Η Εμιλυ Κολιανδρή ήθελε από παιδί να γίνει ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Κύπρο. Στην Αθήνα ήρθε για σπουδές. Είναι παντρεμένη με τον Χρήστο Λούλη. Έχουν δύο παιδιά.
«Μεγάλωσα στην Κύπρο, τη δεκαετία του '80. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα ζήσουν τα παιδιά μου: Ότι από πολύ μικρή πήγαινα με τις φίλες μου στη θάλασσα με το ποδήλατο -ήταν τρία λεπτά από το σπίτι. Είχα μεγάλη ανεξαρτησία. Γεννήθηκα στη Λεμεσό. Η μητέρα μου είναι από την Κέρκυρα και ο πατέρας μου από τη Σμύρνη και την Κύπρο. Συναντήθηκαν στην Αθήνα για σπουδές και την πήρε στην Κύπρο. Οι γονείς μου είναι πάντα μαζί. Ωραίοι τύποι, διαφορετικοί μεταξύ τους που αλληλοσυμπληρώνονται. Είναι και οι δύο φιλόλογοι, αγγλικών –η αδελφή μου ακολούθησε τον δρόμο τους.
Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, είχα μια κανονική εφηβεία. Από μικρή μου άρεσε το θέατρο. Άρεσε και στους γονείς μου. Είχαμε μια μεγάλη βιβλιοθήκη στο σπίτι, και με θεατρικά βιβλία. Τα μεσημέρια, που οι γονείς μου έκαναν σιέστα, έπαιρνα ένα βιβλίο, το "Περιμένοντας τον Γκοντό" ή "Tο Πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα", όχι Σαίξπηρ, γιατί είχε μεγάλους μονολόγους, και έπαιζα. Ήθελα διαλόγους, για να αλλάζω την φωνή μου.
Ήρθα στην Αθήνα για σπουδές. Πέρασα στη Νομική, σαν άτυπη συμφωνία αλλά είχα δώσει και στο θέατρο. Θυμάμαι, όταν βγήκαν τα αποτελέσματα ήρθε η μητέρα μου να με ξυπνήσει για να μου πει ότι πέρασα στην Νομική κι εγώ της είπα "ξύπνα με όταν πουν για το θέατρο".
Στο Πανεπιστήμιο πήγα λίγο. Έπαθα σοκ ακόμα και από το κτίριο, το απρόσωπο του πράγματος, τις παρατάξεις, τα καφενεία. Μεγάλο πλήγμα, απογοήτευση, αλλιώς το είχα φανταστεί.
Για τις εξετάσεις στο θέατρο προετοιμάστηκα στην Κύπρο, από την Αννίτα Σαντοριναίου, μια τρομερή ηθοποιό. Ήταν η πρώτη μου επαφή με θεατρίνα. Τη θαύμαζα. Είχε μια μαγεία. Πήγαινα στη Λευκωσία, στο σπίτι της και λαχταρούσα να έρθει αυτή η μέρα. Για το Εθνικό και το Τέχνης δίνεις εξετάσεις στην Κύπρο –έχουν δύο θέσεις για Κύπριους φοιτητές. Ήμουν τυχερή. Πέρασα στο Εθνικό.
Θα βρω πάντα το μειονέκτημα στον εαυτό μου –στους άλλους βρίσκω πάντα τα θετικά
Είχα μια αισιοδοξία. Ωστόσο η αυτοπεποίθηση δεν είναι ένα δυνατό χαρτί μου. Πάντα θεωρώ ότι σε κάτι υπολείπομαι. Ακόμα κι όταν ο χρόνος επιβεβαιώσει το αντίθετο, εγώ θα βρω πάντα το μειονέκτημα στον εαυτό μου –στους άλλους βρίσκω πάντα τα θετικά. Γι' αυτό και δεν είμαι των μεγάλων συγκρούσεων, ούτε στη δουλειά ούτε στη ζωή. Δικαιολογώ συμπεριφορές. Είμαι κάπως easy going. Όχι, δεν είναι κακό αυτό. Το βλέπω και στη δουλειά. Μπορεί να δεθώ με ανθρώπους, κι ας έχουμε συνεργαστεί λίγο. Έχω φίλους που με αγαπούν όπως είμαι –το ίδιο κι εγώ».