Γιώργος Καράβας: «Προσπαθώ να βρω την ισορροπία μεταξύ φίλου και πατέρα»

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Τα πρώτα μου εφτά χρόνια έζησα στην Κυψέλη. Από τότε έως και σήμερα, το πατρικό μου βρίσκεται στην Πεύκη. Έζησα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια, με πολλή αγάπη από τους γονείς μου. Υπάρχουν στιγμές που τα αναπολώ.

Ήμουν πάρα πολύ ζωηρός. Βέβαια, πλέον υπάρχουν διάφοροι όροι για να χαρακτηρίσεις ένα ζωηρό παιδί, οπότε θα έλεγα ότι ήμουν «υπερκινητικός». Έχω μια αδερφή, την Κωνσταντίνα, η οποία είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερη από μένα.

Μικρός ήμουν πολύ ανεξάρτητος. Ήταν και άλλες εποχές τότε. Όταν μετακομίσαμε στην Πεύκη θυμάμαι ότι τα καλοκαίρια μαζευόμασταν τα παιδιά στη γειτονιά και μπορεί να μέναμε και μέχρι τη μια-δύο έξω. Βέβαια οι γονείς μας ήταν στα μπαλκόνια και μας έβλεπαν, αλλά υπήρχε μια πλήρης ελευθερία και ασφάλεια. Σήμερα, το να είσαι οχτώ χρονών παιδί και να μένεις μέχρι τόσο αργά έξω είναι ανήκουστο.

Τα πρώτα χρόνια του σχολείου ήμουν καλός μαθητής, αλλά από μικρός είχα συνειδητοποιήσει ότι ήθελα να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Ο αθλητισμός και το κομμάτι σχολείο, σαφέστατα μπορούν να συμβαδίσουν, αλλά εξαρτάται και που θέλεις να ρίξεις περισσότερο βάρος.

Έκανα διπλές προπονήσεις σχεδόν ημερησίως: στίβο, που με βοηθούσε πολύ στο ποδόσφαιρο, και την προπόνηση με την ομάδα. Αυτό γινόταν 4-5 φορές τη βδομάδα, οπότε ο χρόνος για τα μαθήματα ήταν πολύ περιορισμένος.

Δε θα σου πω ψέματα, ήξερα ότι ήμουν ένα ωραίο παιδί. Δεν ήξερα όμως τι αντίκτυπο μπορεί να έχει μια ωραία εμφάνιση, καθώς υπήρχαν άλλα παιδιά που ήταν πολύ πιο αρεστά στα κορίτσια του σχολείου. Πιτσιρικάς δε θα έλεγα ότι ήμουν ιδιαίτερα θαρραλέος με τα κορίτσια. Μπορεί να μου άρεσε μια κοπέλα και να μην πήγαινα να της μιλήσω για αρκετό καιρό.

Υπήρξε ένα κομβικό σημείο μόλις τελείωσα το Λύκειο, όπου για έξι μήνες δεν έκανα τίποτα. Είχα ρίξει το βάρος στο 100% στο ποδόσφαιρο, γιατί ακουγόταν αρκετά το όνομά μου ώστε να περάσω σε επαγγελματικό επίπεδο. Είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες και όλη μου την προσπάθεια πάνω σε αυτόν τον στόχο.

Περίπου προς τα τέλη αυτού του εξαμήνου έπαθα έναν τραυματισμό. Όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό γνωρίζουν πόσο δύσκολο είναι μετά από αυτό να περάσεις σε επαγγελματικό επίπεδο. Ήταν μια αρκετά δύσκολη περίοδος αυτή για μένα. Το συζήτησα με γονείς και φίλους, οι οποίοι με παρότρυναν να ασχοληθώ με την αθλητική δημοσιογραφία, ώστε να κρατήσω μια επαφή με τον αθλητισμό.

Μου αρέσει πολύ και το κομμάτι της φωτογραφίας και μου είχε περάσει τότε από το μυαλό να ασχοληθώ με αυτό. Όπως επίσης και με τη μαγειρική. Το 2003 είχα κάνει ένα ραντεβού με μια σχολή. Αλλά όταν έμαθα τις συνθήκες εργασίας στην κουζίνα, επειδή με ξέρω σαν άνθρωπο, αποφάσισα ότι δε θα ήταν εύκολο για μένα. Όλα έχουν πίεση στη ζωή, αλλά το είχα φανταστεί λίγο διαφορετικά στο μυαλό μου.

Μπήκα εύκολα σε ένα γραφείο, δεν μπήκα εύκολα στον χώρο

Τελείωσα τη σχολή αθλητικής δημοσιογραφίας και δούλεψα για έξι μήνες, πάνω στο αντικείμενο. Δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησε ιδιαίτερα. Τότε, λοιπόν, η Γιάννα Νταρίλη με παρότρυνε να ασχοληθώ με το μόντελινγκ. Αφού της είπα ευγενικά όχι, μετά από λίγο καιρό μου είπε «θα σε πάρω εγώ από το χέρι και θα σε πάω σε ένα γραφείο που εμπιστεύομαι». Έτσι ξεκίνησα.

Μπήκα εύκολα σε ένα γραφείο, δεν μπήκα εύκολα στον χώρο. Με την έννοια ότι δε μου άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα. Υπήρξαν αρκετά «όχι» στην αρχή. Ύστερα, ήρθαν κάποιες δουλειές από το εξωτερικό, που έδειχναν ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα.

Πρακτικά, το πρώτο μου επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό ως μοντέλο ήταν στην Κωνσταντινούπολη για ένα direct. Ωστόσο, το ταξίδι με το οποίο έμαθα τι εστί μόδα ήταν στο Μιλάνο. Και αυτό γιατί έμεινα εκεί, πήγαινα στα castings και ήμουν οικονομικά αυτόνομος.

Εκεί έμαθα τι σημαίνει ανταγωνισμός. Φαντάσου να βρίσκεσαι σε ένα κάστινγκ με εκατοντάδες άτομα, για μια δουλειά, για την οποία μπορεί να χρειάζονται μόνο δύο. Αν είναι κάστιγνκ για κάποιο show, ίσως να χρειάζονται 20-30 άτομα, αλλά από εκεί μπορεί να περνάνε 700-800 μοντελα.

Οπότε, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα είναι μια ζούγκλα. Από την άλλη, είναι ωραίο αυτό, γιατί ανδρώνεσαι σαν προσωπικότητα. Βλέπεις τι συμβαίνει στον αληθινό κόσμο. Συναναστρέφεσαι με όλων των ειδών τους ανθρώπους. Καταλαβαίνεις τι γίνεται στη ζωή.

Η πρώτη μου μεγάλη δουλειά στο Μιλάνο ήταν ένα presentation κι ένα look book για τον οίκο Ermenegildo Zegna. Ήξερα τον πελάτη από τα περιοδικά που ξεφύλλιζα. Γιατί το διαδίκτυο δεν ήταν τότε τόσο διαδεδομένο όπως είναι τώρα με τα social media. Τότε, αναγκαστικά έπρεπε να ανοίξεις περιοδικά μόδας, για να δεις το ύφος, το στήσιμο, το look σε μαλλιά και γενικότερα πώς ήταν τα top models στον κάθε οίκο.

Στην πρώτη μου Fashion Week στο εξωτερικό έκλεισα ένα show για Gianfranco Ferré. Ακολούθησαν shows για Vivienne Westwood, Etro, Emporio και Giorgio Armani, Dsquared2. Η συχνότητα στην αρχή ήταν πιο αραιή. Ύστερα οι δουλειές ήταν πιο συχνές και πολύ κοντά η μια στην άλλη.

Πήγα Λονδίνο, Γερμανία, Παρίσι, Ισπανία. Μπορώ να πω ότι έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλη την Ευρώπη από άποψη χωρών. Έχω πάει Ασία, Αυστραλία, Αφρική. Γνώρισα τον κόσμο μέσω της δουλειάς και αυτό ήταν κάτι που με εξίταρε και με συνάρπαζε. Όλα αυτά για μένα ήταν εμπειρίες ζωής.

Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου, σίγουρα δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους

Δεν υπάρχουν εύκολες και δύσκολες δουλειές. Ό,τι και να κάνεις, το θέμα είναι οι στόχοι που έχεις θέσει εσύ στον εαυτό σου. Δηλαδή, ναι, είναι πολύ εύκολο βάλεις στον εαυτό σου την ετικέτα του «μοντέλου», αλλά σημασία έχει τι έχεις καταφέρει στον χώρο, ώστε να θεωρείσαι άξιος να φέρεις αυτήν την ετικέτα;

Το μόντελινγκ ανήκει στον χώρο του θεάματος και, πέρα από το γεγονός ότι αποφέρει οικονομικές απολαβές, σου δίνει και μια αναγνωρισιμότητα, που για κάποιους μπορεί να μετράει, για μένα προσωπικά δε μετράει καθόλου. Είναι μια δουλειά με πολλά benefits που πολλοί θέλουν. Άρα αυτό σημαίνει και τεράστιος ανταγωνισμός. Άλλες φορές θεμιτός, αλλά φορές αθέμιτος.

Έχω συναναστραφεί με πάρα πολύ κόσμο του θεάματος. Και δε μιλάω μόνο για την εγχώρια showbiz, μιλάω για ανθρώπους που πρωταγωνιστούν στο Χόλιγουντ. Στο show του Armani περπάτησα με τον Τζος Χάρνετ, στο πάρτι μετά το show του Tom Ford όπου περπάτησα, γνώρισα τον Κόλιν Φερθ, ενώ βρέθηκα στην ίδια εκδήλωση με τον Μάθιου Μακόναχι. Γενικότερα είχα την τύχη να συνυπάρξω με ανθρώπους λαμπερούς και πετυχημένους σε αυτό που κάνουν. Πέρασα και περνάω ωραία κάνοντας τη δουλειά μου, γιατί πρωτίστως την αγαπώ.

Έχω αποδεχτεί τον εαυτό μου, σίγουρα δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Δεν έχω νιώσει ιδιαίτερη πίεση όσον αφορά την εικόνα μου. Το κομμάτι της εξωτερικής εμφάνισης είναι κάτι που σίγουρα πουλάς. Παρόλα αυτά, δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα μετρήσω το φαγητό μου σε γραμμάρια και θα προσέξω υπερβολικά τι θα φάω και τι δε θα φάω. Τρώω τα πάντα. Βέβαια, υπάρχουν περίοδοι που πρέπει να προσέξω λίγο παραπάνω, γιατί από αυτό ζω, αλλά σε πολύ φυσιολογικά πλαίσια. Δηλαδή, πριν ξεκινήσω το GNTM πρόσεξα. Μπήκα σε μια δίαιτα, ώστε το σώμα μου να επανέλθει στα δεδομένα στα οποία ήθελα να είναι. Σε όλα αυτά μετράνε και οι συνθήκες σε κάθε περίοδο στη ζωή σου και η ψυχολογία σου, φυσικά.

Με έχουν φλερτάρει στη δουλειά, αλλά όχι σε βαθμό να ζητήσει κανείς κάτι από μένα, σε αντάλλαγμα για κάτι άλλο. Ή τουλάχιστον δεν το εξέλαβα έτσι εγώ. Μου έχει συμβεί πολλές φορές όσο δουλεύω ένας άνθρωπος να εκφράσει τα συναισθήματά του για μένα. Αυτό, όμως, δεν είναι μεμπτό, γιατί δεν άγγιξε το ανήθικο, ούτε σε σωματικό ούτε σε προφορικό επίπεδο.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρίνα Τσιντικίδου: Δεν έχω κάνει παιδιά γιατί δεν μου αρέσει αυτός ο κόσμος

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

23 Nov 2020

Όσον αφορά το ελληνικό #MeToo. Σίγουρα, τα πράγματα που καταγγέλλονται υφίστανται και τάσσομαι απόλυτα υπέρ των καταγγελόμενων, χωρίς αμφιβολία. Αλλά αυτό δυστυχώς είναι κάτι που συμβαίνει σε όλους τους χώρους που υπάρχει «εξουσία». Δεν θεωρώ ότι πρέπει να στοχοποιήσουμε μόνο τον χώρο του θεάματος, αλλά πρέπει να κοιτάξουμε και πέρα από αυτό.

Είμαι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων. Θέλω να είμαι επαγγελματίας. Πάω στη δουλειά μου, κάνω αυτό που πρέπει και φεύγω. Η μόδα είναι ένας απαιτητικός χώρος. Στα 17 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά σίγουρα υπήρξαν κάποιες κόντρες, όπως συμβαίνει οπουδήποτε. Η ζωή δεν είναι φλατ. Αλλά όχι σε βαθμό τέτοιο που να μπορώ να χρησιμοποιήσω τον όρο bullying. Ούτε και σε άτομα με τα οποία έχω συνυπάρξει έχω παρατηρήσει κάτι αντίστοιχο.

Μοντέλο μπορεί να γίνει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος. Το diversity που πλέον συναντάμε πάρα πολύ συχνά στη μόδα, μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί δίνει χώρο σε πολύ μεγαλύτερο κοινό να ασχοληθεί με αυτό που εμείς αποκαλούμε «fashion» -υπάρχουν διάφοροι τομείς στη μόδα, όχι μόνο το μόντελινγκ.

Με τη Ραφαέλα γνωριστήκαμε τον Ιούνιο του 2011. Μόλις είχα βγει από μια σχέση και τότε έλεγα ότι δεν ήμουν σε φάση να ξεκινήσω κάτι καινούργιο, αλλά… Κάποιοι μύθοι καταρρίπτονται! Περνάω πολύ ωραία μαζί της. Έχουμε επαφή. Είμαστε ακόμα ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Υπάρχει αγάπη. Υπάρχει και μια οικογένεια. Είναι η ολοκλήρωση. Όταν ο πυρήνας σου είναι ισχυρός και όμορφος, μετά μπορείς να μεγαλουργήσεις. Όταν ξεκινάς με ισορροπία, μπορείς να κάνεις τα πάντα.

Τη συνάντησα σε ένα μπαρ όπου είχα πάει με ένα φίλο. Εκείνη δούλευε τότε εκεί και πήγα να της μιλήσω. Είναι αυτό που λέγαμε πριν από λίγο… Ότι μικρός ίσως να μην είχα το θάρρος, αλλά έπειτα το απέκτησα. Σίγουρα το κομμάτι της δουλειάς με βοήθησε στην αυτοπεποίθησή μου.

Είμαι ένας μπαμπάς που σίγουρα δεν είμαι μόνιμα πάνω από τα παιδιά. Και λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά και λόγω προσωπικότητας

Με ένα πολύ ευγενικό και όμορφο τρόπο της είπα «είσαι μια πολύ όμορφη κοπέλα, μου αρέσεις πάρα πολύ» και, επειδή δεν ήθελα να τη φέρω σε δύσκολη θέση, της έδωσα μια επαγγελματική κάρτα και της είπα «αυτό είναι το τηλέφωνό μου, πάρε με αν θέλεις να βρεθούμε, να μιλήσουμε». Και τα υπόλοιπα ανήκουν στην ιστορία!

Είμαι ένας μπαμπάς που σίγουρα δεν είμαι μόνιμα πάνω από τα παιδιά. Και λόγω έλλειψης χρόνου, αλλά και λόγω προσωπικότητας. Προτιμώ να περνάω με τα παιδιά μου ποιοτικό χρόνο. Τα παιδιά μου ξέρουν, το βλέπουν και το νιώθουν ότι τα αγαπώ. Είναι πολύ κοντά μου. Τόσο σε μένα όσο και στη Ραφαέλα. Έρχονται μου μιλάνε, μου εκμυστηρεύονται πράγματα για το σχολείο, για τυχόν έρωτες παιδικούς, για το πώς τα περνάνε, για το τι τους λείπει, τι θέλουν…

Όταν ένα παιδί έρχεται και σου επικοινωνεί πράγματα, σημαίνει ότι τρέφει πολύ αγνά συναισθήματα για σένα και ότι σε νιώθει κοντά του. Και αυτό το καταλαβαίνεις αν είσαι γονιός. Αυτό είναι η αρχή μιας υγιούς σχέσης. Τα αγαπάω πάρα πολύ τα παιδιά. Προσπαθώ να βρω την ισορροπία μεταξύ φίλου και πατέρα. Θέλω να δημιουργήσω ελεύθερους ανθρώπους. Ακούγεται λίγο περίεργη η επιλογή του ρήματος, αλλά όπως και να το κάνεις, δύο άνθρωποι δημιουργούν έναν νέο άνθρωπο.

Θέλω τα παιδιά μου να είναι ελεύθερα σε όλους τους τομείς. Ψυχικά, συναισθηματικά, νοητικά ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν γιατί είναι δική τους ζωή. Φυσικά, με σεβασμό στην κοινωνία και στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Η Ραφαέλα ήταν 21 όταν έγινε πρώτη φορά μαμά. Δε σου κρύβω ότι στην αρχή ήταν πολύ απότομο όλο αυτό για εκείνη, γιατί ήταν μικρή. Είχε στο μυαλό της ότι θα κάνει οικογένεια μετά τα 30. Εγώ ήμουν αυτός που ήθελε περισσότερο να κάνουμε οικογένεια, τουλάχιστον στην αρχή.

Αυτό που της είπα ήταν «Κοίταξε να δεις, δεν μπορεί να σου εγγυηθεί κανείς ότι τον άνθρωπο που θα παντρευτείς, με αυτόν τον άνθρωπο θα ζήσεις μια ζωή και ότι θα κάνεις μαζί του οικογένεια. Σημασία έχει απέναντί σου να βλέπεις τον άνθρωπο με τον οποίο θα ήθελες, ακόμα και χωρισμένη να ήσουν, να είναι ο πατέρας των παιδιών σου. Εγώ απέναντί μου βλέπω τον άνθρωπο που θα ήθελα να είναι η μητέρα των παιδιών μου».

Το παιδί δεν ήταν που μας έτυχε και είπαμε ας το κρατήσουμε. Ήταν κάτι που το συζητήσαμε κάποιους μήνες και το αποφασίσαμε -στον βαθμό βέβαια που μπορείς να αποφασίσεις κάτι τέτοιο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τις δυσκολίες που συναντάς.

Η Ραφαέλα πάνω από όλα είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και αυτό το λέω με κάθε ειλικρίνεια. Είναι μια τέλεια μαμά και μπορεί να κρατάει τις ισορροπίες μεταξύ φίλης και μητέρας, πράγμα που εγώ δεν μπορώ να κάνω. Υπεραγαπάει τα παιδιά της, είναι πάντα τυπική σε όλα. Υπάρχουν και περίοδοι που είναι πολύ πιεσμένη. Άλλωστε, είναι επιχειρηματίας, οπότε τα χρονικά πλαίσια είναι πολύ στενά. Είναι ένας άνθρωπος που θαυμάζω πολύ. Και ως προσωπικότητα και ως οικογενειάρχη.

Πιστεύω στον Θεό. Έχω μια δυνατή εσωτερική πίστη, αλλά την κρατάω για μένα. Επίσης, πιστεύω πολύ στον εαυτό μου. Έχω υπάρξει σε πολύ δύσκολες στιγμές στη ζωή μου και πάντοτε είχα την πεποίθηση ότι, αν είμαι καλά στην υγεία μου, μπορώ να κάνω τα πάντα. Αν έχω την ισορροπία μου και αν οι άνθρωποι που αγαπάω είναι γεροί, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο.

Η Ραφαέλα και εγώ επικοινωνούμε στα παιδιά ότι δεν είναι όλοι άνθρωποι καλοί και δεν θέλουν όλοι άνθρωποι το καλό μας. Τι πάει να πει καλό και κακό; Είναι πολυδιάστατο το πράγμα και δεν μπορείς να δώσεις μια ξεκάθαρη απάντηση όταν τα παιδιά σου είναι σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Επίσης, αυτό που προσπαθώ να τους περάσω είναι ότι δεν ξεχωρίζουμε ανθρώπους μόνο με βάση την εμφάνισή τους, τη δουλειά τους, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις ή οτιδήποτε άλλο. Ξεχωρίζουμε ανθρώπους για την καλοσύνη τους και την αξιοπρέπειά τους.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Λάκης Γαβαλάς: «Έμπαινα στην κλούβα για να πάω στο δικαστήριο, σαν να πήγαινα σε γύρισμα στην Τσινετσιτά»

ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ

28 Sep 2020

Από εκεί και πέρα, κάποια πράγματα στα φέρνει από μόνη της η ζωή. Δηλαδή, θα πρέπει να έρθεις αντιμέτωπος με καταστάσεις και με πρόσωπα, ούτως ώστε να μπορέσεις και εσύ από μόνος σου να διαμορφώσεις μια γενικότερη εικόνα του τι είναι καλό και κακό. Ο σεβασμός απέναντι στους συνανθρώπους σου πρέπει να είναι έμφυτος, είναι κάτι που πρέπει να περάσεις εσύ ο ίδιος στο παιδί σου. Να μάθει ότι δεν μπορεί να βγει εκεί έξω και να κάνει του κεφαλιού του. Το δικό του καλό δεν μπορεί να είναι κακό για κάποιον άλλον.

Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει και το σχολείο φυσικά. Η κοινωνικοποίηση που γίνεται στο σχολείο σου μαθαίνει τι σημαίνει να είσαι μέρος μιας κοινωνίας. Η μόρφωση έχει πολλές μορφές. Δεν είναι μόνο η ακαδημαϊκή, υπάρχει και η κοινωνική.

Ο χρόνος δε με απασχολεί. Έχω πλήρη αποδοχή της εικόνας μου. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μεγαλώνω όμορφα και να είμαι υγιής. Δεν με ενδιαφέρει αν θα κάνω ρυτίδες ή αν θα κρεμάσει το μάτι. Αυτά είναι φυσικά και επόμενα και μακάρι να γίνουν, γιατί αυτό σημαίνει ότι μεγαλώνεις και μεγαλώνεις υγιής. Εύχομαι πραγματικά σε όλους να περάσει το γήρας από πάνω μας.

Επειδή το πρόσωπο και το σώμα μου είναι αντικείμενο της δουλειάς μου πρέπει να τα φροντίζω. Κάνω καθαρισμούς, δεν έχω κάνει ποτέ μπότοξ. Δεν να είμαι αντίθετος με αυτό, απλά θεωρώ ότι κάνοντας μια συχνή περιποίηση μικρότερης κλίμακας, μπορείς να προλάβεις πράγματα και να καθυστερήσεις την εμφάνισή τους.

Για το GNTM

Δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημα ανακοίνωση για το αν θα είμαι στον επόμενο κύκλο του GNTM, αλλά μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι απόλαυσα πάρα πολύ τη συμμετοχή μου σαν Coach των παιδιών. Ήταν κάτι που ένιωσα ότι το κάνω από πάντα.

Σίγουρα το γεγονός ότι σε αυτόν τον κύκλο είδαμε και αγόρια και κορίτσια συνέβαλε στην επιτυχία του, αφού το μόντελινγκ απευθύνεται σε όλους. Οπότε, είχες μια πλήρη εικόνα του τι γίνεται, το πώς μπορεί να αντιδράσει ένας άντρας ή μια γυναίκα στο ίδιο πρότζεκτ. Επίσης, ήταν πολύ έντονο και το κομμάτι του diversity. Είχαμε εκπροσώπους από διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Για μένα το GNTM είναι ένα άρτια αισθητικό πρόγραμμα, το οποίο έχει αρχή, μέση και τέλος. Δηλαδή, ναι, είναι και ένα reality, με την έννοια ότι δείχνει διαφορετικούς χαρακτήρες ανθρώπων που ζουν σε ένα σπίτι και καλούνται να ολοκληρώσουν μια δουλειά, είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Καταπιάνεται με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, που είναι η μόδα, και προσπαθεί να σου δείξει τι γίνεται πίσω από μια εικόνα που μπορεί να δεις σε ένα περιοδικό. Ποια είναι η προετοιμασία, τα συναισθήματα και οι σκέψεις των παιδιών, πώς γίνεται μια φωτογράφιση, πώς γίνεται το styling. Είναι πολυδιάστατο.

Από την αρχή είχα ξεχωρίσει πέντε άτομα, που ήταν αυτοί που βρέθηκαν και στην τελική πεντάδα. Ο Ηρακλής, ο Αιμιλιάνο, ο Αντρέας, ο Έντουαρντ και η Παρασκευή είναι τα παιδιά που, όταν τα βλέπεις, ξέρεις ότι «το έχουν». Τώρα, αν θα κάνουν καριέρα ή όχι, εξαρτάται και από τους ίδιους. Αν είναι αποφασισμένοι να αφιερώσουν χρόνο και κόπο σε αυτό.

Σίγουρα, με το GNTM σου ανοίγονται τεράστιες πόρτες. Γιατί δεν συναντάς κάθε μέρα την ευκαιρία να σε αναλάβει ένα γραφείο σαν το Elite. Είναι τρομερή ευκαιρία. Όταν ξεκίνησα εγώ το θεωρούσαμε απίθανο να κάνουμε έστω και ραντεβού με πρακτορεία τέτοιου βεληνεκούς στην αρχή της καριέρας μας.

Υπάρχουν αρκετοί άντρες μοντέλα που σημειώνουν αξιόλογη πορεία στον χώρο. Ο Παρασκευάς Πουμπούρακας, ο Μάριος Λέκκας, ο Αντώνης Μπέης, ο Παναγιώτης Σιμόπουλος, ο Ιάσων Λάιος, ο Χάρης Πλούσης και πολλοί ακόμα.

Οι άνθρωποι που τυγχάνει να έχουν διακριθεί στο μόντελινγκ, συνήθως ο πολύς ο κόσμος δεν τους γνωρίζει, γιατί κάναμε focus στη δουλειά και δεν μας ενδιέφερε να γίνουμε διάσημοι. Και μένα, ο κόσμος που δεν έχει καμία σχέση με τη μόδα, με έμαθε μέσω του GNTM -και αυτό είναι λογικό.