Ο Ευγένιος Τριβιζάς είναι μια ξεχωριστή περίπτωση στον χώρο της λογοτεχνίας: Παραμυθάς με πλούσιο και ευφάνταστο έργο, δημιουργός χαρακτήρων, λέξεων, κόσμων ολόκληρων, μετρά πάνω από διακόσια βιβλία για παιδιά –κάθε ηλικίας. Πολυβραβευμένος και πολυμεταφρασμένος ο Έλληνας συγγραφέας μοιράζει τη ζωή ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αγγλία, όπου είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ. Και ίσως σε αυτές τις δύο, φαινομενικά, αντικρουόμενες ιδιότητές του, να κρύβεται η ταυτότητα και η επιτυχία του...
Κύριε Τριβιζά, τι σας οδήγησε στη γραφή; Πώς και πότε ξεκινήσατε; Η αφετηρία βρίσκεται στην παιδική σας ηλικία;
Μάλλον στη βρεφική. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναμνήσεις της μητέρας μου, άρχισα να γράφω σε νηπιακή ηλικία όταν έπεσε στα χέρια μου ένας παλιός τηλεφωνικός κατάλογος και ένα μολύβι φάμπερ. Περνούσα ώρες γυρίζοντας μία μία τις σελίδες του και γεμίζοντάς τες με μουντζούρες που μπορούν επιεικώς να θεωρηθούν είδος αυθόρμητης γραφής. Όταν το μολύβι σωνόταν, διαμαρτυρόμουν, μου το έξυναν και συνέχιζα. Όταν κάποια στιγμή εξαντλήθηκαν οι σελίδες του τηλεφωνικού καταλόγου, άρχισαν να μου αγοράζουν πολυσέλιδα μπλοκ για να κάθομαι ήσυχα και σκληρότερου γραφίτη μολύβια για να μη σώνονται γρήγορα. Δεν είναι, λοιπόν, απορίας άξιον ότι από τις πρώτες λέξεις που εκστόμισα ήταν οι λέξεις «μπολαλά» και «μπολίλι», οι οποίες για άγνωστο λόγο σήμαιναν «βιβλίο» και «μολύβι».
Ποιο ρόλο έπαιξε η οικογένειά σας; Τα παραμύθια πότε μπήκαν στη ζωή σας;
Όπως πολλές γιαγιάδες, έτσι και η δική μου ήταν πλούσια πηγή παραμυθιών. Ποτέ δεν ξεχνώ την οδύνη μου, όταν έφυγε από τη ζωή. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν οι ειδικοί επισήμαναν τον κίνδυνο ασυμπτωματικά παιδιά να μεταδίδουν την ασθένεια σε παππούδες και γιαγιάδες των οποίων οι οργανισμοί είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι και κινδυνεύει η ζωή τους, αυτό άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή. Αποτέλεσμα το πρόσφατα βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών βιβλίο μου «ΟΧΙ! ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗ ΜΥΤΗ!», το οποίο γράφτηκε με σκοπό την προστασία των πιο ευάλωτων μελών της οικογένειας και της κοινωνίας. Η εικόνα της γιαγιάς στο βιβλίο είναι βασισμένη σε φωτογραφία της γιαγιάς μου, την οποία είχα δώσει στον Παναγιώτη Ράππα που εικονογράφησε το βιβλίο.
Είχατε σκεφτεί ότι τελικά τα παραμύθια θα ταυτιστούν μαζί σας;
Τα παραμύθια δεν ταυτίστηκαν μαζί μου. Μάλλον εγώ ταυτίστηκα μαζί τους.