Ο Γιάννης Στάνκογλου ανήκει στο είδος εκείνο των καλλιτεχνών που πέρα από την τέχνη του, θέλει να δίνει το παρών και μέσα στην κοινωνία. Εκφράζεται ελεύθερα ακόμα κι αν κάποιες φορές μπορεί να μετανιώσει για κάτι που είπε. Και σίγουρα δεν τον απασχολεί ούτε η έκθεση ούτε η υπερέκθεση του εαυτού του. Πιστεύει ότι όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν –αρκεί να κάνεις τη δουλειά σου σωστά και να έχεις πίστη σ' αυτό που κάνεις.
Ανθρωπος με ευαισθησίες, με εντάσεις, ο Γιάννης Στάνκογλου μπορεί να ξεκίνησε με μικρά βήματα, αλλά προχώρησε με άλματα. Κι έχει πολλά να πει για όλα όσα κάνει, για όλα εκείνα που σκέφτεται, αλλά και εκείνα που τον προβληματίζουν και τον θυμώνουν. Φέτος σκηνοθετεί για πρώτη φορά –στο θέατρο «Εμπορικόν», το έργο του Τρέισι Λετς «Killer Joe», έχοντας αναλάβει και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τηλεοπτικά βρίσκεται στον «Ορκο» όπου ερμηνεύει έναν μεγαλογιατρό που βλέπει την ζωή του να ανατρέπεται εντελώς.
Ο «Ορκος» και οι ρόλοι
«Μ΄αρέσουν και οι κόντρα ρόλοι και τους ψάχνω, αλλά δεν σημαίνει ότι όταν είναι κάτι κόντρα, δεν με εκφράζει κιόλας. Τώρα στον “Ορκο” ήρθε ο ρόλος ενός γιατρού, ενός καλού γιατρού που του συμβαίνουν όλα αυτά που του συμβαίνουν. Εμένα με ικανοποίησε εξαρχής όλη αυτή η μετάλλαξη του χαρακτήρα, μου έδωσε ερεθίσματα και είπα ότι θέλω να ασχοληθώ μ' αυτόν τον τύπο.
Η σειρά από τη μία αναφέρεται στο Ορκο του Ιπποκράτη και από την άλλη στον όρκο κάθε χαρακτήρα να κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Σε ό,τι με αφορά, εγώ θα έλεγα ότι ο δικός μου όρκος στη ζωή, στη δουλειά, έχει να κάνει και με τη διαδρομή και με τους τελικούς στόχους. Θα χρησιμοποιήσω το ρητό του Ρεμπώ ότι “τη ζωή αξίζει να τη ζεις αν έχεις κάτι για το οποίο αξίζει να πεθάνεις”. Οπότε, αυτό για το οποίο αξίζει να πεθάνεις το διαφυλάσσεις, το προσέχεις, το αγαπάς, και προσπαθείς να το κάνεις όσο καλύτερα γίνεται στην ζωή σου... ».