Γεννημένη στην Κρήτη, η Εύα Νάθενα, ήρθε στην Αθήνα για να σπουδάσει αυτό που αγαπούσε, ζωγραφική. Απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, βρήκε, στην συνέχεια, τον δρόμο της στο θέατρο: Σκηνογράφος και ενδυματολόγος, δημιουργική, ευφάνταστη, αφιερωμένη στην δουλειά της, διαθέτει μια υψηλή αισθητική που την κάνει να ξεχωρίζει -στην τέχνη και στην ζωή. Πρόσφατα έβαλε την υπογραφή της στον «Μάκβεθ» του Εθνικού και τώρα ετοιμάζεται για τους «Πέρσες», τον Ιούλιο, στην Επίδαυρο. Αεικίνητη, τελειομανής, οργανωτική, πιστή στους φίλους της και σε ό,τι αγαπάει, ανήκει στους ανθρώπους εκείνους που αφήνουν έντονο το αποτύπωμά τους. Τα τελευταία τρία χρόνια, η ζωή της άλλαξε –άλλαξε για πάντα. Οχι, δεν της χτύπησε η μητρότητα την πόρτα, εκείνη πήγε να την συναντήσει, έχοντας στο πλάι της τον σύντροφο της και μέσα της την βαθιά επιθυμία να γίνει μάνα. Σήμερα κρατώντας από το χέρι τα δίδυμα παιδιά της, βλέπει την ζωή από εκεί που την είχε ονειρευτεί. Και διηγείται την εμπειρία της μητρότητας.
«Η επιθυμία μητρότητας υπήρχε μέσα μου, σαν αόριστη σκέψη, αλλά πάντα την συνέδεα με έναν σύντροφο. Θαύμαζα τις γυναίκες που το τολμούσαν μόνες τους. Για μένα ήταν προϋπόθεση ένας σύντροφος. Και η ζωή δεν με πήγαινε προς τα εκεί. Με το μότο “να μην βιάζουμε τα πράγματα”, το άφηνα. Σαν να είχα πάρει μέσα μου, σιωπηλά, μιαν απόφαση. Ελεγα ότι έχω την δουλειά μου, τους φίλους μου –άνθιζα μέσα από τις φιλικές μου σχέσεις, οπότε ας αφοσιωθώ σε αυτά.
Κι επειδή είχα δεχτεί αυτό που μου έλεγαν από μικρή, ότι έχω ταλέντο στην δουλειά μου, φοβόμουν πολύ μήπως δεν έχω ταλέντο στην ζωή. Για χρόνια πίστευα ότι ήμουν ανεπαρκής ταλέντου στην ζωή, στην προσωπική ζωή. Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τα πιο σοβαρά πράγματα δεν τα ανακοινώνουμε, αλλά τα έχουμε αποφασίσει μέσα μας. Ετσι κι εγώ αποφάσισα να μην συνεχίσω την προσπάθεια να συντροφεύσω με έναν άνθρωπο. Είχα κάνει ειρήνη με αυτό».