«Η σεξουαλικότητα των αναπήρων αποτελεί μεγάλο ταμπού στην Ελλάδα, το οποίο ίσα που τολμούμε να θέσουμε στο τραπέζι, χωρίς όμως να κάνουμε τίποτα για αυτό.
Για τους περισσότερους, οι ανάπηροι/ανάπηρες είμαστε για πάντα παιδιά και επομένως χωρίς καμία σεξουαλική ανάγκη. Ειδικότερα, οι ανάπηροι/ανάπηρες που δεν έχουν αυτονομία εξαιτίας της βλάβης τους και δεν τους προσφέρεται καμία ουσιαστική υποστήριξη από το κράτος ως προς την αυτονόμησή τους, είτε απέχουν πλήρως από τη σεξουαλική πράξη, είτε οι φροντιστές τους, κυρίως οι μητέρες τους, καταφεύγουν σε ακραίες λύσεις, όπως να τους/τις ικανοποιούν.
Ορισμένοι/ορισμένες
καταφεύγουν στις σεξεργάτριες/σεξεργάτες,
που όμως δεν έχουν καμία σχετική κατάρτιση
σε αντίθεση με κάποιες χώρες του
εξωτερικού, όπως π.χ. η Ολλανδία ή η
Ισπανία, όπου εταιρείες με εκπαιδευμένους/ες
εργάτες/εργάτριες του σεξ προσφέρουν
εξιδεικευμένες υπηρεσίες σε ανάπηρα
άτομα.
Θα ήταν
καλό να υπάρχει ένας οργανισμός παροχής
τέτοιων υπηρεσιών και στη χώρα μας, αλλά
δεδομένης της κατάστασης με την οποία
εργάζονται κι αντιμετωπίζονται εδώ οι
εργάτες και οι εργάτριες του σεξ, καθώς
και των κυκλωμάτων και της νοοτροπίας
που υπάρχουν, μπορείτε να αναλογιστείτε
γιατί δεν έχει συμβεί ακόμη.
Ένα μεγάλο θέμα είναι πως οι ανάπηροι και οι ανάπηρες μεγαλώνουμε δίχως να έχουμε την πλήρη ελευθερία και μια αυθεντική αλληλεπίδραση αρχικά με την οικογένειά μας, ώστε να αυτονομηθούμε και να αναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας, τις προτιμήσεις μας, τις αδυναμίες και τα προβλήματά μας. Γι’ αυτό και παγκοσμίως είναι ελάχιστοι/ες οι ανάπηροι και οι ανάπηρες που γνωρίζουν και εκφράζουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα ή/και τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Εξάλλου, έχουμε ανύπαρκτη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία.
Τέλος, είναι δύσκολο για εμάς να βρούμε σύντροφο. Τόσο επειδή συνήθως δεν πληρούμε τα στερεότυπα που συνάδουν με τη σεξουαλικότητα, όσο και γιατί η συμπερίληψη είναι στα σπάργανα στην Ελλάδα, όσον αφορά την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ζωή, την εργασία, πόσο μάλλον τη σεξουαλικότητα. Αρκετοί ανάπηροι κι ανάπηρες είναι με μη ανάπηρους/ανάπηρες συντρόφους, όχι λόγω έρωτα αλλά εξαιτίας πάσης φύσεως συμφερόντων αλλά και νοοτροπίας».
«Δυστυχώς έχω αντιμετωπίσει bullying λόγω της αναπηρίας μου παλαιότερα και ειδικότερα στο σχολείο. Αργότερα αυτό μετατράπηκε σε ρατσιστικά κρεσέντο, κυρίως "εξαιτίας" του σκύλου οδηγού μου.
Ένας οδηγός
λεωφορείου, έφτασε το 2016 να καλέσει την
αστυνομία, προκειμένου να με κατεβάσει
από το όχημα. Σήμερα, αναγνωρίζω με
κάποια υπερηφάνεια πως δεν υφίσταμαι
πλέον bullying. Ίσως είναι η δική μου δυναμική
που δεν το επιτρέπει, ίσως η δουλειά που
έχουμε κάνει τόσα χρόνια, σε πολιτικό,
ακτιβιστικό και εκπαιδευτικό επίπεδο,
ενημερώνοντας για τους σκύλους οδηγούς,
τις βλάβες στην όραση, την αναπηρία και
τα δικαιώματα μας, ίσως και όλα αυτά
μαζί.
Λόγω του φύλου μου έχω υποστεί σεξισμό, κυρίως από ανθρώπους που βρίσκονται, υποτίθεται, σε θέση ισχύος, δηλαδή από εργοδότες μου, μέχρι οδηγούς ταξί και τουριστικών πούλμαν. Αλλά δεν το επέτρεψα.
Η θέση της γυναίκας στην Ελλάδα του 2022 είναι αναχρονιστική, συντηρητική, θυματοποιημένη… Δεν μπορούμε να μιλάμε για ισότητα, ειδικότερα στην επαρχία, με τόσα στερεότυπα που αναπαράγονται καθημερινά π.χ. από τα ΜΜΕ, με τόσες γυναικοκτονίες που δυστυχώς λαμβάνουν χώρα και με την πλήρη έλλειψη κρατικών μηχανισμών άμεσης ψυχικής και πρακτικής υποστήριξης των γυναικών.
Το να ρωτάμε σήμερα μια γυναίκα αν έχει ή θέλει παιδιά, το θεωρώ σεξιστικό, καθώς απευθύνεται αποκλειστικά σε γυναίκες, ενώ πυροδοτεί και διάφορα συναισθήματα ή τραυματικές καταστάσεις στην καθεμία από εμάς.
Προσωπικά,
δεν έχω νιώσει αυτό που ονομάζεται
«μητρικό ένστικτο», το οποίο και εκλαμβάνω
ως ένα εννοιολογικό κατασκεύασμα που
διαμορφώνεται από ταμπού, «πρέπει»,
κοινωνικές επιταγές και στερεότυπα.
Δεν θέλησα ποτέ να αποκτήσω παιδιά και
δεν το μετάνιωσα. Όχι, δεν θέλουμε όλες
οι γυναίκες να αποκτήσουμε παιδιά ούτε
είμαστε υποχρεωμένες να γίνουμε μητέρες.
Η επιλογή ή όχι στη μητρότητα, αποτελεί
αναφαίρετο δικαίωμά μας.
Αν είναι απαιτητική η κοινωνία απέναντι στις γυναίκες; Αναμφίβολα. Πρόσφατα, άκουγα τυχαία στην τηλεόραση μια συνέντευξη ενός καθηγητή γυναικολογίας για την υπογεννητικότητα στην Ελλάδα. Έλεγε ούτε λίγο ούτε πολύ, πως ο κυριότερος λόγος που οι γυναίκες δεν κάνουν πια παιδιά είναι η μεταστροφή του ρόλου της γυναίκας από νοικοκυρά σε εργαζόμενη. Κατανοείτε λοιπόν τι αντικατοπτρίζει μια τέτοια άποψη. Συνήθως οι γυναίκες είναι αυτές που επωμίζονται το μεγάλωμα ενός παιδιού ενώ πρέπει ταυτόχρονα π.χ. να εργάζονται και να συντηρούν το σπίτι, γεγονός που φυσικά τις κάνει να αγνοούν παντελώς τον εαυτό τους, τα θέλω και τα συναισθήματά τους.
Γιατί πρέπει να βάφομαι επειδή είμαι γυναίκα; Το κάνω σπάνια. Βάφομαι πολύ ελαφριά με κραγιόν, ρουζ, μάσκαρα. Όλοι μου λένε πως έχω ωραίο και καθαρό δέρμα και νιώθω καλά με αυτό.
Τα ρούχα
μου είναι πάντα καθαρά. Ξέρω τι μου
πηγαίνει και τι όχι. Ντύνομαι απλά,
καθημερινά με μια ροκ διάθεση. Έχω
ελάχιστα και πρακτικά ρούχα, συνήθως
τζιν, ζακέτες, μπλουζάκια. Αγαπώ το
μαύρο, μερικές φορές σε συνδυασμό με το
λευκό και κάποια σκούρα χρώματα, όπως
το πράσινο, το μοβ και το μπορντό.
Τέλος,
επειδή περπατάω πολύ και γρήγορα, θέλω
να έχω επαφή με το έδαφος και να μην
σπάσω κανένα πόδι σε κάποια κακή κατασκευή
των πεζοδρομίων, φοράω συνήθως άρβυλα
ή άνετα αθλητικά παπούτσια. Θα ήθελα να
φοράω γόβες, όμως δεν μπορώ να περπατάω
με αυτές.
Όταν σηκωθώ, θα φτιάξω καφέ καραβίσιο και ένα λιτό πρωινό: συνήθως βρώμη, παξιμάδι με ταχίνι, ψητά λαχανικά, ρύζι, μπάρες δημητριακών ή πρωτεΐνη σκόνη με φυτικό γάλα. Θα βάλω μουσική ή ειδήσεις. Θα ταΐσω τα ζώα που περιμένουν στη σειρά να φάνε και θα βγάλω τον σκύλο για τουαλέτα. Μετά θα φύγω για τη δουλειά μου».
Δώστε περισσότερες εργασιακές ευκαιρίες στους ανάπηρους, δείτε τις ικανότητες και όχι τη βλάβη τους
Από
που αντλώ
δύναμη; Να σας το πω λίγο «ψυχαναλυτικά».
Νομίζω πως τα ζώα μου, εγώ, οι δικοί μου
ξεχωριστοί άνθρωποι, οι ευρύτεροι
άνθρωποι που με γνωρίζουν και με έχουν
στηρίξει, η δουλειά μου και η Σχολή
σκύλων οδηγών τυφλών Λάρα, έχουμε φτιάξει
έναν κύκλο μέσα στον οποίο έχει αναπτυχθεί
μια μορφή άσβεστης ενέργειας. Από αυτήν
αντλώ τη δική μου δύναμη.
«Στον ελεύθερό μου χρόνο χρόνο γράφω! Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τις προσωπικές μου σημειώσεις, τις κλινικές μου σημειώσεις, ενώ έχω συμμετάσχει σε συλλογές διηγημάτων. Κάνω καράτε που μου αρέσει πολύ. Περπατάω στο δρόμο, στη βόλτα με τον σκύλο μου τον Μπάμπου ή στον διάδρομο γυμναστικής. Τα καλοκαίρια κάνω καταδύσεις. Σπανίως φωτογραφίζω. Έχω κάνει τρεις προσωπικές εκθέσεις, έχω συμμετάσχει σε άλλες τρεις και σε ένα φωτογραφικό λεύκωμα. Βλέπω ταινίες, όχι όμως μαζικής παραγωγής. Μου αρέσει να πίνω τη μπύρα μου στο παγκάκι και θα ήθελα να μπορώ να ταξιδεύω.
Το μήνυμα που θέλω να περάσω είναι “Δώστε περισσότερες εργασιακές ευκαιρίες στους ανάπηρους, δείτε τις ικανότητες και όχι τη βλάβη τους”».
Χρύσα Παυλή
Δασκάλα ειδικής εκπαίδευσης
«Ονομάζομαι Χρύσα Παυλή, είμαι κωφή και μένω στη Ρόδο. Έχασα την ακοή μου από εγκεφαλίτιδα όταν ήμουν 22 μηνών, πάνω στην ηλικία που άρχιζα την ομιλία μου. Ξεκίνησα αμέσως λογοθεραπεία και έτσι κατάφερα να επικοινωνώ με χειλεανάγνωση και αυτό το οφείλω στη μητέρα μου, στη λογοθεραπεύτρια μου και στη μικρή μου αδερφή.
Αποφοίτησα
με άριστα από σχολείο ακουόντων γιατί
τότε δεν υπήρχε σχολείο Κωφών στη Ρόδο.
Φοίτησα στο παιδαγωγικό τμήμα του
πανεπιστημίου Αιγαίου παρακολουθώντας
όλα τα μαθήματα με χειλεανάγνωση και
παίρνοντας σημειώσεις από τους συμφοιτητές
μου (πράγμα δύσκολο γιατί δεν είχα
διερμηνεία). Είμαι δασκάλα ειδικής
αγωγής. Τα τελευταία χρόνια δουλεύω στο
Ειδικό Σχολείο και στο παρελθόν έχω
δουλέψει σε σχολείο κωφών.
Όσο αφορά την αναπηρία μου πράγματι νιώθω σαν να γεννήθηκα κωφή, δεν θυμάμαι πως είναι να ακούς. Πολλοί με ρωτάνε γιατί δεν βάζω κοχλιακό εμφύτευμα και απαντάω ότι “γεννήθηκα” κωφή και θα πεθάνω κωφή, έχω μάθει να ζω μέσα στη σιωπή και φοβάμαι ότι ίσως πάθω σοκ με τους ήχους.
Όταν ήμουν μικρή νόμιζα ότι ήμουν η μόνη κωφή στον πλανήτη γιατί δεν γνώριζα άλλους κωφούς -για αυτό θεωρώ ότι είναι καλό τα κωφά παιδιά να έρχονται σε επαφή και με άλλους κωφούς. Την νοηματική την έμαθα στα 19 μου όταν ήρθα σε επαφή με την κοινωνία των κωφών, η οποία μου άλλαξε τη ζωή! Παρακολούθησα στο εξωτερικό workshops με κωφούς και ακούοντες από άλλες χώρες και συνειδητοποίησα ότι δεν με εμποδίζει τίποτα να κάνω πράγματα όπως οι ακούοντες. Απέκτησα αυτοπεποίθηση και έγινα πιο ανεξάρτητη.
Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει μία γυναίκα ΑΜΕΑ είναι να βρει θέση εργασίας και να έχει ίση αντιμετώπιση από τους συναδέλφους χωρίς προκαταλήψεις για την αναπηρία της».
Με ρωτάνε γιατί δεν βάζω κοχλιακό εμφύτευμα -έχω μάθει να ζω στη σιωπή και φοβάμαι ότι ίσως πάθω σοκ με τους ήχους
«Ναι, υπάρχει ταμπού στη σεξουαλικότητα των ΑΜΕΑ και αυτό ξεκινά πρώτα από το οικογενειακό περιβάλλον και έπειτα συνεχίζεται στην κοινωνία. Αν και σήμερα είναι καλύτερη κατάσταση, γιατί υπάρχει υποστηρικτικό περιβάλλον. Εγώ δεν έχω βιώσει κάτι τέτοιο σαν κωφή, αλλά γνωρίζω άτομα με άλλες αναπηρίες που έχουν βρεθεί αντιμέτωπα με τέτοια ταμπού μέσα στην οικογένειά τους.
Σήμερα τα πράγματα είναι πιο εύκολα απ’ ό,τι ήταν παλιά χάρη στην τεχνολογία και στην αποδοχή της διαφορετικότητας μέσα από την εκπαίδευση στα σχολεία. Είμαι νέα μαμά με μωρό 6 μηνών και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζω είναι για παράδειγμα το να ακούσω το κλάμα του μωρού από το μέσα δωμάτιο αλλά τις λύσεις τις βρίσκω με τη βοήθεια συσκευών ειδοποίησης, καθρεφτών κ.λπ. Έχω πολλούς φίλους ζευγάρια κωφών που μεγαλώνουν παιδιά και είναι το πρότυπο μου.
Έχω αντιμετωπίσει bullying από παιδί μέχρι και στη δουλειά μου. Το έχω βιώσει στο δημοτικό και έντονα στο λύκειο όπου ήταν μεγάλος ο ανταγωνισμός. Επίσης έχω δεχθεί bullying στη δουλειά από γονείς και ευτυχώς από ελάχιστους συναδέλφους, γιατί θεώρησαν ότι λόγω της αναπηρίας μου δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ στον ρόλο μου ως δασκάλα. Ευτυχώς η οικογένεια και το περιβάλλον μου είναι πολύ υποστηρικτικά οπότε ξεπερνάω τις δυσκολίες πιο εύκολα».