Το κορυφαίο αφήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η Φόνισσα» μεταφέρεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο. Η Εύα Νάθενα, εικαστικός και σκηνογράφος, βάζει την σκηνοθετική της υπογραφή και διηγείται την δημιουργική και πολυετή περιπέτεια για να γίνει τ΄όνειρό της, ταινία.
«Αυτή η ιστορία ξεκίνησε δεκατρία χρόνια πριν, όταν έλαβα δώρο ένα laptop και αποφάσισα να το εγκαινιάσω μ΄έναν φάκελο που έβαλα στην επιφάνεια εργασίας με τον τίτλο “ταινία”. Δίσταζα να γράψω “Φόνισσα” και να φανερώσω όποιο όνειρο ή βλέψη είχα γι' αυτό το κείμενο .
»Είχα διαβάσει μικρή το βιβλίο και είχα τρομάξει με το μέγεθος –μ΄ αυτό που είχα διακρίνει. Όταν μετά τα 18, διάβασα τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη και ξαναδιάβασα την “Φόνισσα”, συνειδητοποίησα ότι “δεν την διαβάζω αλλά με διαβάζει”. Κάτι με συνέδεε μ΄αυτό το αφήγημα. Κάτι στο οποίο για χρόνια επέστρεφα νοερά, ώσπου ν΄ανοίξω αυτόν τον φάκελο, πολύ αργότερα.
«Μ΄ αυτή την φράση άρχισα να μιλάω και στους ηθοποιούς, ότι “αυτό το αφήγημα με διάβαζε τόσα χρόνια”. Όταν κάναμε την προεργασία της ταινίας και, αφού είχαμε αρχίσει πια να μπαίνουμε όλη η ομάδα στα βαθιά, ο φίλος ψυχίατρος Αριστομένης Ματσάγγας μου΄ στειλε δώρο το βιβλίο του Ελύτη “Η μαγεία του Παπαδιαμάντη”. Κι αυτό ήταν η καταλυτική απάντηση στο γιατί γίνεται αυτή η ταινία. Για μένα η “Φόνισσα” ήταν ένα μυστήριο προς ανακάλυψη. Το παραλλήλισα με τις επιτύμβιες στήλες, που μελετούσα φοιτήτρια, στο Αρχαιολογικό Μουσείο. Εκτός απ΄τις ιστορίες που διέκρινα πάνω τους, καθώς αναπαραστούσαν σκηνές, καταλάβαινα ότι από κάτω υπάρχει “κάτι”. Σαν κάθε επιτύμβια στήλη να ΄χει τον δικό της κώδικα προς ανακάλυψη, μπήκα μέσα σ΄αυτά τα αριστουργήματα, μαγεμένη απ΄τα μαθηματικά και τις αναλογίες. Αυτή η γνώση των αναλογιών και η μύηση στη χρυσή τομή, είναι ίσως, ό,τι καθόρισε την υπόλοιπη ζωή μου. Κάπως έτσι βάθαινα και στο βιβλίο αυτό του Παπαδιαμάντη, διακρίνοντας ότι δεν είναι μόνον αυτό που φαίνεται.