Η Φιλαρέτη Κομνηνού ξεχωρίζει για την αρχοντική της ομορφιά και την υποκριτική της δεινότητα. Γεννήθηκε στην Ξάνθη, μεγάλωσε στην Καβάλα, σπούδασε στην Θεσσαλονίκη, ζει στην Αθήνα. Εχει έναν γιο, τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Γιώργο Παπαγεωργίου.
«Δεν ήθελα ποτέ να περάσω την ζωή μου μέσα στα καμαρίνια στα κοστούμια και τα μακιγιάζ. Μέσα από αυτή την υπέροχη μεν αλλά πλαστή πραγματικότητα. Θυμάμαι την Λιβ Ουλμαν που, μετά τα πενήντα της, είχε πει ότι “αν με ρωτήσουν πως πέρασα την ζωή μου δεν θα ήθελε να πω ότι έπαιζα ρόλους, αλλά ότι έζησα”. Κι εγώ πιστεύω ότι έχω ικανοποιήσει το απωθημένο του να ζήσω και να κάνω πράγματα που μου δίνουν μεγάλη χαρά και με κάνουν πιο πλήρη. Κι αυτό έγινε ειδικά τις δύο τελευταίες δεκαετίες με τα ταξίδια. Ανακάλυψα πόση χαρά μου δίνει ένα ταξίδι και δίνω πια χρόνο σ΄ αυτά. Θα ήθελα να παίζω κάποιους μήνες στο θέατρο και κάποιους άλλους να τους ξοδεύω στα ταξίδια… Και μάλιστα σε προορισμούς που δεν είναι τόσο τουριστικοί.
Πιάνω τον εαυτό μου να διηγείται για το θέατρο και την υποκριτική αλλά και για τις εμπειρίες των ταξιδιών που έχουν καταγραφεί μέσα μου».
Στα παιδικά μου χρόνια κάθε λίγο και λιγάκι συστηνόμουν, ειδικά στα σχολεία
«Το πρώτο ιδιαίτερο ταξίδι που έκανα ήταν όταν πήρα την απόφαση να πάω με έναν φίλο σκίπερ και το καταμαράν του στο Capo Verde. Για δεκαπέντε μέρες γυρίζαμε από το ένα νησάκι στο άλλο. Περνούσαν μέρες χωρίς να βλέπουμε κανένα άλλο πλεούμενο στην θάλασσα. Ήμασταν στο πουθενά. Έμενες άφωνος από την απόλυτη ομορφιά. Θυμάμαι τις πρώτες δύο μέρες ήθελα να φύγω, γιατί κουβαλούσα την πόλη μέσα μου.
Ένα άλλο απωθημένο που ικανοποίησα ήταν να πάω στο Εκουαδόρ και στον Αμαζόνιο… Ήμουν πολύ τυχερή που τα έκανα και με την πρώτη ευκαιρία θα τα ξανακάνω. Με τα ταξίδια γνωρίζεις ανθρώπους, νοοτροπίες και συμπεριφορές. Και με βοήθησαν στην προσαρμοστικότητα. Με έμαθαν να σέβομαι οτιδήποτε έχει σχέση με την φύση και τα φυσικά φαινόμενα.
Ταξίδια είναι και οι ρόλοι, ταξίδια και οι συνεργασίες. Μεγάλο ταξίδι του μυαλού και της φαντασίας και της ψυχής σου είναι να παίξεις στην Επίδαυρο, να αρθρώσεις αυτόν τον λόγο στο αρχαίο δράμα. Είναι πολύ ισχυρά και πολύ δυνατά, με έντονο κίνητρο. Αλλά αν κάποιος μου ζητούσε να διαλέξω, αδυνατώ να ανταποκριθώ. Θέλω και τα δύο».