Στις 3.24 οι γυναίκες της Ελβετίας ξεκινούν να εργάζονται αμισθί.
Όχι, αυτό δεν είναι «μέρος του προγράμματος», αλλά μια ακούσια, άτυπη συνθήκη που προκύπτει αναλύοντας το μισθολογικό χάσμα ανάμεσα στα δύο φύλα.
Η κατά τα άλλα προηγμένη και πανίσχυρη οικονομικά χώρα, φαίνεται ότι εξαργυρώνει τη σταθερότητά της στην ανισότητα (no news here) μεταξύ των απολαβών των δύο φύλων.
H φετινή «απεργία των γυναικών» (η περσινή αντίστοιχη διαδήλωση είχε συγκεντρώσει μισό εκατομμύριο), εστίασε αυτή τη φορά στο να συσπειρωθεί πίσω από τη δύναμη και την ιδιαιτερότητα μιας μαζικής κραυγής των διαδηλωτών στις 3.24 το απόγευμα.
«Φωνάζω για μένα, αλλά και για τις αδερφές και τους αδερφούς μου. Φωνάζω για όλα τα παιδιά που έχουν χάσει τη μητέρα ή τον πατέρα τους και φωνάζω για τη μητέρα μου που σίγουρα θα φώναζε κι εκείνη αν ήταν σήμερα εδώ» δηλώνει στην κάμερα του Guardian η 19χρονη Roxanne Errico, η μητέρα της οποίας υπήρξε θύμα ενδοοικογενειακής βίας.
«Παλέψαμε για πολλά πράγματα, αλλά δεν τελειώσαμε ακόμα και κανείς δεν ήταν εδώ για να το κάνει για μας», δηλώνει και η Rose-Angela Gramoni, μια 70χρονη κάτοικος Γενεύης που συμμετέχει σε πορείες από το '90.
Εκτός από την κραυγή, οι διαδηλώτριες στη Γενεύη αλλά και σε άλλες ελβετικές πόλεις, τήρησαν ενός λεπτού σιγή για τα θύματα ενδοικογενειακής βίας.
Σύμφωνα με τα στατιστικά, οι γυναίκες αμοίβονται κατά ένα πέμπτο λιγότερο από τους άνδρες -ποσοστό το οποίο είναι καλύτερο σχετικά με το ένα τρίτο πριν 30 χρόνια, αλλά χειρότερο σε σχέση με το 2000.
Δείτε το βίντεο.
