόσμο και να επιστρέφω σπίτι μου. Άσε που τα πρωινά στις 11 έκανα μαθήματα φωνητικής, οπότε δεν μπορούσα ξενυχτήσω γιατί η φωνή μου είναι το εργαλείο μου...
Στη συνέχεια, με φώναξε ο Νίκος Εγνατιάδης και πήγα να τραγουδήσω στον Αστέρα της Βουλιαγμένης ως pop τραγουδίστρια -τότε χρησιμοποιούσαν τη λέξη μοντέρνα. Επόμενη συνεργασία στο κέντρο Ρέμβη, στη Θεσσαλονίκη, όπου με φώναξε ο Νίκος Αντωνίου. Έκανα πολύ γρήγορα και δίσκο, δεν κατάλαβα καν πώς έγινε. Θυμάμαι άκουγα τα τραγούδια και αναρωτιόμουν "Αυτός ο δίσκος είναι δικός μου;".
«Το 1972 πήγα στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης –από εκεί κι πέρα άρχισε μια αλματώδης πορεία, με ήξερε όλη η Ελλάδα, έβγαινα στην τηλεόραση, μου έστελναν γράμματα οι θαυμαστές -έτσι γινόταν στα δικά μου χρόνια, πέρασα μεγάλες δόξες.
Θυμάμαι στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν ο Τόλης Βοσκόπουλος, ήδη πολύ αναγνωρίσιμος και τότε είχε βγει η "Ξανθιά αγαπημένη Παναγιά". Ο Τόλης καθόταν στα παρασκήνια όταν κάναμε πρόβες τα τραγούδια μας κι έλεγε "Δε με νοιάζει αν πάρω εγώ βραβείο, το κοριτσάκι πρέπει να βραβευτεί». Εγώ ήμουν το κοριτσάκι και το έμαθα αργότερα.
Τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς γινόταν, νόμιζα ότι ήταν όλα φυσιολογικά. Δεν είχα καταλάβει πως ήταν κάτι ξεχωριστό αυτό, έγινα αμέσως αναγνωρίσιμη. Έχω ζήσει πολύ όμορφα πράγματα».
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
«Από εκεί ξεκίνησε μια ανοδική πορεία, εγώ ως pop τραγουδίστρια λάμβανα βραβεία, έβγαινα πρώτη σε διαγωνισμούς, όπως και ο Πασχάλης, ο οποίος ξεκινούσε τότε τη solo καριέρα του. Από εκεί και μετά, η πορεία μου είναι γνωστή.
Ερμήνευσα το "Άλλη μια ημέρα", το οποίο δεν ήταν pop κομμάτι, δεν ανήκω σε κατηγορίες, ήρθε το "Αντίο λοιπόν αντίο" του Κώστα Χατζή και πήγαινα σε φεστιβάλ σε όλο τον κόσμο. Έκανα ξεχωριστά πράγματα που εκείνα τα χρόνια δεν γίνονταν εύκολα με τραγουδίστριες.
Αν απολάμβανα την επιτυχία μου; Δεν καταλάβαινα τίποτα! Τόσο χαζοβιόλα ήμουν! Γιατί όλα αυτά που ζούσα τα έβλεπα φυσιολογικά. Δεν είχα ποτέ αντιζηλίες, είχα ευγενή άμιλλα. Δεν έκανα ποτέ κακό, ήθελα όλα να πηγαίνουν καλά. Ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό; Δεν ζήλευα! Μεγάλωσα πολύ διαφορετικά από τα παιδιά της πόλης. Ήρθα από μια κωμόπολη, έζησα σε μια αγαπημένη οικογένεια και κατάφερα να με μάθει όλος ο ελληνισμός με το μικρό μου όνομα. Σπουδαία πράγματα.
Οι γονείς μου καμάρωναν για την επιτυχία μου. Η μητέρα μου, καθώς ήταν μοδίστρα, μου είχε ράψει ιδιαίτερα φορέματα για τα φεστιβάλ και εγώ χαιρόμουν που της έδινα τόση χαρά. Τα κατάφερνε με τη μοδιστρική, ήταν εξαιρετική. Βλέπω φουστάνια μου σε φωτογραφίες που μου στέλνουν στα social media και λέω "Αχ ήταν ιδέες της μαμάς μου, είχε γούστο"».
«Κεφάλαιο Γιουροβίζιον. Προσωπικά, μου ήταν πολύ σημαντικό το Φεστιβάλ της Χιλής, που είχα πάει πριν τη Γιουροβίζιον, αλλά και το Φεστιβάλ στο Τόκιο που είχα έρθει δεύτερη ανάμεσα σε 70 περίπου χώρες- μπορεί και παραπάνω δεν θυμάμαι ακριβώς.
Στη Χιλή πήγα δύο φορές και ήταν καταπληκτικά. Τη πρώτη φορά ήμουν τρίτη και τη δεύτερη φορά πήρα το πρώτο βραβείο -με αγάπησαν πάρα πολύ εκεί. Μάλιστα, τη δεύτερη φορά ήταν εκεί και ο Χούλιο Ιγκλέσιας και ο παραγωγός του ήθελε να κάνω καριέρα στο εξωτερικό και να συνεργαστώ με τον Ιγκλέσιας. Να κάναμε κάποιες περιοδείες αρχικά στη Νότια Αμερική και μετά σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς έγιναν πολλές βλακείες στην Ελλάδα κι εγώ ήμουν άσχετη, δεν ήξερα να τα χειριστώ σωστά όλα αυτά. Η εταιρεία μου δεν ήταν μαζί μου. Εγώ από τον κόσμο έγινα, ούτε από εταιρείες, ούτε από κυκλωματάκια. Δεν άνηκα ποτέ σε κανένα κύκλωμα. Με αγάπησαν πολύ κάποια σημαντικά πρόσωπα του χώρου, πίστεψαν σε μένα έκατσαν δίπλα μου και μου συμπαραστάθηκαν σε αυτές τις περιόδους που δεν τις καταλάβαινα. Αν τότε είχα συνεργαστεί με τον Χούλιο Ιγκλέσιας η ζωή μου θα ήταν διαφορετική.
Στο θέμα Γιουροβίζιον θα σου πω πως πάλευα από το 1974 να πάω -τότε πήγε η Μαρινέλλα. Έβλεπα τη Βίκυ Λέανδρος που πήρε το πρώτο βραβείο κι έλεγα πως θέλω να είμαι τόσο καλή, έτσι να γίνω και να πάω. Είχα τρελαθεί. Δεν τη ζήλευα, έβλεπα το πόσο καλή ήταν και κοιτούσα να πάρω τα καλά -για αυτό λέω πάντα χρειάζεται ευγενής άμιλλα. Έβαζα στόχους και τους πετύχαινα. Κάθε χρόνο έστελνα από 2-3 τραγούδια, τα οποία ήταν πολύ καλά.
Φωτογραφία: Παναγιώτης Μάλλιαρης
Το 1979 έστειλα δύο τραγούδια: το "Σωκράτη, εσύ σούπερ σταρ" και την "Ντισκοτέκ" σε στίχους/μουσική του Κώστα Τουρνά. Αγαπούσα και τα δύο τραγούδια, τα προετοίμασα πολύ καλά και τα έστειλα με πολλή αγάπη. Τελικά πέρασε το πρώτο. Ναι, εκείνη η χρονιά ήταν για να πάω στη Γιουροβίζιον.
Μάλιστα, είναι από τα τραγούδια του θεσμού που δεν τα ξεχνάς, κατάφερε να μείνει στην ιστορία. Ήταν μια εμφάνιση πολύ προσεγμένη, κάναμε μεγάλη προετοιμασία και σπουδαίοι άνθρωποι ήταν δίπλα μου. Η ΕΡΤ δεν μπερδεύτηκε καθόλου, τότε πηγαίναμε στη Γιουροβίζιον με δικά μας έξοδα, μόνο τα αεροπορικά και το ξενοδοχείο κάλυπταν. Δεν μας πείραζε, μια χαρά ήταν οι συνθήκες τις είχαμε αποδεχτεί. Το τραγούδι μου ήταν να μπει στα βραβεία, αλλά δεν τα καταφέραμε γιατί δεν είχαμε κανένα σύμμαχο. Πήραμε την 8η θέση. Εκείνα τα χρόνια δεν συνέβαιναν τα ίδια με σήμερα σε ό,τι αφορά το κομμάτι των δημοσίων σχέσεων. Σκέψου πως δεν είχαμε καν το 12άρι της Κύπρου γιατί τότε δεν συμμετείχαν στο διαγωνισμό, αλλιώς θα ήμασταν από τους πρώτους. Δεν πειράζει. Πάντως είναι ένα τραγούδι που έμεινε στην ιστορία -όπου το τραγουδάω γίνεται χαμός.
Παρακολουθώ μέχρι σήμερα σαν τρελή τη Γιουροβίζιον -είναι ένας θεσμός που τον αγάπησα από παιδάκι. Ήμουν και εξακολουθώ να είμαι φανατική. Εντάξει, δεν συμφωνώ με πολλά πράγματα, αλλά με ενδιαφέρει να δω τι γίνεται, την εξέλιξη της.
Πριν 2-3 χρόνια με είχαν φωνάξει στο Ισραήλ, από την EBU, ως επίτιμη καλεσμένη και δεν το ήξεραν καν στην Ελλάδα. Βρήκα την ελληνική αποστολή και με ρωτούσαν τι έκανα εγώ εκεί. Ήμουν καλεσμένη στην επίσημη εκδήλωση, περπάτησα στο κόκκινο χαλί, το έγραψαν τα Μέσα -φανταστική εμπειρία. Σαράντα τρία χρόνια μετά και ο κόσμος τραγουδούσε «Τεό, τεό δε σε λένε», ο κόσμος θυμόταν το τραγούδι. Είχα κάνει τότε περιοδεία στο Ισραήλ κι άλλα πράγματα, αλλά έμεινα έγκυος στην κόρη μου και μετά δεν το συζητούσα καν. Έπρεπε να μείνω με το παιδί μου. Μέχρι που γεννήθηκε η Ήρα δεν ήξερα αν έχω αγόρι ή κορίτσι. Δεν συζήτησα καμία πρόταση. Το να γίνω μητέρα ήταν ένα όνειρο που είχα από παιδάκι. Το τραγούδι δεν ήταν όνειρο, ήταν εξέλιξη. Λατρεύω το τραγούδι, αλλά σαν τα παιδιά μου ποτέ δεν το είχα – ήταν πάντα προτεραιότητα. Πέντε χρόνια μετά απέκτησα το γιο μου, τον Στέφανο».
«Όταν γεννήθηκε η Ήρα ήμουν η κλασική χαζομαμά. Είχα παχύνει πολύ, πήρα 40 κιλά στην εγκυμοσύνη μου, κατάφερα να τα χάσω, και το 1981 ξαναβγήκα στο τραγούδι. Είχαμε μεγάλη χαρά με τον άντρα μου που γίναμε γονείς και λέγαμε θα μείνουμε με ένα παιδάκι. Πέντε χρόνια αργότερα ήρθε στη ζωή μας ο Στέφανος και έμεινα στο σπίτι. Δεν μου ήταν εύκολο να τα συνδυάσω. Η Ήρα ξεκίνησε το σχολείο, ο Στέφανος ήταν μωρό, είχα μεγάλη βοήθεια, αλλά ήθελα να είμαι μάνα. Είχα το μεράκι και μικρή έλεγα θα κάνω πολλά παιδιά...».
«Ο σύζυγός ήρθε στη ζωή μου το 1975 και ζήσαμε μαζί μέχρι το 2020. Ήμασταν μαζί για 45 χρόνια. Παντρευτήκαμε το 1979, αμέσως μετά τη Γιουροβίζιον, γιατί δεν είχα χρόνο. Ήταν τεράστιος έρωτας! Τον ήξερα από παιδάκι, είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, εκείνος φοιτητής κι εγώ μαθήτρια. Τον γνώρισα μέσα από την καλύτερη μου φίλη, την Αγγελική, η οποία ήταν πρώτη του ξαδέρφη. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να κάνουμε παρέα, κάτι με πήγαινε κοντά του. Στην αρχή δεν τον συμπαθούσα γιατί είχε έρθει μόλις από το Βερολίνο και ήταν πολύ μοντέρνος για τα δικά μου δεδομένα, εγώ ήμουν πιο επαρχιωτοπούλα. Ο σύζυγός μου ήταν πιο κοσμικός, παρόλα αυτά ερχόμασταν πολύ κοντά και ένιωσα μεγάλη ασφάλεια δίπλα του. Τον ερωτεύτηκα και με ερωτεύτηκε πολύ. Σαράντα πέντε χρόνια περάσαμε μαζί, όμορφη ζωή, αξέχαστη, και δημιουργήσαμε μια υπέροχη οικογένεια. Είμαι πολύ ευτυχισμένη, είμαι πλήρης και δεν μου λείπει τίποτα.
Ο Στάθης, ο άντρας μου "έφυγε" στα χέρια μου, μέσα στην αγκαλιά μου. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και τον Ιούλιο του 2020, φύγαμε για να πάμε στο εξοχικό μας, στο Πόρτο Ύδρα για να περάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Φτάσαμε στις 2 Ιουλίου και την επόμενη ημέρα πήγαμε στην Ερμιόνη να πάρουμε τα φάρμακα και ό,τι χρειαζόμασταν για να μην έχουμε άλλες μετακινήσεις, παρά μόνο να κάτσουμε στο εξοχικό να απολαύσουμε τα μπάνια με τους φίλους μας. Όταν πήγε να μπει στο αυτοκίνητο, δεν ένιωσε πολύ καλά, μου έκανε νόημα, έτρεξα να τον βοηθήσω και έμεινε στα χέρια μου. Αυτό ήταν τρομερό. Λίγο μετά είχα ένα πόνο στην πλάτη, νόμιζα πως ήταν σφάχτης, από το βάρος του Στάθη, και τελικά είχα πάθει έμφραγμα. Δεν πρόλαβα να του κάνω το 40ημερο μνημόσυνο κι έπαθα έμφραγμα. Τελοσπάντων, αλλάζουμε θέμα...»
«Δύο χρόνια μετά άρχισα να συνέρχομαι για τα παιδιά μου. Σκέφτηκα πως θα πάθουν μεγάλο σοκ να χάσουν ξαφνικά και τη μάνα τους. Τρέξανε πίσω μου, μαγκώθηκαν δίπλα μου για να μην μου συμβεί τίποτα. Τα έβλεπα και είπα μέσα μου "Ελπίδα κρατήσου για να σταθείς δίπλα στα παιδιά σου". Έτσι ήμουν πάντα, στο πλευρό τους. Πέρασα μια βαριά περίοδο που δεν ήθελα να δω κανέναν, εκτός από 2-3 φίλους και πάλι κάποιες φορές δεν ένιωθα πολύ καλά, παρόλο που πάντα ήμουν ένας ανοιχτός άνθρωπος. Με βοήθησε πολύ και το γεγονός πως μπήκα στη δουλειά, κάνω εργασιοθεραπεία -αυτό είναι το σπουδαιότερο».
«Αυτήν τη περίοδο βρίσκομαι σε πρόβες μαζί με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλου που θα είμαστε μαζί σε μια μουσική παράσταση στο ανακαινισμένο θέατρο Μπέλλος, στην Πλάκα. Είμαι χαρούμενη για αυτή τη συνεργασία γιατί το κάνω με όλη την καρδιά μου και θέλω πολύ να έρθει ο κόσμος να περάσει όμορφα. Έχουμε ετοιμάσει επί σκηνής ένα πολύ ενδιαφέρον ποτ-πουρί που λέμε ωραία τραγούδια, κάποια τραγούδια σε διαφορετικές εκτελέσεις και θέλω πολύ ο κόσμος να δει αυτή τη μουσική παράσταση».
«Αν έχω παράπονο από το χώρο μου; Εγώ από την αρχή είχα την ταμπέλα της μοντέρνας τραγουδίστριας, κι όμως ερμήνευσα μέχρι δημοτικά και λαϊκά κομμάτια. Οι ταμπέλες ξέρεις μένουν και κάποιοι τις χρησιμοποιούν αρνητικά. Αυτό με ενοχλεί και δεν θα στο κρύψω. Σε όλη τη διάρκεια της πορείας μου έχω αποδείξει πως μπορώ να πω τα πάντα κι έχω συνεργαστεί με όλα τα μεγάλα ονόματα της δισκογραφίας: από τον Γιάννη Πάριο, τον Κώστα Χατζή, τον Τόλη Βοσκόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου, τον Δημήτρη Μητροπάνο, την Χάρις Αλεξίου, τον Χάρι Κλυν...».
Φωτογράφος: Παναγιώτης Μάλλιαρης
«Φέτος για πρώτη φορά έπαιξα σε τηλεοπτική σειρά, στη "Γη της ελιάς", που πήγα για 5-6 επεισόδια και τελικά έκανα 40. Έκανα ένα γκεστ και πέρασα καταπληκτικά. Δεν ήξερα το παραμικρό για τον ρόλο, μου το πρότεινε ο φίλος μου, ο Αντρέας Γεωργίου, και το μόνο που τον ρώτησα ήταν αν θα μου πάει ο ρόλος. Τον εμπιστεύτηκα, ακούμπησα πάνω του και έπαιξα στη σειρά. Υποδύθηκα μια γυναίκα μέσα στη φυλακή κι έπαιξα μαζί με την Άντζελα Γκερέκου, η οποία ήταν πολύ καλή μαζί μου. Μια εξαιρετική γυναίκα. Μου άρεσε πολύ ως εμπειρία και δεν ζορίστηκα πουθενά -σαν να το είχα μέσα μου αυτό το κομμάτι της υποκριτικής και τώρα εκδηλώθηκε... Δεν έκανα ποτέ την ηθοποιό...».
Info: Η Ελπίδα και ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος στο Θέατρο Μπέλλος
Κάθε Τετάρτη στις 21:00 Συμμετέχει η Ματίνα Πάντζαλη και η Έφη Λεωνίδα
