Στη Γεωργία Καλτσή έδιναν μόλις 1% πιθανότητες να επιβιώσει από το τροχαίο στην Κηφισίας

Η Γεωργία Καλτσή στις 9 Μαρτίου του 2015 είχε μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Βγήκε ζωντανή από ένα τροχαίο που έχει μείνει γνωστό ως το τροχαίο της Κηφισίας. Ο απολογισμός ήταν βαρύς. Ο 22χρονος Αποστόλης έχασε τη ζωή του και τα τρία κορίτσια που επέβαιναν στο αμάξι τραυματίστηκαν. Η Γεωργία πιο σοβαρά. Επέστρεφαν με το αυτοκίνητο του Αποστόλη από ένα μικρό πάρτι-έκπληξη σε μια άλλη φίλη της παρέας που είχε γενέθλια. Το αυτοκίνητο βγήκε από τη λεωφόρο και χτύπησε στην είσοδο μιας τράπεζας.

Πέρασαν πέντε χρόνια και η ζωή προχώρησε. Μαζί προχώρησε και η Γεωργία κερδίζοντας μικρές (και μεγαλύτερες) καθημερινές μάχες, κόντρα στα δυσοίωνα προγνωστικά που της έδιναν 1 στις 100 πιθανότητες να επιβιώσει. Σήμερα, είναι εκπαιδεύτρια ΑμεΑ, κάνει μεταπτυχιακό στη νευρολογία και την αποκατάσταση (η έρευνά της είναι πάνω στις διατροφικές διαταραχές των γυναικών μετά την μαστεκτομή), παίζει μπάσκετ με αμαξίδιο, κάνει ξιφασκία και μόντελινγκ, συμμετέχει σε καμπάνιες για μεγάλα brand και γεμίζει με μικρές ηλιαχτίδες τις ζωές των ανθρώπων δίπλα της. Της ζητάω να μου πει για το τροχαίο που όλοι (τουλάχιστον οι δημοσιογράφοι) θυμόμαστε…

«Νομίζω είναι το πιο viral τροχαίο. Ακόμα συναντώ ανθρώπους που μου λένε “Α, ήσουν στο τροχαίο της Κηφισίας”. Ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα. Για την ηλικία μας, αλλά και για πολλούς ανθρώπους που ήταν δίπλα μας, γιατί ήμασταν παιδιά που ήταν μέσα σε όλα. Το βλέπω βέβαια ως ένα πολύ καλό μάθημα -παρόλο που είμαι παθούσα- για να εκτιμήσουμε όλοι κάποια πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα.
Μου έδωσαν 1% πιθανότητες να ζήσω τις πρώτες 24 μέρες. Και μετά μόνο ανέβαινε το ποσοστό. Σήμερα είμαι στο 100%, είμαι ζωντανή και δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Ναι, αισθάνομαι τυχερή γιατί μετά από έναν τόσο μεγάλο τραυματισμό δεν υπάρχει πάντα δεύτερη ευκαιρία. Κι εγώ δεν το βλέπω σαν ατυχία στη ζωή μου το βλέπω σαν μια δεύτερη ευκαιρία. Γιατί αυτό ήταν για μένα. Αυτή την ευκαιρία δεν την έχουν όλοι. Όπως ο φίλος μου που ήταν στο τροχαίο».

Και ενώ η Γεωργία μου αφηγείται με απόλυτη ηρεμία το τροχαίο, η Μπλου (η νέα προσθήκη στην οικογένεια) περιφέρει τη γκρίζα μουσούδα της γύρω από το αμαξίδιο..Ρωτάω τη Γεωργία για τις ημέρες στο νοσοκομείο και μετά για το Κέντρο αποκατάστασης, από τα οποία ήθελε να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μην χάσει ούτε ένα λεπτό ακόμα..

«Όταν ξύπνησα από το κώμα, και έρχονταν οι γιατροί να με δουν, τους ρωτούσα αν μπορώ να κάνω λίγη περισσότερη γυμναστική για να βγω πιο γρήγορα -κάτι που είναι αδύνατο βέβαια, αφού υπάρχει συγκεκριμένος χρόνος παραμονής. Φαντάσου έμεινα 4 μήνες στο νοσοκομείο και 2 ακόμα στο κέντρο αποκατάστασης όχι τόσο γιατί το είχα ανάγκη αλλά επειδή έπρεπε, λόγω των χειρουργείων που είχα κάνει στα πόδια μου. Στο νοσοκομείο, κάθε μέρα που καλυτέρευα έμπαινα στο mood της νέας συνθήκης της ζωής μου. Δεν σκέφτηκα ποτέ “άντε να βγω για να περπατήσω”, σκεφτόμουν όμως ότι “θα είμαι με αμαξίδιο, τι μπορώ να κάνω λοιπόν με αυτό” και έτσι ήρθα σε επαφή με τον παρολυμπιονίκη Μάκη Καλαρά (τον υπεραγαπημένο μου). Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ήρθε να με επισκεφτεί».

Η ζωή μετά το νοσοκομείο; Οι γονείς, η οικογένεια; Ο αντίκτυπος που έχει ένας τόσο σοβαρός τραυματισμός στα υπόλοιπα μέλη δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ρωτάω τη Γεωργία πώς το διαχειρίστηκε ο στενός της κύκλος.

«Μέσα σε τρεις μήνες αφότου βγήκα από το νοσοκομείο έμεινα και πάλι μόνη μου. Οι γονείς μου, ήξεραν ότι αν επέστρεφα στη Ναύπακτο, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για εμένα. Είμαι πολύ κοινωνικό άτομο και έχω όλους τους φίλους μου εδώ. Πέρα λοιπόν από το γεγονός ότι η Ναύπακτος δεν έχει κάποιο κέντρο αποκατάστασης, δεν είναι και προσβάσιμη (όπως και πολλές πόλεις στην Ελλάδα).

Στην αρχή οι γονείς μου θεωρούσαν ότι, από το γεγονός και μόνο, πως δεν μπορώ να σκύψω για να δέσω τα κορδόνια μου, παιδεύομαι. Ήρθε για λίγο κι έμεινε μαζί μου ο πατέρας μου, πράγμα που ήταν καλό γιατί δεν μπορούσε να είναι παρεμβατικός, να μπαίνει στον προσωπικό μου χώρο ή να με βοηθά στην προσωπική μου υγιεινή.
Σε μια συζήτηση του είπα “με το να με σπρώξεις σε μία ράμπα για να ανέβω τώρα, δεν με βοηθάς γιατί θα χρειαστεί να το κάνω αργότερα μόνη μου. Χάνω χρόνο χωρίς λόγο”. Το κατάλαβε. Κι όταν του είπα να επιστρέψει, με εμπιστεύτηκε. Είχε δει άλλωστε ότι οι φίλοι μου ήταν συνέχεια δίπλα μου. Ήμουν 21 ετών. Περισσότερο φρίκαρε η υπόλοιπη οικογένεια, που θεωρούσε ότι μια ζωή θα με σπρώχνει κάποιος».

Τη ρωτάω αν βρίσκει απάνθρωπη, από θέμα πρόσβασης την Αθήνα ή το Χαλάνδρι όπου είναι το στούντιο του Μάριου Θεολόγη στο οποίο κάνουμε τη συνέντευξη και τη φωτογράφιση. Είναι αρνητική…

«Απάνθρωπη θα έλεγα την Ινδία όπου δεν μπορούσα να τσουλήσω πουθενά. Το Χαλάνδρι είναι μια καλή περιοχή στο θέμα της πρόσβασης. Η πιο προσβάσιμη πόλη στην Ελλάδα βέβαια είναι η Κομοτηνή, γι’ αυτό παίρνουμε τα νέα άτομα με αναπηρία και πηγαίνουμε εκεί για εκπαίδευση. Τα πάντα είναι προσβάσιμα εκεί. Δεν υπάρχει μέρος που να μην μπορείς να μπεις. Και αν κάπου υπάρχει ένα σκαλοπάτι, ξέρουν όλοι πώς να σε βοηθήσουν. Έχει κάνει πολλά πράγματα γι’ αυτό ο Αλέξανδρος Ταξιλδάρης. Βοηθούν φυσικά και τα ΤΕΦΑΑ αλλά και το γεγονός ότι είναι μια flat πόλη.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα το εντοπίζω όταν θέλω να πάω σε ένα νέο μέρος και ρωτάω τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί αν είναι προσβάσιμο. Η απάντηση συνήθως είναι “Ναι, έχουμε ασανσέρ”. Πηγαίνοντας ωστόσο παρατηρώ ότι έχει σκάλες πριν το ασανσέρ.

Ο κόσμος δεν έχει συνηθίσει να βλέπει ανθρώπους με αναπηρία να κινούνται έξω. Φταίει και η κοινωνία που σε κάνει πιο ανάπηρο, γιατί δεν φροντίζει να έχει ράμπες, πρόσβαση, ή οι τουαλέτες μπορεί να είναι αποθήκες… είναι πράγματα που κάποιος αρτιμελής δεν θα τα σκεφτεί. Δεν καταλαβαίνει ένας οδηγός ότι όταν μπαίνει στο πάρκινγκ των ΑμεΑ με αλάρμ, εγώ θα αναγκαστώ να κάνω βόλτες με το αυτοκίνητο μέχρι να φύγει. Ο περίγυρός μας, η κοινωνία μας αν προσέξει και σεβαστεί κάποια πράγματα θα είναι όλα πιο εύκολα».

Μιλάμε λίγο για τον ρόλο της ως εκπαιδεύτρια και βλέπω μια δυναμική γυναίκα που χειρίζεται επιδέξια το αμαξίδιο -και όχι μόνο. Μου εξηγεί ότι τουλάχιστον στο κομμάτι του εξοπλισμού υπάρχει άγνοια την οποία πολλοί επιτήδειοι εκμεταλλεύονται.

«Με το που βγήκα από το νοσοκομείο πήγα στον σύλλογο Περπατώ στην Κομοτηνή, έκανα εκπαίδευση τόσο στο outdoor όσο και στο πώς να κινούμαι μέσα στον χώρο. Την επόμενη χρονιά έγινα εγώ εκπαιδεύτρια. Βοηθώ τα Άτομα με Αναπηρία, από το να επιλέξουν το σωστό αμαξίδιο, μέχρι το κατάλληλο αυτοκίνητο για τις δικές τους ανάγκες. Βρίσκουμε μαζί τον τρόπο να κινηθούν, την εργασιοθεραπεία που χρειάζονται, τους προτείνω πράγματα να κάνουν τόσο μέσα στο σπίτι όσο και έξω. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική δύναμη στα χέρια του, έχει διαφορετική αναπηρία. Σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη κι ένας κοιλιακός παραπάνω μπορεί να κάνει τεράστια διαφορά, οπότε αν δεν το ψάξεις, κάθεσαι σπίτι σου, το φτιάχνεις παλατάκι και λές όποιος θέλει ας έρθει. Αλλά επειδή η ζωή είναι εκεί έξω, και όσο και να προσπαθήσεις δεν συμβαδίζει το μέσα και το έξω, πρέπει "να το βρεις' και να βγεις. Όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, να σκέφτεσαι κατευθείαν τις λύσεις. Εγώ ευτυχώς είχα το Μάκη Καλαρά, ενώ ο ίδιος όταν το έπαθε το 1994, δεν είχε κανέναν».

Όσο η Γεωργία μιλάει για τον παρολυμπιονίκη Μάκη Καλλαρά, εντοπίζω στο βλέμμα της αγάπη και ευγνωμοσύνη… Μου εξηγεί ότι ο Μάκης έπαθε το τροχαίο στις 9 Μαρτίου του 1994 και η ίδια στις 9 Μαρτίου του 2015.

«Η αναπηρία πουλάει πολύ στις σχέσεις» μου λέει όταν τη ρωτάω αν βγαίνει με κάποιον.
«Όταν έγινε το τροχαίο είχα μια σχέση. Ο σύντροφός μου ήταν στο πλευρό μου κάθε μέρα στη νοσηλεία μου, σχεδόν μέχρι το τέλος, αλλά έπρεπε τότε να κοιτάξω τον δικό μου εαυτό και δεν ήθελα ούτε στο 1% αυτός ο άνθρωπος να νιώσει λύπη για μένα.
Έχουν έρθει διάφοροι άντρες κατά καιρούς στη ζωή μου. Με έχουν πλησιάσει άνθρωποι γιατί πιστεύουν ότι είμαι ευάλωτη ή ότι δεν έχω επιλογές. Ή υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έρχονται να καλύψουν τα δικά τους κόμπλεξ.
Κάποιοι άνδρες -και πριν και μετά το τροχαίο- δεν μπορούν να διαχειριστούν το γεγονός ότι είμαι τόσο δυναμική και όταν με γνωρίζουν, αφοπλίζονται. Αν κάποιος έχει κόμπλεξ με τον εαυτό του θα έχει σίγουρα και με τη δική μου “διαφορετική” εικόνα με το αμαξίδιο».

Πώς είναι μια τυπική σου μέρα; τη ρωτάω «Μέσα στην εβδομάδα μοιράζω το χρόνο μου, κάνω προπονήσεις μπάσκετ, ξιφασκία.. μέσα στην ημέρα κάνω τουλάχιστον πέντε ώρες γυμναστική ενώ πηγαίνω και κολυμπάω για αποθεραπεία. Είμαι συνέχεια καθιστή στα άλλα αθλήματα ενώ στο νερό ουσιαστικά δεν υπάρχει αναπηρία. Γι’ αυτό είναι κιόλας μια καλή αποκατάσταση η κολύμβηση.
Έχω μεγαλώσει με το μπάσκετ. Η ξιφασκία μπήκε στη ζωή μου μετά την αναπηρία. Θέλει πλήρη ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον χαρακτήρα μου (είμαι συνέχεια στην τσίτα). Οπότε μόλις μπαίνει η μάσκα στο κεφάλι μου και υπάρχει η μόνωση, ξεχνάω τα πάντα.

Τα σχέδιά σου; «Ο αθλητισμός δεν θα βγει ποτέ από τη ζωή μου, παλιά έλεγα μέχρι να μην με κρατάνε τα πόδια μου. Τώρα λέω, μέχρι να μη μπορώ να κουνήσω τα χέρια».

Βρείτε την Γεωργία Καλτσή στο Instagram