Ο Γιώργος Νινιός έγινε ηθοποιός για να μάθει πώς είναι να΄σαι ένας άλλος. Και συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, την ίδια πίστη. Προτιμά ρόλους ανθρώπων που παιδεύονται, αποφεύγει να επαναλαμβάνεται και αντιμετωπίζει την αποτυχία όπως την επιτυχία. Φέτος, κάνει και θέατρο και τηλεόραση -για μετά δεν ξέρει. Είναι 63 χρόνων κι είναι πάντα γοητευτικός.
«Γεννήθηκα στην Αθήνα. Μεγάλωσα στον Αγιο Δημήτριο, στο Μπραχάμι. Τελειώνοντας το σχολείο είχα σκεφτεί να κάνω ό,τι έκαναν όλοι, να δώσω στη Νομική. Καλός μαθητής ήμουν αλλά δεν με τράβαγε αυτό. Οι γονείς μου ήθελαν να προχωρήσω, να σπουδάσω. Ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος και η μητέρα μου, η κλασική μαμά της δεκαετίας του ΄50.
Είναι τυχεροί αυτοί που ζήσαμε εκείνη την περίοδο Οπως και οι σημερινοί θα λένε μετά από τριάντα χρόνια ότι ήταν τυχεροί που έζησαν το 2023... Αν κι εγώ δεν θα μπορέσω να καταλάβω που είναι η τύχη για το ΄23 -από εκεί που περνάει η άσφαλτος, νεκρώνουν όλα. Λέμε όμως ότι είναι η εξέλιξη της κοινωνίας, τι να πω, μπορεί να΄ναι κι έτσι. Υπήρχε όμως τότε επικοινωνία. Κι αυτό το μπούλινγκ που τρομάζει τον κόσμο, αν το πάρουμε με τα σημερινά δεδομένα, ναι υπήρχε, αλλά δεν απασχόλησε κανέναν, αυτό το “κάνω πλάκα”. Μ΄αυτόν που κάναμε πλάκα, με τον ίδιο μετά, πηγαίναμε στην πλατεία για σουβλάκια, Δεν τον ξεχωρίζαμε, ήμασταν όλοι μαζί. Οταν συμβεί μια άσχημη συμπεριφορά σ΄ένα παιδί και την εισπράξει πολύ άσχημα, μετά φύγει και πάει στο σπίτι και χωθεί σ΄ένα κομπιούτερ, θα περάσει πολύ άσχημα. Αν όμως μ΄όλους αυτούς που έκαναν την πλάκα, μετά πήγαιναν βόλτα, θα΄ταν αλλιώς τα πράγματα. Βέβαια, βλέπουμε ότι σήμερα γίνονται φρικτά πράγματα –δεν είναι το μπουγέλο που κάναμε εμείς. Εδώ γίνονται αγριάδες -πώς να πας να φας ένα σουβλάκι μετά. Σκέφτομαι όμως, παιδιά είναι κι αυτοί, παιδιά ήμασταν κι εμείς, γιατί αγρίεψε τόσο το πράγμα; Τι φταίει; Δεν νομίζω να ξέρει κανείς...
Το περιβάλλον μου δεν είχε σχέση με το θέατρο ούτε το΄χα ποτέ στο μυαλό μου. Ενας φίλος μου΄δειξε ένα μέρος και μου΄πε ότι εδώ δίνουν εξετάσεις για θέατρο. Το σκέφτηκα. Ηθελα να δω πως είναι να΄σαι ένας άλλος. Αυτό με τράβηξε. Δεν έχω καταλάβει τι γίνεται μ΄αυτή τη δουλειά, ούτε νομίζω ότι θα καταλάβω. Δεν ξέρω πως είναι να΄σαι ένας άλλος.
Είναι μια δουλειά που έχει ενδιαφέρον, να ζήσεις ζωές. Είναι σαν να συναντάς ανθρώπους, να μιλάς μαζί τους, να τους κάνεις παρέα. Και συνήθως έχουν εδιαφέρον εκείνοι που δεν είναι ήσυχοι. Είναι ωραίοι ρόλοι οι βασανισμένοι, αυτοί που παιδεύονται, γιατί έχουν εναλλαγή συναισθημάτων, πολλές ανατροπές. Αυτό δίνει ένα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, να πατήσεις εκεί, να βρεις μια άκρη.
Δεν έβλεπα καθόλου θέατρο –μόνο σινεμά, το πανί. Η περιέργεια, η καθαρή περιέργεια με οδήγησε στο θέατρο. Και δεν τελειώνει ποτέ.