Εύα Κοτανίδη: «Νομίζω ότι ο πατέρας μου έχει φύγει ταξίδι και θα ξανάρθει»

Πώς αποφασίσατε να μεταφέρετε τη ζωή της Dalida στη σκηνή; 

Είναι μια καλλιτέχνης που χρόνια θαυμάζω, χρόνια μελετάω και τραγουδάω κάποια από τα τραγούδια της. Τη θεωρώ εμβληματική ερμηνεύτρια και πολύ πρωτοποριακή για την εποχή της. Με αφορμή τα 35 χρόνια από το θάνατο της, θέλησα να κάνω μια παράσταση για να μιλήσω ξανά γι’αυτή την υπέροχη γυναίκα, που έκανε μια τόσο λαμπρή καριέρα όμως έφυγε τόσο νωρίς, που άγγιξε εκατομμύρια κόσμου ανά την υφήλιο κι όμως, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή της και να αφήσει το κοινό της... ορφανό. Πιστεύω ότι χρειάζεται να θυμόμαστε τους εμβληματικούς καλλιτέχνες και να μην τους θυμόμαστε μόνο μέσα από το έργο τους αλλά να μιλάμε για αυτούς, για τη ζωή τους. Η ζωή της Dalida είχε μια τραγικότητα, μια σκοτεινή πλευρά πίσω από τη λαμπρή επιτυχία που ο κόσμος δε γνωρίζει. Ήθελα λοιπόν να την επανασυστήσω στο ελληνικό κοινό, να ακουστούν ξανά τα υπέροχα τραγούδια της, να ακουστεί η ιστορία της.

Μελετώντας καλύτερα την Dalida ποια στοιχεία της σας άγγιξαν και ποια ήταν ξένα για σας;

Με αγγίζουν και με συγκινούν βαθιά η απόλυτη προσήλωση της στη δουλειά της, το πόσο σκληρά δούλευε, το πόσο δοσμένη ήταν σε αυτό που έκανε, η εργατικότητα της, η αποφασιστικότητα της, η πίστη στον εαυτό της – ως προς το επαγγελματικό κομμάτι. Με αγγίζει η προσέγγιση στο τραγούδι, ο τρόπος που ερμήνευε, με τόσο συναίσθημα και πάθος. Από την άλλη, η σκοτεινή της πλευρά, ο τρόπος που έβαζε εμπόδια στον εαυτό της, που εγκλωβιζόταν και υπέφερε στην προσωπική της ζωή, οι απώλειες της, τα τραύματα της που την οδήγησαν στην αυτοκτονία... Αυτά τα χαρακτηριστικά ήταν πιο μακριά από εμένα. Σίγουρα εχώ κι εγώ τα σκοτάδια μου και τους φόβους μου όπως όλοι μας, όμως ποτέ δε με οδήγησαν στο να θελήσω να βάλω τέλος σε αυτό το πανέμορφο ταξίδι της ζωής. Αυτό με ξένιζε πάντα κι έπρεπε να μπω μέσα στην αφήγηση της ιστορίας της για να την καταλάβω. Να περπατήσω τη διαδρομή της βήμα βήμα για να νιώσω πως και γιατί έφτασε σε αυτό το τέλος.

Γράψατε το κείμενο της παράστασης και αναρωτιέμαι τι δυσκολίες συναντήσατε γράφοντας ουσιαστικά την βιογραφία της Dalida;

Έγραψα, με βάση τη βιογραφία της, έναν θεατρικό μονόλογο. Είναι οι τελευταίες της εξομολογήσεις πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι. Μελέτησα πολύ τις συνεντεύξεις της και όλα όσα έχουν γραφτεί ή ειπωθεί για εκείνη, μπήκα βαθιά μέσα στην ιστορία της και βρήκα το πρίσμα της αφήγησης. Έρχεται για να αποκαταστήσει αλήθειες, να πει την αλήθεια της για το ποια ήταν. Για να μας εξηγήσει τι έζησε, να την καταλάβουμε, να την αγαπήσουμε ξανά... Να αναζωπυρωθεί αυτή η φλόγα που λέγεται Dalida.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε μέσα από την ηρωίδα σας;

Ότι ακόμα και η μεγαλύτερη λάμψη περιλαμβάνει σκοτάδι κι ότι, ακόμα κι αν αυτό το σκοτάδι μετατρέπεται σε μια από τις ομορφότερες μορφές τέχνης, είναι εκεί, ελλοχεύει, καταστρέφει και μπορεί να οδηγήσει σε ένα τραγικό φινάλε. Ότι, αντίθετα από αυτό που πιστεύει ο κόσμος, η επιτυχία δεν είναι συνυφασμένη με την ευτυχία, αντιθέτως μπορεί κάποιες φορές να απέχουν πολύ αυτά τα δυο μεταξύ τους. Κι ότι για να είσαι ευτυχής χρειάζεται να γνωρίσεις τον εαυτό σου και είσαι συνεπής σε αυτόν, να είσαι κοντά του, να τον ακούς, να τον προσέχεις. Να μάθεις να τον αγαπάς.

Το κοινό γοητεύεται από τις αληθινές ιστορίες;

Ναι αυτό πιστεύω. Ειδικά από τις ιστορίες ανθρώπων που έχει αγαπήσει. Η Νταλιντά έχει αγαπηθεί πολύ και στην Ελλάδα γιατί έχει τραγουδήσει και Χατζιδάκι και Θοδωράκη, έχει τραγουδήσει στο Ζορμπά. Το ελληνικό την ξέρει και την αγαπάει κι είμαι σίγουρα ότι θα γοητευτεί ακούγοντας τα τραγούδια της (τα οποία είναι και υπερτιτλισμένα στα ελληνικά) και μαθαίνοντας πράγματα για τη ζωή της που δεν ήξερε. Όμως πέρα από την αληθινή ιστορία πολύ σημαντικό ρόλο παίζει και ο τρόπος που επιλέγεις να την εξιστορήσεις, δηλαδή η παράσταση. Ελπίζω και αυτή τη φορά, όπως και το Δεκέμβρη που πρωτοανέβηκε, να γοητεύσει και να αγγίξει και η ίδια η παράσταση το κοινό της. Η σκηνοθεσία της Νεκταρίας Γιαννουδάκη είναι εξαιρετική, οι μελωδίες του Παντελή Μπενετάτου που με συνοδεύει στο πιάνο υπέροχες. Δουλέψαμε όλοι με πολλή αφοσίωση και πολύ αγάπη και σεβασμό για τη Νταλιντά. Ελπίζουμε λοιπόν να σας «ταξιδέψουμε» στον κόσμο της με τον καλύτερο δυνατό τρόπο!

«Τραγουδώντας μέχρι το τέλος» ο τίτλος της παράστασης που θα ανέβει στο Μέγαρο. Πίσω από αυτόν τον τίτλο κρύβεται και μια δική σας επιθυμία;

Ο τρόπος που το εννοεί η Νταλιντά στο τραγούδι της «En chantant jusqu’au bout” (Τραγουδώντας μέχρι το τέλος) είναι σκοτεινός. Λέει ότι θέλει να πεθάνει πάνω στη σκηνή, τραγουδώντας. Εγώ δεν έχω καμία επιθυμία να πεθάνω! Θέλω να ζήσω μέχρι τελικής πτώσης! Την αγαπώ τη ζωή! Θα έλεγα ότι η δική μου επιθυμία είναι αντίθετη: να ζώ πάνω στη σκηνή. Τραγουδώντας, παίζοντας, χορεύοντας...

Τι απολαμβάνετε να κάνετε όταν δεν βρίσκεστε πάνω στη σκηνή;

Να βρίσκομαι με τους φίλους μου, να γυμνάζομαι, να περπατάω στην πόλη, να πηγαίνω στο θέατρο, να βλέπω ταινίες, να διαβάζω, να ταξιδεύω, να παίζω με το σκύλο μου, να φλερτάρω, να διασκεδάζω, να χορεύω, να μελετάω, να εμπνέομαι, να συζητάω, να απολαμβάνω τη ζωή!

Το επίθετο σας κατάφερε να σας ανοίξει πόρτες;

Και να μου ανοίξει και να μου κλείσει. Αλλά ακόμα κι όταν ανοίγουν πόρτες, αν δεν αποδείξεις ότι φέρεις επάξια το επώνυμο του γονιού σου τότε αυτές μπορεί να κλείσουν. Έχεις λοιπόν διπλή ευθύνη. Έχεις περισσότερα να αποδείξεις. Και στο χώρο και στο γονιό σου αλλά κυρίως στον εαυτό σου. Είναι μια απαιτητική συνθήκη, τουλάχιστον έτσι όπως εγώ τη βίωσα.

Έχετε συμβιβαστεί με την απουσία του μπαμπά σας; 

Όχι. Ένα απόλυτο, καθημερινά σκληρό και μη αναστρέψιμο όχι. Δε νομίζω ότι θα συμβιβαστώ ποτέ. Δεν έχω ακόμη συνειδητοποιήσει ότι είναι απών με την έννοια του θανάτου. Νομίζω ότι έχει φύγει ταξίδι και θα ξανάρθει. Όπου να ‘ναι θα γυρίσει.. Είναι πολύ δύσκολο να συμφιλιωθείς με αυτή την απουσία. Νομίζω ότι η απώλεια του γονιού είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλείται να αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μόνικα: «Παλαιότερα κοιμόμουν και ξυπνούσα με τη μουσική, τώρα με την κόρη μου»

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

15 Mar 2022