Δεν έχουμε αντιμετωπίσει εχθρικές συμπεριφοράς μέχρι στιγμής. Μόνο μια φορά όταν βρεθήκαμε στην Ελλάδα, σε ένα χωριό, ρώτησε κάποιος τη μητέρα του Μιχάλη, ποιανού είναι αυτά τα παιδιά και του είπε ότι ήταν εγγόνια της και ότι ήταν υιοθετημένα. Και γυρίζει και της λέει «δεν πειράζει, παιδιά είναι και αυτά». Λες και υπήρχε περίπτωση να μας πειράζει που δεν έχουν το δικό μας DNA.
Επειδή ο μεγάλος μιλάει και ελληνικά, απαντάει αναλόγως και στην Ελλάδα, αλλά απαντάει όπως ο ίδιος θέλει και αν θέλει. Αν δεν θέλει να απαντήσει, δεν θα απαντήσει. Από μας έχει το ΟΚ να κάνει όπως αισθάνεται. Άλλες φορές μπορεί να σου απαντήσει εκνευρισμένα και να μη θέλει να μιλήσει για το θέμα, άλλες φορές είναι πιο πρόθυμος και θα εξηγήσει.
Φυσικά και χρειάζεται ένα παιδί το γυναικείο πρότυπο και καλό είναι να υπάρχει στον περίγυρο. Και σίγουρα θα το βρει, γιατί όλοι έχουμε γύρω μας γυναίκες που τις αγαπάμε και μας αγαπούν και είναι μέρος της ζωής μας. Το σημαντικότερο για ένα παιδί που έχει αντιμετωπίσει δυσκολίες πολύ νωρίς στη ζωή του είναι η αγάπη, η ζεστασιά και η ασφάλεια ενός σπιτιού. Καθώς θα μεγαλώνει θα βρει και τα πρότυπα που χρειάζεται για να μεγαλώσει ολοκληρωμένα.
Άλλωστε, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με έναν γονιό ή με τους παππούδες, με ομοφυλόφιλους γονείς, υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν στο σύστημα. Το παιδί χρειάζεται κατά κύριο λόγο αγάπη και φροντίδα. Αν μπορεί κάποιος να του τα προσφέρει αυτά, τα υπόλοιπα έρχονται.
Δεν γίνεται το 2021 να λέμε ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να μεγαλώσεις ένα παιδί. Γιατί ούτε και η κοινωνία μας λειτουργεί έτσι πλέον, ούτε και η ζωή.
Και είναι
λυπητερό αν σκεφτείς ότι υπάρχουν
περισσότερα παιδιά προς υιοθεσία στο
σύστημα, παρά διαθέσιμοι γονείς. Αν
κάτσει κανείς και ασχοληθεί λίγο με τα
παιδιά που μεγαλώνουν σε ιδρύματα ή
foster families και
διαβάσει ή πάει να κάνει λίγη εθελοντική
δουλειά και ενημερωθεί γι΄αυτό, δύσκολα
μετά θα επιμείνει ότι πρέπει να τηρήσουμε
ένα μόνο πρότυπο οικογένειας.
Φύγαμε πολύ νωρίς από την Ελλάδα, οπότε δεν ξέρουμε αν θα καταφέρναμε με κάποιον τρόπο να κάνουμε οικογένεια, αν είχαμε μείνει. Σίγουρα πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα εκεί, αλλά κάποιος πρέπει να προσπαθήσει γι’ αυτό. Δεν θα αλλάξουν από μόνα τους.
Αν είχαμε μείνει στην Ελλάδα σίγουρα θα ήμασταν ακτιβιστές. Γιατί και οι δύο θυμόμαστε τον εαυτό μας να μας πνίγει το γεγονός ότι δεν θα είχαμε ποτέ παιδί. Όταν ήμασταν έφηβοι, τα πρότυπα για τους ομοφυλόφιλους ήταν όλα αρνητικά, δεν υπήρχε τίποτα θετικό. Θα πέθαινες στα 20 σου από AIDS, δε θα είχες ποτέ μεγάλη σχέση, δε θα είχες ποτέ δουλειά, θα ήσουν πάντα στο περιθώριο. Και ήταν κάτι που τελικά μας έσπρωξε να φύγουμε. Δεν μπορούσαμε να αποδεχτούμε ότι αυτή θα ήταν η ζωή μας, επειδή απλά κάποιος αποφάσισε ότι δεν ήμασταν αρκετά ικανοί.
Οπότε αν
δεν είχαμε φύγει, μάλλον θα ασχολούμασταν
με τον ακτιβισμό. Δεν θα είχαμε αφήσει
την πιθανότητα, όσο μικρή και αν ήταν,
να κάνουμε οικογένεια στην απόφαση
κάποιου άλλου.
Για να εξοικειώσεις το παιδί με τη διαφορετικότητα μπορείς να χρησιμοποιήσεις το παιχνίδι και τη δημιουργικότητα. Τα παιδιά αξίζουν να τα σεβόμαστε περισσότερο. Μπορούν να καταλάβουν πολλά περισσότερα από όσα πιστεύουμε, ότι υπάρχουν διαφορετικές οικογένειες και ότι όλες είναι ευτυχισμένες.
Ύστερα, όσο μεγαλώνουν τα παιδιά σίγουρα μεγάλο ρόλο παίζει η ενημέρωση, ο διάλογος και η παιδεία, αλλά και το νομικό πλαίσιο, το οποίο πρέπει να δίνει τα ίδια δικαιώματα στις διαφορετικές οικογένειες. Γιατί όταν το ίδιο το νομικό πλαίσιο δεν αναγνωρίζει τη διαφορετικότητα και όταν όλα τα πρότυπα γυρίζουν γύρω στο «μαμά-μπαμπά και δύο παιδιά», πώς περιμένουμε να το δεχτεί η κοινωνία; Πρέπει το επίκεντρο να γίνει το παιδί και τι είναι καλύτερο για το παιδί. Αν δεχτείς ότι το καλύτερο για ένα παιδί είναι να έχει αγάπη, χρόνο, φροντίδα, τότε μπορείς να ξεκινήσεις σε ένα πολύ καλό πλαίσιο συζήτησης.
Σε οσους
ονειρεύονται να δημιουργήσουν οικογένεια
θα λέγαμε «don’t give up, go for
it». Να
έρθουν σε επαφή με γονείς που τα κατάφεραν.
Εμείς μέσω του συστήματος έχουμε γνωρίσει
οικογένειες με ομοφυλόφιλα ζευγάρι ή
ομοφυλόφιλους single γονείς.
Επίσης, διαβάστε. Εμείς στην αρχή
σκεφτόμασταν «μπορούμε όντως να
μεγαλώσουμε δύο παιδιά ή θα αποκτήσουν
περισσότερα προβλήματα από όσα ήδη
έχουν;». Διαβάσαμε έρευνες, βιβλία,
μιλήσαμε σε ειδικούς. Είναι πολύ σημαντική
η έρευνα όταν θες να μπεις σε αυτή τη
διαδικασία. Εντάξει, είναι λίγο πιο
δύσκολο στην Ελλάδα, αλλά στο εξωτερικό
υπάρχουν πολύ περισσότερες ευκαιρίες
να μιλήσεις με παιδιά που είναι μέσα
στο σύστημα ή με ενήλικες που σαν παιδιά
ήταν στο σύστημα και διηγούνται τη δική
τους εμπειρία.
Οποιοσδήποτε, άντρας, γυναίκα, ετεροφυλόφιλο, ομοφυλόφιλο ζευγάρι, σκεφτεί την υιοθεσία αξίζουν ένα μπράβο και αξίζει την οποιαδήποτε στήριξη μπορεί να του δώσει το κράτος, εμείς σαν άνθρωποι, αλλά και οι κοινωφελείς οργανισμοί για να μπορέσει να το κάνει αυτό πραγματικότητα. Αν θέλεις να το κάνεις, βρες τρόπο να το κάνεις, μίλησε, διάβασε, ρώτησε, φώναξε. Don’t give up»