Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι ένας ευγενικός άνθρωπος με πολλά ταλέντα –θέατρο, ραδιόφωνο, τηλεόραση, μπαρ, εστιατόρια. Αμεσος και ειλικρινής, δεν σκέφτηκε ποτέ να κρύψει κάτι ή να κρυφτεί. Μένει στο Παγκράτι. Εχει έναν εξάχρονο γιο τον Γιώργο.
«Μεγάλωσα στην Αθήνα, στο Παγκράτι. Μετά το σχολείο πήγα στην Δραματική Σχολή Βεάκη, έκανα στρατό και μετά πήγα στο Παρίσι στην σχολή του Lecoq.
Ο ηθοποιός ήταν μέσα μου από μικρό παιδί. Φυσικά και με είχε επηρεάσει η θεία μου. Η Κατερίνα (σ.σ. η Κατερίνα Γιουλάκη είναι αδελφή της μητέρας του) ήταν ένα πολύ μεγάλο icon στα παιδικά μου χρόνια. Και παρασκηνιακά. Με έπαιρνε μαζί της τα μεσημέρια στο Κολωνάκι όπου μαζεύονταν οι ηθοποιοί –έκαναν παρέα μόνο μεταξύ τους. Στα μάτια μου όλο αυτό με έκανε να θέλω να γίνω μέλος αυτής της ομάδας, της παρέας που ήταν οι ηθοποιοί. Γενικά μου αρέσει να βρίσκομαι σε ομάδα και έτσι λειτουργώ και επαγγελματικά.
Προσπάθησα πολύ να ακολουθήσω τον δρόμο του θεάτρου, αλλά δεν ήμουν χρήσιμος στο θέατρο εκείνη την περίοδο
Τα πρώτα χρόνια, πριν παντρευτεί η θεία μου, μέναμε στο ίδιο σπίτι και την έβλεπα να ντύνεται και να ετοιμάζεται για το θέατρο. Την ξυπνούσα το απόγευμα πριν την παράσταση και της έλεγα «νες κεκέ ή τούρκικο;». Αυτή ήταν η ατάκα μας. Είναι ένας πολύ γλυκός άνθρωπος η Κατερίνα. Οταν ήμουν μικρός, μετά τα αγγλικά μου, πήγαινα στα καμαρίνια της. Αργότερα, στο Γυμνάσιο και το Λύκειο ανακατεύτηκα πολύ με την θεατρική ομάδα του σχολείου –πήγαινα στην Λεόντειο Νέας Σμύρνης, κι αυτό με γαλούχησε και με εκπαίδευσε πολύ. Είχαμε έναν δάσκαλο -μέντορα φιλόλογο που σκηνοθετούσε. Στην πρώτη παράσταση θυμάμαι την μουσική είχε κάνει ο Κραουνάκης (όταν ήταν ακόμα στο Πάντειο), τα σκηνικά ο Κλώνης και τις χορογραφίες της Νέλλης Καρρά… Υπερπαραγωγή.