Ο Γιάννης Μπέζος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση: Ευθύς και ειλικρινής, έχει καταφέρει να είναι αγαπητός στο κοινό χωρίς να μασάει τα λόγια του. Εγινε ηθοποιός γιατί ήθελε να μάθει τι υπάρχει πίσω από την αυλαία. Και αγαπάει το θέατρο όπως αγαπάει και την ζωή. Είναι παντρεμένος με την Ναταλία Τσαλίκη κι έχουν μια κόρη, την ηθοποιό Ηρώ Μπέζου.
«Γιατί έγινα ηθοποιός; Είναι κάτι που δεν εξηγείται, γιατί δεν είχα καμιά αναφορά στο σπίτι ή τον περίγυρό μου. Ο πατέρας μου ήταν εκπαιδευτικός, η μητέρα μου οικιακά. Με τον αδελφό μου είχαμε μια τάση στην μουσική, έπαιζε κιθάρα, έπαιζα ακορντεόν, τραγουδούσαμε -ό,τι έκαναν οι νέοι σ΄ εκείνη την ηλικία.
Το ερέθισμα το πήρα όταν είδα μια παράσταση στο Εθνικό Θέατρο, ένα έργο του Μπόγρη νομίζω, στην Κεντρική Σκηνή –πήγαινα Γυμνάσιο. Θυμάμαι έκλεισε η αυλαία και μετά το χειροκρότημα μου ήρθε μια σκέψη: “Και τώρα τι γίνεται από πίσω;”. Αυτό ήταν. Ήθελα να μάθω. Μάλλον θα ήταν επιτυχημένη η παράσταση».
«Μετά το σχολείο πήγα στο θεατρικό εργαστήρι του Κωνσταντινίδη, που έκλεισε το 1980, εγώ τέλειωσα το ΄78. Και στην σχολή είχα μια τάση που έχω ακόμα: Τα έκανα όλα. Κι αυτό πιστεύω ότι πρέπει να κάνουν και σήμερα οι σχολές. Δεν είναι σχολείο, είναι βιωματικού τύπου πράγμα το θέατρο. Δάσκαλός μου ήταν ο Βίκτωρ Παγουλάτος. Ο,τι έμαθα, αν μπορείς να μάθεις κάτι, ήταν να αγαπώ τον εαυτό μου και να σκέφτομαι. Όχι τόσο το θέατρο –το θέατρο έρχεται μετά.
Οι καιροί και τότε ήταν δύσκολοι. Ο καημός ήταν να βρούμε ένα μεροκάματο. Είδα όμως ότι από την αρχή είχα ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα, πολύ αργό αλλά ελπιδοφόρο. Τότε ακόμα υπήρχε η άδεια εξασκήσεως. Όσο ήμουν στην σχολή μάς φώναζαν για figurant (κομπάρσοι). Όταν σε φώναζαν δεύτερη χρονιά, κάτι σήμαινε…»