»Προ τριετίας έκανα τις “Τρωάδες” με τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, έναν πολύ αγαπημένο μου σκηνοθέτη με τον οποίο θάθελα να δουλεύω πάντα. Στην αρχή δεν το ήθελα καθόλου, δεν μου ταίριαζε. Αλλά κι εκεί προσπάθησα να βρω έναν άλλον δρόμο. Αυτό που μ΄ενδιαφέρει σ΄αυτή την δουλειά είναι να βρω κάτι διαφορετικό απ΄το στερεοτυπικό.
»Εμένα ο κινηματογράφος μ΄έχει καθορίσει. Μ΄έχει μάθει να δουλεύω κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, Νομίζω ότι το σινεμά μ΄έχει βοηθήσει πολύ στο θέατρο, στον τρόπο που δουλεύω.
»Αρνήθηκα πολλά πράγματα μετά την “Ρεβάνς”, πολλές ταινίες, όπως μία ταινία της Φρίντας Λιάπα από συντηρητισμό καθαρά και το μετάνιωσα. Όλα αυτά τ΄αποτίναξα σιγά-σιγά. Με βοήθησε η ψυχανάλυση που έκανα και κάνω ακόμα. Είχα μια δύσκολη παιδική ηλικία, λόγω του πατέρα μου, τον οποίο αγαπούσα πολύ. Γι΄αυτό κι αυτός ο διχασμός. Υπάρχει πάντα το βλέμμα του πάνω μου. Ηταν πολύ ζόρικο αυτό. Είχα μεγαλώσει, είχα παιδιά, είχα πάρει βραβεία και ο πατέρας, πριν πεθάνει μου έλεγε γιατί δεν έγινες φαρμακοποιός… Δεν με είδε ποτέ στο θέατρο, ούτε σινεμά -τηλεόραση ίσως, τυχαία. Αλλωστε ποτέ δεν μιλήσαμε γι΄αυτό. Με τον καιρό τα΄χω κι εγώ ξεχάσει, τα΄χω αφήσει πίσω μου. Λέω τόσο μπορούσε. Αναγνωρίζουμε κάποια στιγμή τις αδυναμίες, τις δικές μας και των άλλων, και συγχωρούμε.
Ωστόσο έζησα μ΄έναν τρόπο αρκετά μη στερεοτυπικό -δεν παντρεύτηκα τον πατέρα των παιδιών μου. Υπάρχει μέσα μου ένα κομμάτι ανεξαρτησίας και ελευθερίας, έχω ανάγκη ενός δικού μου κόσμου.
»Η επιτυχία της “Ρεβάνς” ήταν ένα σοκ για μένα. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Περίμενα κατά βάθος ότι ο μπαμπάς μου θα ήταν περήφανος για μένα, γιατί αυτό ήθελα. Αν ο πατέρας μου είχε αποδεχτεί την δουλειά μου θα είχα δουλέψει περισσότερο, δεν θα προσποιούμουν ότι είμαι με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω, γιατί έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Θα είχα αποφύγει διάφορα στερεοτυπικά πράγματα. Βέβαια δούλευα πολύ -και ταινίες και παραστάσεις, αλλά νομίζω ότι θα ήμουν πιο ανοιχτή.
»Ωστόσο έζησα μ΄έναν τρόπο αρκετά μη στερεοτυπικό -δεν παντρεύτηκα τον πατέρα των παιδιών μου. Υπάρχει μέσα μου ένα κομμάτι ανεξαρτησίας και ελευθερίας, έχω ανάγκη ενός δικού μου κόσμου. Η εξωτερική εικόνα είναι στερεοτυπική και νομίζω ότι όλο αυτό προέρχεται από αυτόν τον διχασμό -ας πούμε, δεν ντύθηκα ποτέ σέξι.
»Οι κόρες μου, η Δάφνη και η Αννα, μένουν και οι δύο στο εξωτερικό. Η Δάφνη είναι στο Παρίσι και δουλεύει επί χρόνια με την Μαγκί Μαρέν, ασχολείται και με τον χορό και με το θέατρο. Είναι πολύ δύσκολο να δουλεύεις στο εξωτερικό, κυρίως στο θέατρο. Η μικρή είναι στην Γλασκώβη και μόλις τελείωσε το μάστερ της στην τέχνη –fine arts.