Ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε εκπλήσσει με την ηρεμία και την σοφία του. Γεννήθηκε στην Αθήνα, ανάμεσα στα σπίτια με τα κόκκινα φανάρια. Ακολούθησε τα χνάρια των γονιών του: Εγινε ηθοποιός, χωρίς να ξέρει το γιατί. Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Και συνεχίζει. Το καλοκαίρι θα παίξει για πρώτη φορά τραγωδία, στην «Ηλέκτρα» του Ευριπίδη. Εχει δύο παιδιά, έναν γιο μουσικό και μια κόρη ηθοποιό. Του αρέσει να γράφει, γιατί έτσι νιώθει ελεύθερος.
«Οι δικοί μου ήταν όλοι ηθοποιοί, ο πατέρας κι η μητέρα μου, οι θείοι και οι θείες μου, οι πάντες. Μικρός ακόμα τους είχα ακολουθήσει στα μπουλούκια, μετά την Κατοχή. Με έβαζαν πάνω στην σκηνή να παίξω, ήμουν και ψηλό παιδί, έδειχνα μεγαλύτερος και μπορούσα να πω και δύο κουβέντες παραπάνω. Μετά έμπλεξα με έναν ερασιτεχνικό θίασο και έπαιξα έναν ολόκληρο μονόλογο του Κουρτελίν.
Ωστόσο δεν μπορώ να θυμηθώ ότι έβλεπα από κάτω το κοινό και ότι μ΄ενδιέφερε αυτή η ιστορία. Προσπάθησα πολλές φορές να σκεφτώ αν με τράβηξε κάτι, αλλά πάντα ένιωθα σαν να ήταν κάποιος άλλος.
Ημασταν και παιδιά ανερμάτιστα, μετά την Κατοχή, ούτε σπουδές ούτε τίποτα, τα σχολεία χάλια. Είχα δουλέψει σε εργοστάσια, σε βαλιτσάδικα, με πλαστικά κουμπιά, σε κοσμηματοπωλεία, πήγα και νωρίς στρατιώτης, εθελοντής, σμηνίτης, για να φορέσω την ωραία στολή με το γραβατάκι. Δεν είχαμε όμως καμιά κουλτούρα. Τότε οι οικογένειες δεν προσπαθούσαν να μορφώσουν τα παιδιά τους αλλά να τα ταΐσουν. Ημασταν διαλυμένοι. Κάναμε ό,τι μας κατέβαινε. Ονειροπολούσαμε.
Θυμάμαι μια μέρα, ήμουν στην πόρτα με την μάνα μου, βγαίναμε έξω, το σπίτι διώροφο. Σταματάει εκεί στην πόρτα και μου λέει “θέλεις να γίνεις ηθοποιός”, και της απαντάω “ναι”. Χωρίς να ξέρω τι μου γίνεται, είπα το ναι. Ημουν περίπου 18-19. “Τότε να βρω μια σχολή”, μου είπε και με πήγε στην σχολή Κουνελάκη. Πήγα μια φορά και δεν ξαναπήγα. Επειδή μ΄άρεσαν κι οι μουσικές και τα τραγούδια, η μητέρα μου έκανε πολύ οπερέτα, πήγα στην σχολή του Μουζενίδη που έκανε μουσικό θέατρο. Πρέπει να ήταν και η Κατερίνα Γώγου στην σχολή και κάποιοι που έγιναν μετέπειτα αστέρια στην όπερα. Εκεί ήταν κι ένας δάσκαλος που μου είπε ότι θα έχω ένα μεγάλο πρόβλημα, δεν θα ξέρω που να βάλω τα χέρια μου. Ταλέντο, όχι, δεν μου είπε αν έχω.
Πάνω στον χρόνο, η σχολή, που ήταν χορηγούμενη, χάνει την χορηγία και κλείνει. Και τότε πάω στο Εθνικό».