Ο διεθνούς φήμης γλύπτης, Νίκος Φλώρος, παρουσιάζει τη συλλογή καλλιτεχνημάτων, με τίτλο «Ήρωες από μέταλλο», στο μουσείο ελληνικών ενδυμασιών «Βικτώρια Γ. Καρέλια» στην Καλαμάτα μέχρι τέλη Οκτωβρίου.
Ένα φθινοπωρινό μεσημέρι σε ένα παραδοσιακό καφενείο στην Καλαμάτα συνάντησα τον εξαιρετικό γλύπτη Νίκο Φλώρο έπειτα από τα εγκαίνια της έκθεσής του στην Καλαμάτα.
Η τεχνική του είναι η «υπογραφή» του: ο ίδιος εργάζεται επί 12 ώρες όρθιος -τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό-, ενώ για να ολοκληρώσει ένα από τα έργα του, όπως είναι η «Ελευθερία», χρειάζεται τουλάχιστον 7.500 κομματάκια αλουμινίου, τα οποία κόβει από κουτάκια αναψυκτικών και τα χρησιμοποιεί ως ψηφιδωτά για το κοστούμι του γλυπτού του.
Η οικογένεια σου από την πλευρά του πατέρα σου ήταν οπλαρχηγοί. Αυτό το γεγονός πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη δημιουργία της έκθεσης για το 1821;
Το κυριότερο. Η συγκεκριμένη έκθεση είναι φόρος τιμής στον παππού μου, Νίκο Φλώρο, ο οποίος έπεσε στην μάχη των Αθηνών το 1822, τον αποκεφάλισαν οι Τούρκοι. Μάλιστα, στο Ψυχικό υπάρχει δρόμος με το όνομά του. Είναι ξεκάθαρο πως, από αυτή την τρέλα του προγόνου μου έχω πάρει κι εγώ. Γιατί, για να σταθεί όρθιος και να τον αποκεφαλίσουν οι Τούρκοι, πρέπει να είχε μεγάλη τρέλα, αγάπη για τον Χριστό και την πατρίδα. Δεν φοβόταν τίποτα. Δυστυχώς, σήμερα είμαστε στην απέναντι πλευρά. Φοβόμαστε τα πάντα. Οι ήρωες του 1821 είχαν κάτι αληθινό: αξίες! Αυτοί οι άνθρωποι επένδυσαν στην ελευθερία του πνεύματος του ανθρώπου και όχι στην υποδούλωση και στη σκλαβιά. Είναι πολύ σημαντικό αυτό γιατί ο κάθε άνθρωπος ανά τους αιώνες πρέπει να δίνει τη μάχη του για να κερδίσει την ελευθερία του. Την ελευθερία δεν την κατακτάς μια και έξω. Είναι μια καθημερινή μάχη.
Ήθελες πάντα να γίνεις καλλιτέχνης;
Η μητέρα μου, μου έλεγε ότι, όταν γεννήθηκα στο μαιευτήριο, δεν έκλαιγα σαν όλα τα άλλα τα παιδιά. Κοιτούσα μια χρωματιστή πετσέτα, την οποία κρατούσε η νοσοκόμα και ήμουν ήρεμος, και ο γυναικολόγος της είπε «αυτός θα γίνει καλλιτέχνης». Σε επιλέγει αυτή η κλίση. Το νιώθεις από μικρός. Δεν λες, ξαφνικά, στα 30 σου χρόνια «θα γίνω ζωγράφος». Βλέπω, σήμερα, διάφορους που το παίζουν καλλιτέχνες για να έχουν μια ταυτότητα. Η αδερφή μου σπούδαζε στη Σχολή Καλών Τεχνών, άρα από μικρός ένιωθα τι θα πει καλλιτεχνικός κύκλος. Δεν έζησα εφηβεία. Μιλούσα για τον Ταρκόφσκι και ήμουν ξενέρωτος για την ηλικία μου. Στο Λύκειο η ζωή μου ήταν ένα μαρτύριο, όλο αποβολές, εξαιτίας του εκπαιδευτικού συστήματος και το πώς είναι διαμορφωμένο. Για παράδειγμα, ένας καθηγητής μου θεωρούσε ότι είχα μαθησιακές δυσκολίες επειδή όλο ζωγράφιζα αντί να παίζω ποδόσφαιρο, δεν έκανα παρέα με άλλα παιδιά και δε με ενδιέφεραν τα μαθήματα του σχολείου. Ένας καθηγητής είχε πει στον πατέρα μου «ο γιος σας είναι άχρηστος». Έτσι ακριβώς. «Δεν μπορώ να του βάλω τα γράμματα στο κεφάλι του με ένεση. Το μόνο που κάνει είναι να ζωγραφίζει. Περιθωριακός και απομονωμένος». Ο πατέρας μου στεναχωρήθηκε αλλά δεν μου είπε τίποτα.
Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου;
Με στήριξαν στις σπουδές μου στο Παρίσι, στη Βιέννη, στη Νέα Υόρκη, στερούμενοι πολλά πράγματα, γιατί δεν είμαστε από πλούσια οικογένεια. Από τους καθηγητές μου έχω τις χειρότερες εντυπώσεις. Μου άρεσε η ποίηση, αλλά δεν διανοούμουν ότι θα ανέλυα την «Τρελή Ροδιά» του Ελύτη σε διαγώνισμα. Αν είναι δυνατόν, να κάνω την ποίηση διαγώνισμα! Τι μπορεί να εννοούσε ο Ελύτης; Η ποίηση είναι χίλια πράγματα. Είμαι αντικομφορμιστής από μικρός. Δεν θέλω καλούπια στις συμπεριφορές. Δεν μου αρέσει η αριστεία. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος και ευτυχισμένος, όχι επιτυχημένος.