«Η ζωή είναι ένα όμορφο, γερό καΐκι με χρώματα πολλά, με βαθουλώματα, χτυπήματα, βάση γερή και πλευρές άλλοτε ευαίσθητες κι όλες δυνατές σαν ατσάλι. Tαξιδεύει αδιάκοπα, πότε σε μπουνάτσες, πότε σε φουρτούνες και πάντα απολαμβάνει τη διαδρομή»: η πολυτάλαντη εικαστικός Χριστιάννα Οικονόμου αλλάζει το πεπρωμένο καϊκιών που ξέβρασε ο χρόνος και εγκαταλείφθηκαν από την προσοχή και την προστασία των ανθρώπων.
Η καλλιτέχνις τα μεταμορφώνει σε έργα τέχνης και εξασφαλίζει γι’αυτά ένα νέο μέλλον, αφήνοντάς τα να φτιάξουν νέες ιστορίες. Τα «Καράβια Που Δεν Φοβήθηκαν» είναι ένα πρόγραμμα εικαστικής αναπαλαίωσης παλιών εγκαταλελειμμένων παραδοσιακών καϊκιών στις Κυκλάδες και η Χριστιάννα Οικονόμου μας εξηγεί τα πάντα γι’αυτό. Περιγράφει το ταξίδι της δικής της ζωής μέχρι σήμερα και πώς ζουν οι κάτοικοι στα νησιά της άγονης γραμμής όταν δεν είναι καλοκαίρι.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Όλα μου τα καλοκαίρια τα πέρναγα στο νησί των αρωμάτων στις Σπέτσες σ’ ένα σπίτι απέναντι από τα καρνάγια. Iσως έτσι εξηγείται η μεγάλη μου αγάπη για τα παραδοσιακά μας καΐκια. Ιδιαίτερα τα καλοκαίρια ένιωθα σαν να ζω σε ελληνική ταινία, είχα μεγάλο έρωτα με την Βουγιουκλάκη. Καταπιανόμουν με οτιδήποτε δημιουργικό κι έτσι τα καλοκαίρια μου είχαν ουσία και διάρκεια. Το κλάμα του Σεπτέμβρη της επιστροφής ίσως να μην το έχω ξεπεράσει μέχρι σήμερα.
Μια κινέζικη παροιμία λέει ότι το νερό αν δεν κυλάει, βουρκώνει.
Πήρα το αεροπλάνο για το Λονδίνο στα 17, με πρώτη μου μεγάλη προσωπική επιτυχία το γεγονός ότι με είχαν δεχτεί στο Chelsea College of Art and Design και στη συνέχεια στο Central Saint Martins College of Art and Design. Στο Λονδίνο έκατσα 5 μαγικά χρόνια. Το ρούφηξα σαν σφουγγάρι και το έκανα «σπίτι μου». Παράλληλα με το πανεπιστήμιο από τον δεύτερο χρόνο, εργαζόμουν part time στο Visual Department της κορωνίδας της βρετανικής μόδας BROWNS FASHION όπου μάλιστα στην αρχή μου είχε ανατεθεί να επιμεληθώ τις βιτρίνες του εξολοκλήρου με δικά μου έργα. Το Browns ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Η εργασία πριν από την πτυχιακή μου είχε να κάνει με τις ελληνικές παραδόσεις που χάνονται με το πέρασμα των χρόνων. Μέσα σ’ αυτές, και η δουλειά των καραβομαραγκών και των καρνάγιων. Ετσι ξεκίνησε μια θεωρητική μελέτη γύρω από τα καΐκια. Μεγάλο μου όνειρο ήταν σαν καλλιτέχνις να έχω εργαστήριο σ'ένα νησί. Μέσα από την έρευνα αυτή τον τελευταίο χρόνο του πανεπιστημίου η αγάπη μου αυτή για τη θάλασσα και την Ελλάδα μεγάλωνε.
Υπάρχουν φορές που νιώθω ότι έχω ζήσει δυο ζωές
Επιστρέφοντας από το Λονδίνο το 2015 είχα αποφασίσει ότι ήθελα να ξεκινήσω κάτι σχετικά με αυτά τα στολίδια της θαλασσάς μας. Έτσι ξεκίνησε πειραματικά το πρόγραμμα «Καράβια που δεν φοβήθηκαν» το 2015 στη Σχοινούσα.